Απολύσεις Τραπεζικών: Σιγά μην κλάψω...

Πριν από χρόνια, η μικρομεσαία επιχείρηση του πατέρα μου έπεσε σε μια οικονομική κακοτοπιά. Συγκεκριμένα, επιταγές που του είχαν δώσει κάποια λαμόγια της αγοράς, "έσκασαν" κατά το κοινώς λεγόμενο, ενώ εκείνος τις είχε προεξοφλήσει - πάντοτε με τοκογλυφικό επιτόκιο - σε κάποια τράπεζα. Ξαφνικά, οι τραπεζικοί υπάλληλοι που μέχρι τότε τον έγλειφαν ασύστολα, προκειμένου να προτιμήσει τη δική τους τράπεζα για τις συναλλαγές του, τότε που ακόμη είχε "πρόσωπο" στην αγορά, μετατράπηκαν σε απηνείς ιαβέρηδες, οι οποίοι χωρίς να του δώσουν την ευκαιρία να βρει κάποια λύση στο πρόβλημα, ή ακόμη περισσότερο να του προτείνουν κάποια λύση μέσω των προϊόντων τους, άρχισαν τις κατασχέσεις, τους πλειστηριασμούς και όλα όσα ένα ευαγές τραπεζικό ίδρυμα επιφυλάσσει για εκείνους που έχει ξεζουμίσει σαν στυμμένες λεμονόκουπες, όταν πλέον δεν του είναι χρήσιμοι, όταν δεν έχουν άλλο αίμα για ρούφηγμα.

Αργότερα είδα τα ίδια λαμόγια να κυκλοφορούν με νέα μπλοκ επιταγών, παρά τα κανόνια που είχαν ρίξει στην αγορά. Έμαθα ότι και πριν απ' το φέσι προς τον πατέρα μου, είχαν και πάλι ακάλυπτες επιταγές κι όμως ξανά βρέθηκε τράπεζα που τους έδωσε νέα εργαλεία απάτης. Βλέπετε, οι τραπεζικοί υπάλληλοι ενδιαφέρονταν μόνο να πιάσουν τους καθορισμένους στόχους κι όχι για την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς, ή την προστασία των τίμιων εμπόρων.  "Στ' @@δια μας κι εμάς, Κωστής Παλαμάς" είχε γίνει το έμβλημά τους, αρκεί εκείνοι να έκαναν τη δουλίτσα τους.

Του πήραν ό,τι είχε και δεν είχε, ευτυχώς που το σπίτι μας δεν ήταν στ' όνομά του, γιατί θα μας το άρπαζαν κι αυτό. Από τότε ο πατέρας μου βγήκε θέλοντας και μη στην παρανομία. Δεν μπορούσε να έχει τίποτε στ' όνομά του, δεν μπορούσε να κάνει καμμία εργασία, δεν μπορούσε ακόμη ακόμη ούτε να βγει στη σύνταξη, αφού τα χρέη συσσωρεύτηκαν και δεν ήταν πλέον σε θέση να πληρώσει ούτε το ΤΑΕ του. Η κατάσταση πήρε την οικογένειά μου από κάτω. Η μάνα μου άρχισε να μαραζώνει, να κλαίει, να φοβάται τα γεράματα όπως ποτέ άλλοτε. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια σ' αυτήν την κατάσταση και ο καρκίνος έκανε την εμφάνισή του. Εκείνη βρήκε τη λύση στα προβλήματά της με τη φυγή. Δεν θα προλάβαινε απλά ποτέ της να γεράσει. Ξεψύχησε μέσα στα χέρια μου, αφήνοντάς μου μια ευχή και μια κατάρα, να φροντίσω τον πατέρα μου, να τον βοηθήσω να ζήσει με αξιοπρέπεια τα γεράματά του.

Ήμουν άνεργος εκείνη την εποχή, χωρίς πού την κεφαλήν κλίναι. Αναγκάστηκα να πάρω δάνειο 15000 ευρώ στ' όνομά μου, προκειμένου εκείνος να πληρώσει τμήμα των χρωστούμενων στον ΟΑΕΕ, όπως είχε μετονομαστεί. Το πλήρωνε ο ίδιος απ' τη σύνταξη που έβγαλε, μέχρι που του την πετσόκοψαν κι αυτήν και βρέθηκα να επωμισθώ εγώ το χρέος, με τον πενιχρό μισθό μου (ευτυχώς κατάφερα στο μεταξύ να βρω δουλειά). Δυο χρόνια μετά τη λήψη του δανείου, χτύπησε ένα απόγευμα το τηλέφωνό μου. Ήταν κάποιος τραπεζικός, ο οποίος προσπαθούσε να μου πουλήσει κάποιο νέο πιστωτικό προϊόν. Μου είπε, μου είπε, μ' έπρηξε στο μπούρου μπούρου, ότι δήθεν θα τραβούσε ένα ποσό απ' αυτό που πληρώνω μηνιαίως ως τοκοχρεωλύσιο και θα το έβαζε να τοκίζεται στο νέο προϊόν, μου υποσχέθηκε με κάθε δυνατό τρόπο ότι έτσι θα μείωνα το χρόνο αποπληρωμής του δανείου, μόνο στα κόκαλα των προγόνων του που δεν ορκίστηκε. Φυσικά μ' εξαπάτησε ωμά. Από τη μηνιαία μου δόση άφηνε ανέπαφους τους τόκους και μου τραβούσε το χρεωλύσιο, τοκίζοντάς το με το μισό επιτόκιο απ' όσο μου χρέωναν για το δάνειο. Αφήστε που ξεκίνησα με επιτόκιο 7.5% και μου το πήγαν με το έτσι θέλω στο 15% (κυμαινόμενο γαρ).

Αποτέλεσμα αυτού ήταν να έχω μέχρι σήμερα πληρώσει τόκους ως τα μπούνια και το κεφάλαιο να μην έχει μειωθεί σημαντικά, μετά από πέντε χρόνια συνεπούς πληρωμής. Έχω πληρώσει 13000 και χρωστάω άλλα 12000, δηλαδή έχω πληρώσει 10000 τόκους έως σήμερα για κεφάλαιο 15000 και ποιος ξέρει πόσα θα έχω πληρώσει μέχρι το τέλος. Όταν πήγα να κλείσω το "πιστωτικό προϊόν" μαϊμού, στον ελάχιστο χρόνο που επέτρεπε η σύμβαση, ανακάλυψα ότι είχαν φροντίσει να χάσω και άλλο ενάμιση χιλιάρικο έτσι για το καλό της τράπεζας και την υγειά του κορόιδου.

Όμως δεν έφτανε αυτό. Όταν τους ρώτησα τι μπορούσα να κάνω για να μειώσω το δυσβάσταχτο βάρος, εκείνοι προσπάθησαν να με εξαπατήσουν για άλλη μια φορά, ώστε να κάνω το λάθος να τους υποθηκεύσω και το σπίτι της μάνας μου, το σπίτι που ζω. Δεν έφαγα την μπλόφα αυτή τη φορά. Όταν διαμαρτυρήθηκα ότι με εξαπάτησαν, εκείνοι με απείλησαν ψυχρά ότι εάν το τραβήξω, τότε θα καταστήσουν το ποσόν άμεσα απαιτητό και ούτως ή άλλως πάλι θα μου βάλουν το σπίτι στα βρώμικα χέρια τους.

Ίσως όλα αυτά να είναι απλά μια προσωπική ιστορία, μια ατομική περίπτωση. Ίσως κάποιος να σκεφτόταν ότι η προσωπική μου πικρία με σπρώχνει σε δύσβατα και αντικοινωνικά μονοπάτια. Όμως δεν είναι αλήθεια κάτι τέτοιο. Η περίπτωσή μου είναι εντελώς τυπική, τα παραπάνω έχουν συμβεί σε τόσους πολλούς, μα τόσους πολλούς, ων ουκ έστιν αριθμός. Δεν υπάρχει άνθρωπος που έχει συνεργαστεί με τις τράπεζες και δεν αντιμετώπισε τα ίδια, δεν υπάρχει κανείς που να εμπιστεύθηκε τον λόγο τραπεζικού υπαλλήλου και να μην το πλήρωσε ακριβά, ακόμη και με την ίδια του τη ζωή. Όλων μας η εμπειρία από αυτούς τους ανθρώπους είναι η ίδια: Κολακεία, απάτη, απειλές, αναλγησία, με λίγα λόγια στεγνό νταβατζηλίκι, όπως το λέμε εμείς οι... βρωμολαϊκιστές, οι απλοί πολίτες.

Θα πει κανείς πως η τράπεζα ήταν αυτή που με εξαπάτησε και με εκβίασε, που κατέστρεψε τον πατέρα μου, που σμίλεψε την ταφόπλακα της μάνας μου. Ίσως... Όμως εγώ δεν μίλησα με κάποια απρόσωπη τράπεζα, με μια αφηρημένη υπεροντότητα, αλλά με συγκεκριμένους ανθρώπους, με ονοματεπώνυμο. Τι θα πει έκαναν τη δουλειά τους; Τι θα πει δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς; Αυτό το επιχείρημα μου θυμίζει έναν παλιό δίσκο των Megadeth που είχε τον ειρωνικό τίτλο "Killing is my business, and business is good" ή τους βασανιστές της Χούντας που "απλώς εκτελούσαν εντολές". Ποιος είπε τελικά ότι μπορείς να υπηρετείς ακόμη και τον διάβολο τον ίδιο και να μη φέρεις προσωπική ευθύνη γι' αυτό; Αν τελικά ο θάνατός μας ήταν η ζωή τους, αυτό δεν ισχύει και αντιστρόφως; Ποιος θα υπογράψει απ' τον Ιανουάριο του '14 τις κατασχέσεις των πρώτων κατοικιών χιλιάδων Ελλήνων; Η τράπεζες γενικώς και αορίστως ή κάποιοι συγκεκριμένοι τραπεζικοί υπάλληλοι με τα χεράκια τους; Λέτε να μην μπορούν μετά να κοιμηθούν το βράδυ; Λέτε να κάνουν έστω και μια ώρα στάση εργασίας προκειμένου να προστατεύσουν αθώους ανθρώπους απ' το να κοιμούνται στα χαρτόνια ή κάτω απ' τις γέφυρες;

Σήμερα λοιπόν, που το σκληρό τους αφεντικό φέρεται στους τραπεζικούς όπως αρμόζει σε όλους τους συνεργάτες αλλότριων συμφερόντων, δηλαδή τους πετούν κι αυτούς με τη σειρά τους σαν στυμμένες λεμονόκουπες, εγώ καλούμαι λέει να τους δείξω "αλληλεγγύη". Σώπα ρε αδελφέ, για τόσο κορόιδα μας περάσανε; Νομίζουν πως οι μνήμες μας έχουν σβηστεί ξαφνικά; Ότι θα βρεθεί έστω ένα δάκρυ να κυλήσει για τα παθήματά τους; Ότι θα βρεθεί έστω και μια γροθιά να υψωθεί για να τους υπερασπιστεί; Πως θα βρεθεί έστω κι ένα λαρύγγι να φωνάξει για το "δίκιο" τους;

Δεν συνηθίζω να ρίχνω νερό στο μύλο του κοινωνικού αυτοματισμού, ούτε να στρέφω τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Γνωρίζω άλλωστε καλά το πόσο λανθασμένο και άδικο είναι κάτι τέτοιο. Γνωρίζω επίσης πως ανάμεσά τους ίσως να βρίσκονται και κάποιοι που είχαν μια σπίθα συνείδησης. Όμως σε όλα τα πράγματα υπάρχουν και όρια, όπως και σε όλους τους κανόνες υπάρχουν εξαιρέσεις. Εδώ έχουμε μία απ' αυτές. Οι συγκεκριμένοι "εργαζόμενοι" (που τώρα το θυμήθηκαν ότι ανήκουμε λέει στην ίδια... τάξη) πριν γνωρίσουν την αλληλεγγύη, θα πρέπει να γνωρίσουν αυτό που κοινώς ονομάζεται Θεία Δίκη, ή αλλιώς ν' αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Η απέχθεια που μου προκαλούν, όπως και σε πολλούς άλλους που υπέστησαν τις τρυφερές τους περιποιήσεις και παγιδεύτηκαν από τα αισχρά τους ψεύδη, είναι ταξικής φύσης, είναι η ίδια απέχθεια που οφείλουν οι κολλήγοι στους καλαμαράδες και τα πρωτοπαλίκαρα των τσιφλικάδων αυτού του τόπου.

Καμμία αλληλεγγύη στους τραπεζικούς. Ας την αναζητήσουν στο κεφάλαιο και στα μονοπώλια, που υπηρετούσαν ανενδοίαστα τόσα χρόνια, εις βάρος ημών των υπόλοιπων...