Σε ομιλία που έδωσε ο διακεκριμένος ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ τον Φεβρουάριο στο κολέγιο Deree, με θέμα “Μια νέα Εποχή των Άκρων; Ιστορικές αντανακλάσεις της παρούσας κρίσης”, μεταξύ άλλων ανέφερε και το εξής:
"Η αντι-κομματική και αντι-μεταπολιτευτική ρητορική, η οποία συμπυκνώνεται στο όραμα για έναν λαό πραγματικό άρχοντα που θα δοξάζει τον Ηγέτη του, δηλαδή τον Φύρερ, συνιστά ευθεία απειλή για τη δημοκρατία".
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω και ν' ανατριχιάσω σε αυτό το σημείο. Η αντικομματική και αντιμεταπολιτευτική ρητορική ή εάν θέλετε πολιτική οπτική, ΔΕΝ είναι προνόμιο της ΧΑ!!
Το όραμα για έναν λαό αφέντη στον τόπο του, ΔΕΝ προϋποθέτει ότι αυτός θα δοξάζει οποιονδήποτε Φύρερ!!!
Εδώ ο κύριος καθηγητής υποπίπτει σε μια πασίγνωστη fallacy (πλάνη, σόφισμα), τη Γενίκευση, το κατά το κοινώς λεγόμενο "Τσουβάλιασμα". Με αυτόν τον τρόπο, οποιαδήποτε φωνή αντιτίθεται, σχολιάζει ή ασκεί κριτική στα πεπραγμένα της "Τρίτης Δημοκρατίας" - αυτής που απαξίωσε τον όρο "Δημοκρατία" με τρόπο που μόνο η περίφημη Δημοκρατία της Βαϊμάρης κατάφερε - πιστώνεται στη ΧΑ, ενώ η ίδια χρεώνεται άμεσα τη ρετσινιά της φασιστικής άποψης, στην οποία δεν θα πρέπει άλλος αντίλογος, παρά μόνο το γνωστό σύμπλεγμα αυτοματισμών, αφορισμών και άτοπων συσχετισμών, που γενικά χρησιμοποιείται σχεδόν μηχανικά, από την αντιρατσιστική "αστυνομία σκέψης" του πολιτικώς ορθού. Εάν θέλουμε να καταλάβουμε περισσότερα περί ποιας αντίληψης για την πολιτική ορθότητα είναι ο κύριος καθηγητής, σας παραπέμπω σε συνέντευξη που έδωσε τον Ιούλιο του '11 στους New York Times: "Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, Έλληνες και Τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας" [πηγή]. Η υψηλή τέχνη του στρογγυλέματος. Δεν διαφέρει ωστόσο κατά πολύ από εκείνο το περίφημο "Συνωστίζονταν" της Σμύρνης
Γιατί όμως ένας μεγάλος επιστήμονας, κάνει ένα τόσο παιδαριώδες λάθος, εάν όχι επί τούτου; Θεωρώ ότι ο ο κύριος διευθυντής του ιδρύματος για τις ανθρωπιστικές επιστήμες - ή όπως αλλιώς ονομάζουν οι Αμερικανοί τα εργαλεία επιβολής σκέψης και διεθνούς πολιτικής ή τα περιβόητα Think Tanks - δίνει μια γερή χείρα βοήθειας και την έξωθεν καλή μαρτυρία, όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνολικά στο σάπιο πολιτικό κατεστημένο της Τρίτης Δημοκρατίας.
Εφόσον όμως ο κύριος Μαζάουερ έχει μελετήσει την ελληνική Πολιτική Ιστορία των δεκαετιών '30 και '40, προφανώς θα πρέπει να γνωρίζει την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της Πρώτης αλλά και της Δεύτερης Δημοκρατίας. Ακόμη και οι ξένοι πρέσβεις της εποχής, έκαναν αναφορές περιγράφοντάς τους με τα πλέον μελανά χρώματα. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζει για τις απανωτές πτωχεύσεις μας, τις οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές επεμβάσεις που υπέφερε η χώρα καθώς και το μεγάλο ζήτημα των προπολεμικών δανείων, στην κατεστραμμένη απ' τον Β' ΠΠ και τον Εμφύλιο, Ελλάδα της δεκαετίας του '40. Και πραγματικά, ο κύριος καθηγητής ήξερε το ποιόν του ελληνικού πολιτικού προσωπικού. Διαβάζω στο ίδιο άρθρο που ανέφερα παραπάνω: "Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, Αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους Έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή." Μια τέτοια κυνική ομολογία ότι πράγματι ο Αγγλοσαξωνικός παράγοντας διηύθυνε τον Εμφύλιο, με κινητήριο δύναμη τα ντόλαρς και με πιόνια τους ντόπιους εθελόδουλους και πουλημένους πολιτικούς, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, ειδικά όταν προέρχεται από έναν Άγγλο.
Με δεδομένο ότι το πολιτικό προσωπικό της Τρίτης Δημοκρατίας αποτελείται στο μεγαλύτερο μέρος ή σωστότερα έχει ιδρυθεί και νοηματοδοτηθεί αναπόδραστα από τους φυσικούς απογόνους των εθνοσωτήρων των δύο πρώτων "Δημοκρατιών" και με δεδομένο επίσης ότι το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είναι από καταβολής του διεθνώς διάσημο για την πρωτοφανή εθελοδουλία του, όσο και για τη βουλιμική του φιλαργυρία, συμπεραίνουμε εύκολα ότι ο κύριος διευθυντής γνωρίζει πολύ καλά σε ποιο πολιτικό σύστημα επιδαψιλεύει δάφνες δημοκρατικότητας και νομιμότητας. Ποιο πολιτικό σύστημα προστατεύει, αλυσοδένοντας κάθε φωνή αμφισβήτησής του να σέρνεται σαν ιδεολογικό τρόπαιο πίσω απ' το άρμα της ναζιστικής συμμορίας των γερμανοτσολιάδων.
Πέρα απ' αυτά, αλλά απολύτως σχετικό, ο κύριος Μαζάουερ αναπαράγει την γνωστή προπαγανδιστική καραμέλα ότι το μέγα πρόβλημα αυτής της χώρας είναι η ΧΑ. Περί αυτού του θέματος έγραψε σήμερα ο Πιτσιρίκος χαρακτηρίζοντάς το προσφυώς ως Κομπίνα κι έτσι δεν χρειάζεται να επεκταθώ και να γράφω τα ίδια. Πρόκειται για κομπίνα του παρόντος συστήματος εξουσίας σύσσωμου και ο κύριος διευθυντής παίζει το ρόλο του, ως ο καλός θείος απ' το Αμέρικα που δίνει κύρος στους κυρίαρχους εξουσιαστικούς μύθους.
Δεν θα ήθελα να κακίσω τον κύριο Μαζάουερ. Κατανοώ απόλυτα πως εκείνος προωθεί τα συμφέροντα της χώρας του. Η σκέψη και μόνο μιας Ελλάδας που ελέγχεται, διοικείται και ανήκει στο λαό της, είναι για κάθε Αγγλοσάξωνα ο μεγαλύτερος γεωπολιτικός του εφιάλτης. Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά με τα συγκεκριμένα κέντρα είναι που με προβληματίζει. Η επίσκεψη στο θείο Σαμ, η ομιλία του στο Ινστιτούτο Brookings, η ξαφνική έκτοτε υποστήριξη που έρχεται σαν τα τσεκ του '50, όταν η ομογένεια συντηρούσε τους εδώ πένητες, με βάζουν σε σκέψεις. Είναι πολύ προβληματικό για μένα, να συνδέσω τον άνθρωπο και το κόμμα απ' τους οποίους υποτίθεται ότι προσδοκώ να λύσουν το πρόβλημα εξάρτησης, απώλειας κυριαρχίας, ξένων επεμβάσεων και διευθυντηρίου στη χώρα κλπ, με τον άνθρωπο που προσφεύγει σε μια ξένη δύναμη που μας έχει στήσει χούντες με φούντες, για να τον βοηθήσει να τα λύσει. Και ξέρω ότι ο καλός υπερατλαντικός μπάρμπας είναι γαλαντόμος, μόνο για όσους του προσφέρουν γη και ύδωρ. Επίσης δεν ξεχνώ ότι ο αμερικανικός παράγοντας ήταν εκείνος που ξεκίνησε την οικονομική επίθεση εναντίον της Ελλάδας, μέσω του... εφιαλτικού Τζέφρυ, όπως κι ότι ο αμερικανικός δάκτυλος μας έχει ήδη μπει βαθιά, μέσω του ΔΝΤ (IMF: International Mother Fuckers).
Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν (ή θέλουν να πιστεύουν) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναλάβει την εξουσία και να αναμορφώσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα, λύνοντας τα προβλήματα εις όφελος του λαού, χωρίς κάποια μεγάλη ρήξη συστημικού χαρακτήρα, μια ρήξη που θα φέρει αλλαγές που θα πονέσουν και θα μας βάλουν σε κόπο, εντός του Ευρώ και της ΕΕ. Είναι η γνωστή νεοελληνική νοοτροπία που θέλει ν' αλλάξουν όλα, χωρίς ωστόσο ν' αλλάξει τίποτα ή αλλιώς η θεωρία της ομελέτας χωρίς σπασμένα αυγά. Προσωπικά θεωρώ ότι η σαπίλα και η απαξίωση του συστήματος είναι τέτοια, που δεν επιτρέπουν καμμία επιδιόρθωση, παρά μόνο εκ θεμελίων ανοικοδόμηση, όπως κι ότι όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα το δικό μας συμφέρον δεν συνάδει πλέον με το συμφέρον της ΕΕ ή με την πεισματική προσκόλληση στο Ευρώ. Τέλος, ότι εδώ έχουν διαπραχθεί εγκλήματα εναντίον της χώρας, του πολιτεύματος και του λαού, τα οποία κανείς δεν μπορεί κομψά να εξαφανίσει πίσω από δηλώσεις νομιμοφροσύνης προς την κυνοβουλευτική δημοκρατία που έχει ήδη στην πράξη καταργηθεί ("Στην αντίπερα όχθη τόνισε πως όλες οι δυνάμεις της ελληνικής Αριστεράς αποδέχονται πλήρως την κοινοβουλευτική δημοκρατία").
Έχω μέσα από τούτο το blog κατ' επανάληψη υποστηρίξει θέσεις με αντι-κομματική και αντι-μεταπολιτευτική οπτική. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν, ακόμη κι αν έχει το μέγεθος του κυρίου Μαζάουερ, να με συναγελάσει με τα φασιστικά κατακάθια των συνεργατών κάθε ξένου που πάτησε αυτόν τον τόπο. Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει εάν δεν γίνει η πουτάνα κάποιας Μεγάλης Δύναμης (φυσικά δεν το διατυπώνουν τόσο άκομψα όπως εγώ ο λαϊκιστής, όμως όλοι ξέρουμε τι εννοούν). Θα τους απαντήσω ότι έχουμε δει πώς ακριβώς φέρονται οι Μεγάλες Δυνάμεις στις πουτάνες τους και δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η προοπτική. Κανείς δεν μπορεί να λογίζεται ελεύθερος υπό συνθήκες αποικιοκρατίας.
Εάν η Κούβα μπορεί να επιβιώνει αυτόνομη μερικά μίλια απ' τη Φλόριντα των ΗΠΑ, τότε μπορεί εξίσου και καλύτερα και η Ελλάδα με την εξαιρετική γεωπολιτική θέση, τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές και την αστείρευτη δημιουργικότητα κι επινοητικότητα του πληθυσμού της - ιδιότητα που οι Έλληνες εκδηλώνουν μόνο όταν φύγουν απ' το Ελλαδικό Κράτος, που οι Μεγάλες Δυνάμεις έφτιαξαν όχι ως λίκνο αλλά ως τάφο του Ελληνισμού. Δεν μπορεί κανένας να κάνει εμπάργκο σε μια αυτόνομη Ελλάδα. Μάλιστα, δεν χρειαζόμαστε έναν Κάστρο, ούτε το απολυταρχικό καθεστώς του. Χρειαζόμαστε μια Τέταρτη Δημοκρατία, εκπορευόμενη από μια πραγματική λαϊκή κυριαρχία, προικισμένη με τους δημοκρατικούς θεσμούς που εδώ δημιουργήθηκαν ("εμείς τα χτίσαμε ρε βλάχο αυτά τα μαγαζιά" που λέει κι ο Χάρρυ Κλυνν). Μια πραγματική δημοκρατία που δεν θα εξευτελίζει τον όρο στο συλλογικό υποσυνείδητο και δεν θα στηρίζεται σε φασιστικά δεκανίκια για να καλύψει τη σαπίλα της. Το αίτημα για μια Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες, όσο κι αν εκπορνεύτηκε απ' τον Ανδρέα, όσο κι αν εκχυδαΐστηκε από τη ΧΑ, κάνοντάς το να ηχεί σαν ρατσιστικό παραλήρημα, παραμένει πάντα επίκαιρο, για όσους από μας πιστεύουν στην Ελευθερία, την Αυτοδιάθεση και τη Δικαιοσύνη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου