Η Προδοσία του Λαού

Διαβάζω άρθρο του Γ. Δελαστίκ, που δημοσιεύτηκε στο Έθνος, περί της πραγματικά άνω ποταμών δήλωσης του Δ. Κουτσούμπα (του γ.γ. του ΚΚΕ, για όσους δεν έχουν αντιληφθεί την παρουσία του και δεν θυμούνται τ' όνομά του), σε εκδήλωση του κόμματος, την Τετάρτη στη Λάρισα. Παρόλο που σε γενικές γραμμές εκτιμώ τις απόψεις του Δελαστίκ και τον ίδιο για την έως τώρα στάση του, έρχομαι να αντιγνωμήσω έντονα με το συλλογισμό του, παίρνοντας μια θέση αιρετική, που πολλούς ίσως να τους εκπλήξει, ή πιθανώς άλλους να τους επιβεβαιώσει (το ξέραμε τι ρεφορμιστικό κάθαρμα είναι τούτος). 

Το λοιπόν, διαφωνώ εξ ολοκλήρου με την ανάγνωση της Κυβέρνησης Τζαννετάκη ως "Προδοσία του Λαού", παρά το γεγονός πως δεν είμαι μέλος ή ψηφοφόρος του ΚΚΕ. Είχα ψηφίσει όμως τότε τον ενιαίο ΣΥΝασπισμό και μάλιστα τον ξαναψήφισα και μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ, επειδή σύμφωνούσα απόλυτα με τη στήριξη των κυβερνήσεων Τζαννετάκη και Ζολώτα. Ας θυμηθούμε όμως το σκηνικό της εποχής, εν τάχει: Ο Ανδρέας Παπανδρέου, πνιγμένος στα οικονομικά κι ερωτικά σκάνδαλα (ας όψεται η μόνιμη σεξουαλική στέρηση της Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών και ο πατροπαράδοτος μικροαστισμός), παίζει το χαρτί της απλής αναλογικής, την ίδια περίπου εποχή που για πρώτη φορά η αριστερά κάνει ένα βήμα για να ξεπεράσει τα ιστορικά της σύνδρομα. Ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Λεωνίδας Κύρκος, έβαλαν τις βάσεις για μια πραγματική αλλαγή σ' αυτήν την έρμη χώρα και προσέφεραν μια προοπτική στην Αριστερά, ακριβώς την εποχή που η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε με πάταγο. Βλέποντας ότι η ΝΔ του Μητσοτάκη προηγείται στις δημοσκοπήσεις, ο Παπανδρέου σκαρφίζεται ένα εκλογικό σύστημα, που αφαιρούσε έδρες απ' το πρώτο κόμμα, προς όφελος του τρίτου. Ο στόχος προφανής: Να μην εκλεγεί (για πρώτη φορά απ' τη μεταπολίτευση) αυτοδύναμη κυβέρνηση, ώστε να υποχρεώσει το ΚΚΕ να κάνει κυβέρνηση με την αφεντομουτσουνάρα του κι έτσι να τον βγάλει λάδι, τόσο από πολιτικής, όσο κι από ποινικής απόψεως. 

Η παγίδα καλά στημένη. Ήταν όμως τέτοια η μπόχα σήψης κι απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, μόλις δεκαπέντε χρόνια από την πτώση της Χούντας, που μονάχα με τη σημερινή πραγματικότητα θα μπορούσαν να συγκριθούν. Υπ' αυτό το πρίσμα, οποιαδήποτε συνεργασία με το αίσχος του παπανδρεϊσμού, θα καταδίκαζε ηθικά την αριστερά, θα την καθιστούσε συνένοχο στα μάτια της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ο κόσμος ήταν στους δρόμους και κραύγαζε "Κάθαρση, Κάθαρση, ΚΑΘΑΡΣΗ". Πόσο επίκαιρο, πόσο καίριο αποδείχτηκε τούτο το αίτημα. Η παροχή ασυλίας στον Παπανδρέου για τα οικονομικά του εγκλήματα και το σύστημα κομματισμού και κατάχρησης δημόσιου χρήματος που εγκατέστησε, πάνω στο υπόβαθρο του παραδοσιακού κομματικού κράτους της Δεξιάς, αυτή ήταν που θα ισοδυναμούσε με αληθινή Προδοσία του Λαού. Οι δύο ιστορικοί ηγέτες της Αριστεράς, πήρανε τη γενναία απόφαση και προχώρησαν την πιο σπουδαία πολιτική παρέμβαση που έκανε ποτέ η αριστερά, μετά τον εμφύλιο. Στόχευε να κλείσει τις πληγές του εμφυλίου και ν' αποδώσει δικαιοσύνη, καθαρίζοντας το απόστημα του παπανδρεϊσμού και βάζοντας τη χώρα σε νέα πορεία, ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως και να ελευθερώσει την Αριστερά από τον ρόλο της τσόντας του ΠΑΣΟΚ. 

Η κυβέρνηση Τζαννετάκη δεν ήταν φτιαγμένη για να κυβερνήσει τη χώρα με κάποιο συγκεκριμένο μοντέλο, δεν υπήρξε τέτοιου είδους συμφωνία. Ήταν μια υπηρεσιακή κυβέρνηση ειδικού σκοπού: Να παραπέμψει τα οικονομικά εγκλήματα στο ειδικό δικαστήριο, προκειμένου να μην παραγραφούν, βάσει του χουντικού νόμου "Περί Ευθύνης Υπουργών", ο οποίος προέβλεπε πως εάν διαλυόταν η βουλή που προέκυψε απ' τις εκλογές του Ιούνη 1989, τότε όλα τ' αδικήματα θα ξεπλένονταν οριστικά. Ο Λεωνίδας Κύρκος, αλλά πολύ περισσότερο ο Χαρίλαος Φλωράκης, αποδείχτηκαν ηγέτες με καλύτερη ποιότητα από την κομματική τους βάση. Λαβωμένος ο παπανδρεϊσμός κι όλο το σύστημα διαπλεκόμενων ΜΜΕ (κυρίως σε έντυπη μορφή, που κυριαρχούσε κείνη την εποχή), επιδόθηκαν σ' έναν προπαγανδιστικό αγώνα ζωής ή θανάτου. Οι προσωπολάτρες και καλοταϊσμένοι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, ισχυρίζονταν πως ο Παπανδρέου δεν ήταν δυνατόν να δικαστεί, επειδή... ήταν ο Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ συμβόλιζε a priori το συμπαντικό καλό, άρα όποιος τολμούσε να το πειράξει, ήταν πρωτοξάδερφος του Νταρθ Βέηντερ, το λιγότερο. Ο κρυπτοφασισμός του παπανδρεϊσμού πέταξε τη μάσκα. Η κλοπή, η απάτη, η σήψη, η κατάπτωση, όλα θεμιτά κι αγγελικά πλασμένα, όταν επρόκειτο για τον... Πατερούλη Ανδρέα. 

Σ' εκείνο το σημείο, η βάση της Αριστεράς φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων. Δεν στάθηκε ν' αντιμετωπίσει ιδεολογικά την επίθεση του λαϊκισμού και του αυριανικού νεοφασισμού, παρά άρχισε ν' αναμασά την προπαγάνδα του και ν' αναπαράγει τα εμφυλιοπολεμικά κόμπλεξ που κατέτρυχαν την ίδια. Η ηθικολογία πήγε σύννεφο, η ίδια που διακατέχει σήμερα το κείμενο του Δελαστίκ. "Ω μον ντιε, το ΚΚΕ έκανε κυβέρνηση με τον Μητσοτάκη, λιποθυμώ!!". Έκαναν σαν κάτοικοι του αμερικάνικου Νότου, που έβλεπαν λευκή να παντρεύεται... αράπη. Η Αριστερά υπήρξε πάντοτε ουρά του ΠΑΣΟΚ κι αποδείχτηκε πως το ψάρι βρωμούσε πιότερο απ' την ουρά κι όχι απ' το κεφάλι. Οι νεόκοποι κι άκαπνοι κνίτες, σηκώθηκαν να πούνε προδότη τον καπετάν Γιώτη, τρομάρα τους. Ούτε μια στιγμή δεν τους πέρασε απ' το νου, ότι εκείνος είχε περάσει δια πυρός και σιδήρου και μπορούσε πιθανώς να βλέπει λιγάκι πέρα απ' τη μύτη του. 

Ποιος δικαιώθηκε άραγε από την Ιστορία; Γνωρίζω φυσικά πως την Ιστορία γράφουν οι νικητές και δυστυχώς για τη χώρα, νικητής εκείνης της πολιτικής αναμέτρησης αναδείχτηκε ο παπανδρεϊσμός, για να μας οδηγήσει με σταθερά τρεμμάμενο χέρι στα χρόνια του Σιμήτη, ο οποίος πραγματικά ροκάνισε τα θεμέλια της χώρας, σαν τους καλικάντζαρους του μύθου, που όμως κανένας αγιασμός υδάτων δεν θα μπορούσε πια να τους σταματήσει. Έτσι η Ιστορία των νικητών κατέγραψε το "Βρώμικο '89" ως τη δήθεν προδοσία του λαού, όπου λαός ίσον Αντρέας. Αν όμως οι κομμουνιστές, ψηφοφόροι και στελέχη, είχαν στηρίξει την απαλλαγή της χώρας από τη συμμορία Παπανδρέου, σήμερα δεν θα βρισκόμασταν πτωχευμένοι, υπό κηδεμονία και μ' ένα πολιτικό σύστημα σαπισμένο σε βάθος. Αν έβαζαν πλάτη στο κλείσιμο της εμφυλιακής υστερίας, τώρα δεν θα υπήρχαν στο προσκήνιο Βορίδηδες, να μας απειλούν με ανωμαλία, προ της καθυστερημένης κατά δυο δεκαετίες επέλασης της Αριστεράς προς την εξουσία. Αν τα παιχνίδια του ΠΑΣΟΚ με τη Δημοκρατία και το Σύνταγμα δεν του 'χανε περάσει, σήμερα δε θα μας είχε βάλει στο Αγγλικό δίκαιο ο αρχιμάγειρος της ατιμωρησίας, Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος εκείνη την εποχή αναδείχτηκε ως ιδιαίτερα χρήσιμος και πολυμήχανος, με τεχνογνωσία στο συνταγματικό ξέπλυμα κι έτσι το '90 βρέθηκε στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ. 

Αντίθετα, η σημερινή στάση της σεχταριστικής ηγεσίας του ΚΚΕ, αποτελεί προδοσία των λαϊκών αγώνων, ιστορικού μεγέθους, που έχει φτάσει να χαρακτηριστεί από κάποιους -ίσως υπερβολικά, αλλά όχι παντελώς αβάσιμα- ως "Δεύτερη Βάρκιζα". Αυτό είναι κατά τη δική μου γνώμη το πολιτικό σφάλμα που το ΚΚΕ εντέλει θα πληρώσει ακριβά, ίσως και μέχρι διάλυσης. Εκείνο στο οποίο προφανώς ποντάρουν, για να εξαπολύσουν την αντεπίθεσή τους, είναι μάλλον η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο δηλαδή σενάριο της "Αριστερής Παρένθεσης", που απεργάζονται οι ολετήρες μας, προκειμένου να ενσκήψουν δριμύτεροι στο εγγύς μέλλον, ξεπλυμένοι και δικαιωμένοι. Η επιλογή αυτή της ηγεσίας του ΚΚΕ, να συνταχθεί με τον εσμό των νεοφιλελέ και των φασιστών, που απ' τις 26 του μήνα θα φάνε τα λύσσακά τους για να μην επιτρέψουν στην Αριστερά να κυβερνήσει, αποτελεί ουσιαστικά συμμαχία προδοσίας, καθώς δεν είναι μονάχα οι πράξεις που προκαλούν αποτέλεσμα, αλλά και οι ηθελημένες παραλείψεις. Θέλω να πιστεύω, ότι οι κομμουνιστές θα επιδείξουν επιτέλους την απαιτούμενη ωριμότητα, ώστε να μην επιβραβεύσουν με τη στήριξή τους, τέτοιου είδυς οπορτουνιστικά στρατηγήματα, παίζοντας μπιλιάρδο στις πλάτες της εργατικής τάξης, με διακύβευμα τις ζωές μας.