Οι Ανώτερες Σφαίρες και η Θεωρία των Χορδών

[διαβάστε το πρώτο μέρος: Νοόσφαιρα και Μιμιδιακή Δεξαμενή]

Β. Οι Ανώτερες Σφαίρες και η Θεωρία των Χορδών

Όμως οι μεγάλοι Μύστες διδάσκουν πως η Ολότητα δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους. Θεωρούν πως αυτή περιλαμβάνει και όλα τ’ άλλα έμβια όντα, κάποιοι μάλιστα φτάνουν να την επεκτείνουν ώστε να συμπεριλάβει ακόμη και τα αντικείμενα. Πώς θα μπορούσε όμως κανείς να προσεγγίσει αυτήν τη θέαση; Θα ήταν χρήσιμο το παραπάνω μοντέλο σε μια τέτοια διερεύνηση;

Μια πρώτη απάντηση που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, είναι πως τόσο τα ζώα, όσο και τ' αντικείμενα, φυσικά ή τεχνητά, έχουν κι αυτά τους εκπροσώπους τους στον Χώρο των Ιδεών. Εκτός απ' τις αφηρημένες έννοιες, όπως για παράδειγμα η Ελευθερία και η Ισότητα, υπάρχει ο ιδεατός σκύλος, η ιδεατή γάτα, το ιδεατό τραπέζι κι η ιδεατή καρέκλα, αλλά και ο αρχετυπικός Ήλιος, η αρχετυπική Σελήνη, κλπ. Εάν λοιπόν όλες οι Ιδέες που φιλοξενούνται στον Χώρο είναι εξίσου σημαντικές ή έστω η αλληλεπίδρασή μεταξύ τους καθορίζει την επιβίωση και την εξέλιξή τους, μέσα σ' ένα οικοσύστημα ιδεών, τότε κανένας από εμάς δεν μπορεί να νιώσει αποκομμένος κι ανεξάρτητος, ξένος απ' την έμβια ή άβια άλογη ύλη. Το ίδιο μοντέλο εφαρμόζεται και για την σωματική μας υπόσταση, ως μελών του μεγάλου οικοσυστήματος της Γαίας και είναι η βάση της ανάπτυξης οικολογικής σκέψης και συνείδησης.

Όμως το ζήτημα έχει περαιτέρω προεκτάσεις. Μιλώντας στα προηγούμενα για τις δύο "έξτρα διαστάσεις" τις οποίες εισάγει η ανθρώπινη νοόσφαιρα στο τριδιάστατο σύμπαν, ίσως να παρατηρήσει κανείς ότι ενώ για την πρώτη (Χρόνο) διατύπωσα με μεγάλη σιγουριά κι ευκολία ότι πρόκειται για ξεκάθαρο γέννημα της δικής μας αντίληψης, δεν ισχυρίστηκα ωστόσο το ίδιο και για τον Χώρο των Ιδεών, κατοικία Θεών και Μιμιδίων. Εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και το ερώτημα εκ πρώτης όψεως μοιάζει ν' ακολουθεί το κλασικό μοτίβο της κότας και του αυγού: "Είναι η ανθρώπινη νόηση που έπλασε τον Χώρο των Ιδεών ή μήπως αυτός προϋπάρχει της εμφάνισης της δικής μας νοημοσύνης;"

Το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος, για έναν ορθολογιστή ακούγεται αδιανόητο και παράλογο. Η συνήθης ορθολογική προσέγγιση αποδίδει αξιωματική χροιά στην παραδοχή ότι δεν υπάρχει νόηση πέραν και άνω της τριδιάστατης πραγματικότητας. Γενικότερα η κοινή λογική δοκιμάζεται στα άκρα της, όταν αντιμετωπίζει το ζήτημα ύπαρξης διαστάσεων "ανώτερων" των τριών κι έτσι το θέμα περισσότερο πραγματεύεται η επιστημονική φαντασία, παρά η ίδια η "καθημερινή" επιστήμη, αν και τ’ ανώτερα μαθηματικά και η κβαντική φυσική προβλέπουν την ύπαρξή τους. Ακόμα κι επιστήμονες φυσικοί, που διδάσκουν στο πανεπιστήμιο τα μαθηματικά μοντέλα της κβαντικής φυσικής, μου έχουν εκμυστηρευτεί ότι ενώ κατανοούν από μαθηματικής απόψεως το θέμα των διαστάσεων, δυσκολεύονται πολύ να το κατανοήσουν πρακτικά, με τον κοινό νου τους, ως προς τις εφαρμογές και τις προεκτάσεις τους.

Από την άλλη πλευρά, η φιλοσοφική ή συμβολική προσέγγιση, από την αρχαιότητα ακόμα, εύκολα συνέλαβε την ύπαρξη "ανώτερων σφαιρών" και ο Πλάτωνας δεν ήταν στην πραγματικότητα ο πρώτος διδάξας, αλλά ο πρώτος απ' τους Διδασκάλους-Μύστες, του οποίου τα γραπτά διασώθηκαν.

Η προσωπική μου θεώρηση είναι πως και οι δυο θεάσεις αποτελούν απλώς Γνωστικά Μοντέλα, δηλαδή προσομοιώσεις κι ερμηνευτικές κανονικοποιήσεις, σε μια προσπάθεια δημιουργίας μιας "συναινετικής πραγματικότητας", μιας Σταθερής Τάξης, πάνω στο αεικίνητο και τα πάντα πληρόν υπόστρωμα του Μεγάλου Χάους. Γνώμη μου είναι εξάλλου, ότι η λογική σκέψη αποδεικνύει την αξία της κι εξελίσσεται, μόνο εάν την εξερευνά κανείς στα όριά της και πέρα απ' αυτά. Έτσι, δεν νιώθω κανέναν ηθικό φραγμό να χρησιμοποιήσω το κάθε μοντέλο, εκεί όπου πραγματικά είναι χρήσιμο. Τα μοντέλα, είναι ιδιαίτερα χρηστικά αρκεί να θυμάται κανείς ότι απλά αποτελούν προσεγγίσεις της πραγματικότητας, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η ίδια η πραγματικότητα.

Δεν θα έδινα ίσως τόσο μεγάλη βάση στην Εσωτερική Γνώση, όση τουλάχιστον κατάφερε κι έφτασε μέχρι τη δική μου αντίληψη, εάν η επιστημονική σκέψη στις μέρες μας δεν έτεινε να γίνεται ολοένα και πιο... μεταφυσική. Για παράδειγμα η Θεωρία των Χορδών, προβλέπει την ύπαρξη 10 ή 11 διαστάσεων και πρόκειται για θεωρία μεν, τη μόνη αξιόπιστη έως τώρα δε. Εάν κάνετε τον κόπο να διαβάσετε ένα απλό λήμμα της wiki, θα βρείτε μέσα τόσα "κουφά", που εάν σας τα έλεγε κάποιος άσχετος ως "υπαρκτά" σίγουρα θα τον χαρακτηρίζατε τρελό ή φαντασιόπληκτο.

Κι όμως. Σ' ένα βιβλίο σχετικά με την Καμπάλα, που έπεσε στα χέρια μου κατά τις χαοτικές μου πνευματικές περιπλανήσεις, διάβασα μ’ έκπληξη να γίνεται ακριβώς η ίδια νύξη, όμως μερικές χιλιάδες χρόνια παλιότερα. Το Δέντρο της Ζωής αποτελείται από δέκα ή έντεκα διαστάσεις. Οι Σεφίρες (ή Σφαίρες) του Δέντρου, έχουν ακριβώς την έννοια διαστάσεων, η δε πραγματεία της Καμπάλα επιχειρεί να δημιουργήσει ένα μοντέλο κατανόησης του τρόπου με τον οποίο από μια μονοδιάστατη "σφαίρα", σε αντιδιαστολή με το αδιάστατο "σημείο", προκύπτει ο παρατηρούμενος υλικός κόσμος του χωροχρόνου. Κατ' αναλογία, οι Χορδές είναι μονοδιάστατα εκτεταμένα αντικείμενα, σε αντίθεση με την παραδοσιακή έννοια των σημειακών και αδιάστατων στοιχειωδών σωματιδίων.

Μάλιστα, με έκπληξη διαβάζω, ότι η Καμπαλιστική θεωρία προβλέπει:

"Αν μιλήσουμε με Καββαλιστικούς όρους, το Μπάρμπελο αντιστοιχεί στο πρώτο Σεφιρόθ, το Κέττερ (Στέμμα). Αυτή θεωρείται ως η Πρώτη Αιτία, ή ο Δημιουργός, αποκαλείται επίσης Μακροπρόσωπος, η Μεγάλη Όψη. Είναι ένα κέντρο πνευματικής ενέργειας, η ανεξιχνίαστη μονάδα, η ρίζα όλων των πραγμάτων, ένα μεταφυσικό σημείο αόρατο και χωρίς έκταση, γεμάτο ακατάπαυστη ζωή, δραστηριότητα και δύναμη. Είναι το πρωτότυπο οτιδήποτε πνευματικού και καθετί άλλου που υπάρχει στον κόσμο. Πράγματι, το Δένδρο της Ζωής μπορεί να τοποθετηθεί σε καθέναν από τους αποκαλούμενους Τέσσερις Κόσμους του Καββαλιστικού Εξελικτικού Σχεδίου. Οι Καββαλιστές θεωρούσαν ότι με κάποιου είδους ροή ή εκπόρευση από το Άιν (το Άπειρο Διάστημα, το Ουδέν, η Αναίτια Αιτία όλης της εκδήλωσης), δημιουργήθηκαν διαδοχικά τέσσερις Κόσμοι ή Πεδία Συνείδησης. Έτσι, το Δένδρο διαιρείται σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές συνείδησης, τέσσερα κοσμικά πεδία, στα οποία το δημιουργικό ρεύμα ή το παλλόμενο ρεύμα της Ζωής, εξαπλώνεται. Υπʼ αυτό το πρίσμα, είναι ιδιαίτερα σημαντική η μετάφραση του «Μπάρμπελο», ως «Ο Θεός σε Τέσσερα»"...

... ενώ η Θεωρία των Χορδών από την άλλη: "Η δεύτερη πιθανή απάντηση λύση είναι ότι είμαστε δεσμευμένοι σε μία υπερ-μεμβράνη του πλήρους σύμπαντος τεσσάρων χωροχρονικών διαστάσεων. Η λύση αυτή είναι γνωστή ως brane-world theory."!!

Δεν ήταν άλλωστε κι ο γερο Πυθαγόρας που μελετούσε τις χορδές; Που πίστευε στη Μουσική των Ουράνιων Σφαιρών, δηλαδή με απλά λόγια ότι η υφή του σύμπαντος αποτελείται από συχνότητες; Ακόμη και ο Τόλκιν δημιούργησε το δικό του Σύμπαν τραγουδώντας, υπό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ιλουβάταρ...

Γ. Αγεωμέτρητος μηδείς εισίτω!

Για να μη θεωρηθώ ως κάποιου τύπου Σιωνιστής, λόγω ενασχόλησης με την Καμπάλα, θα πρέπει να πω ότι σύμφωνα με τις δικές μου έρευνες, οι γνώσεις αυτές είναι παλιότερες από το εβραϊκό ιερατείο και ανάγονται στα Ερμητικά Κείμενα (πιθανώς απ' την Αίγυπτο) ή απ' την αρχαία Βαβυλώνα, σύμφωνα με κάποιες απόψεις. Οι Εβραίοι πέρασαν κι απ' τις δυο αυτές περιοχές κι ήταν πάντοτε πολύ καλοί στο να ενσωματώνουν στη δική τους κουλτούρα ό,τι καλό μάθαιναν απ' τους άλλους λαούς κατά τις ατέρμονες περιπλανήσεις τους.

Ο υπόγειος ποταμός αυτής της παράδοσης, έστειλε και έναν παραπόταμο στη χώρα μας, μέσω των Ελευσινίων Μυστηρίων. Ο Πλάτωνας, ήταν μύστης κι αυτό ήταν το μυητικό του όνομα, ταιριαστό με τη σκέψη του, ενώ το κατά κόσμον όνομά του ήταν Αριστοκλής.

Δεν έχω μάθει να παραβλέπω τέτοιες συμπτώσεις ως τυχαίες, χωρίς να το ψάξω λίγο περισσότερο. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα αρχαίων εσωτερικών παραδόσεων που έχουν προβλέψει σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις, όπως το κινέζικο Ι Τσινγκ και η αντιστοιχία του με τον γενετικό κώδικα. Η ύπαρξη τέτοιων "συμπτώσεων" και παράξενων αναχρονισμών των γνώσεων, μπορεί να εξηγηθεί με τρεις τρόπους: Είτε οι αρχαίοι σοφοί ήρθαν σ' επαφή με τη Γνώση απλά μέσω ενόρασης, είτε μας μεταδόθηκαν από εξωγήινους, ή υπήρξαν παλιότεροι πολιτισμοί, τύπου Ατλαντίδας, οι οποίοι καταστράφηκαν, κληροδοτώντας τμήμα των γνώσεών τους στους επόμενους πολιτισμούς. Θεωρώ περισσότερο πιθανή την πρώτη εκδοχή, αφού βάση του Ξυραφιού του Όκαμ αυτή χρειάζεται λιγότερες υποθέσεις για να σταθεί, χωρίς να μπορώ εντούτοις ν' αποκλείσω εντελώς και τις άλλες δύο, καθώς υπάρχουν αρκετά εθνολογικά στοιχεία σε όλον τον πλανήτη, τα οποία τις υποστηρίζουν με αξιοπρόσεκτη συνέπεια.

Οι αρχαίοι σοφοί δήλωναν πάντως ότι την Επιστήμη (ή σωστότερα τη Γνώση) τη διάβασαν για πρώτη φορά στον ουρανό κι έχω λόγους να πιστεύω πως έλεγαν την αλήθεια. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, με ποιον τρόπο οι αρχέγονοι άνθρωποι συνέλαβαν για πρώτη φορά τα αφηρημένα γεωμετρικά σχήματα, τρίγωνα, τετράγωνα κλπ; Οι πρωτόγονοι άνθρωποι στήριζαν όλες τους τις γνώσεις σε παρατηρήσεις του περιβάλλοντός τους. Πού λοιπόν σ' αυτή τη γη, υπάρχει κανονικό γεωμετρικό σχήμα; Μόνο το εξάγωνο στις κυψέλες των μελισσών και κάποιοι σφαιρικοί καρποί ίσως... Όποιος κάνει ωστόσο τον κόπο να σηκώσει το κεφάλι του προς τον έναστρο ουρανό, κάπου μακριά από τη φωτορύπανση των πόλεων, αλλά ακόμη και προς τον λαμπρό ουρανό της μέρας, θα πάρει αναμφίβολα την απάντηση. Τέλειοι κύκλοι και όλα τ' άλλα γεωμετρικά σχήματα είναι ζωγραφισμένα στον ουρανό, στέκονται εκεί και μας κοιτάν.  Εκεί τα είδε ο άνθρωπος για πρώτη φορά κι έτσι άρχισε να σκέφτεται με μαθηματικούς όρους, ξεκινώντας την πορεία της ανάπτυξης της βασικής γνώσης της ανθρωπότητας. Οι πρώτες ανθρώπινες επιστήμες ήταν η Βιολογία και η Αστρολογία!

Αυτός ήταν ο λόγος που η επιστήμη της Γεωμετρίας θεωρείτο "Ιερή" από όλους τους αρχαίους Διδασκάλους και η σχολή του Πυθαγόρα έγραφε στην πύλη: 

[συνεχίζεται...]