Του Κωστή Ανετάκη
Εδώ και αρκετά χρόνια, η αντιπροσωπευτική Αστική Δημοκρατία συγκεντρώνει όλο και περισσότερα πυρά εναντίον της, από διάφορες πλευρές. Κριτική ωστόσο της γίνεται εδώ και δεκαετίες, όμως σε όλες τις περιπτώσεις αυτές αποκρούονταν ως αιτιάσεις οπαδών ολοκληρωτικών καθεστώτων, που είχαν κάθε συμφέρον να υποσκάψουν την «καλύτερη μορφή δημοκρατίας» που εμφανίστηκε ποτέ, τουλάχιστον μετά Χριστόν.
Ο φασισμός για παράδειγμα, που λούφαξε για μερικές δεκαετίες μετά τον Β’ Π.Π. και πλέον έχει αναδυθεί όπως η ψείρα στο γιακά, συνεχίζει την ιδιόρρυθμη κριτική του, πάνω στο μοντέλο που οι λαοί έμαθαν ν’ αποκαλούν Δημοκρατία.
Η φασιστική επιχειρηματολογία επικεντρώνεται στα δημοκρατικά ελλείμματα και στη διαφθορά που παρατηρούνται στο αστικό πολίτευμα, για να καταλήξει ότι «αφού δεν πρόκειται για πραγματική δημοκρατία, τότε ας την καταργήσουμε παντελώς».
Τούτη πρόκειται για ξεκάθαρη λογική πλάνη. Όταν μέμφεσαι ένα πολίτευμα για έλλειψη δημοκρατίας, δεν μπορεί στη θέση του να προτείνεις κάτι ακόμα λιγότερο δημοκρατικό. Κανένα απολυταρχικό ή ολοκληρωτικό σύστημα άλλωστε, όση βία και τρόμο κι αν επέφερε, δεν απέφυγε τελικά την καταστροφή, αφού αποδεδειγμένα ένα συγκεντρωτικό σύστημα είναι ιδιαίτερα επιρρεπές στην ακραία διαφθορά.
Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, όλο και περισσότεροι δημοκρατικοί πολίτες ασκούν κριτική στην Αστική Δημοκρατία, καθώς νιώθουν ότι έχει μπει σε μια κατιούσα σπείρα παρακμής. Οι πολίτες με απόγνωση διαπιστώνουν ότι έχουν μεν την ελευθερία ν’ αλλάξουν πρόσωπα, όχι όμως και πολιτικές, θαρρείς και το αστικό πολιτικό σύστημα είναι απλά ένας θίασος, με τον ίδιο πάντοτε θιασάρχη και τον ίδιο υποβολέα.
Το πολιτικό προσωπικό έχει καταστεί ένα κλειστό σύστημα, μια προνομιούχα κάστα μη προσπελάσιμη από τον κάθε πολίτη. Το δικαίωμα του εκλέγεσθαι δεν ισχύει στην πράξη για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Η εκλογή καθίσταται δύσκολη κι ιδιαίτερα δαπανηρή υπόθεση και μόνο κάποιος εκ των προτέρων πλούσιος ή κάποιος που χρηματοδοτείται από μεγάλα συμφέροντα ή έχει την επικοινωνιακή χορηγία κάποιου μεγάλου ΜΜΕ, θα μπορούσε να εκλεγεί.
Με αυτόν τον τρόπο τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα έχουν αλώσει πλήρως κι ελέγχουν ολοσχερώς τα πολιτικά πράγματα στις δυτικές αστικές δημοκρατίες. Το πολίτευμα προσιδιάζει όλο και περισσότερο σε Ολιγαρχία, ενώ η κλειστή κάστα των πολιτικών επιδαψιλεύει στον εαυτό της όλο και περισσότερα προκλητικά προνόμια, πράγμα που υπερτονίζει την ολιγαρχικότητα.
Θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογήσει, ότι η Αστική Δημοκρατία λειτούργησε κάπως ικανοποιητικά, κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, όταν ολάκερο το καπιταλιστικό σύστημα έδειχνε υποχρεωτικά το γλυκό του πρόσωπο, μπροστά στον φόβο του Κομμουνισμού, που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να διεισδύσει στις μάζες, αν το σύστημα έκανε το σφάλμα να τις εξαθλιώσει. Ήταν η μπελ επόκ του Καπιταλισμού, η οποία έληξε πανηγυρικά, μαζί με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Δίχως αντίπαλο, ο ανεξέλεγκτος Καπιταλισμός εξελίχθηκε γρήγορα σε Νεοφιλελευθερισμό και αξίωσε την παγκόσμια κυριαρχία του. Τα εθνικά κράτη, τα σύνορα, οι εθνικές ιδιοπροσωπίες, οι ίδιες οι δικλείδες ασφαλείας του αστικού συστήματος –τα συντάγματα, οι δικαστικές αρχές κλπ-, αποκηρύχθηκαν ως βαρίδια στη νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη.
Πολύ σύντομα η Αστική Δημοκρατία, από θεσμός εξισορρόπησης της ισχύος μεταξύ λαού και Κεφαλαίου, μετατράπηκε σε μηχανισμό διοχέτευσης όλο και περισσότερου πλούτου, εξουσίας και δημόσιας περιουσίας προς την ανώτερη οικονομικά τάξη, περιλάλητη για την ανεξάντλητη απληστία της.
Ενώ πολλά έχουν ακουστεί περί του «τέλους του Κράτους», αυτό προορίζεται επιλεκτικά για τους ανίσχυρους λαούς, που έτσι θα γίνουν λεία των ισχυρότερων. Αντίθετα, τα πράγματι ισχυρά κράτη γίνονται σήμερα ισχυρότερα, μέσω της προνομιακής χρήσης εξελιγμένης τεχνολογίας, δορυφορικών και ηλεκτρονικών συστημάτων παρακολούθησης κι ελέγχου του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, διαμόρφωσης της κοινής γνώμης κι άλλων επιστημονικά σχεδιασμένων μέσων. Ποιος είπε ότι η επιστήμη είναι ουδέτερη; Ουσιαστικά το κράτος μεταβάλλεται, από θεσμός αυτοοργάνωσης των κοινωνιών, σε προνομιακό εργαλείο που διαθέτουν οι ισχυρότεροι κατά των ασθενέστερων.
Με προσχήματα την οικονομική κρίση, την τρομοκρατία και την κοινωνική αστάθεια, παράγοντες που το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα υπέθαλψε, το σύστημα της Αστικής Δημοκρατίας, τα τελευταία χρόνια, τείνει όλο και περισσότερο να εκπέσει σε ένα καθεστώς μόνιμης Έκτακτης Ανάγκης, σε διαρκή πόλεμο με τρομοκράτες που το ίδιο το σύστημα εκπαιδεύει και χρηματοδοτεί, ενώ όλο και πιο κοντά μας φέρνουν οι εξελίξεις σε προπολεμικές συνθήκες, προετοιμάζοντας άλλον έναν Μεγάλο Πόλεμο, πιθανώς τον μεγαλύτερο.
Έναν πόλεμο οργουελικής έμπνευσης, μόνιμο και υπολογισμένα καταστροφικό, έτσι ώστε να ισχύσει τελικά το δόγμα Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη. Μια κατάσταση σχεδιασμένη ώστε να παγώσει την πολιτική και οικονομική εξέλιξη της ανθρωπότητας σε μια μόνιμη παντοτινή επανάληψη, σα νιτσεϊκό εφιάλτη.
Οι πολίτες βλέπουν καθημερινά τα δικαιώματά τους –πολιτικά, οικονομικά, εργασιακά, ατομικά- να χάνονται, ενώ όλοι οι πολιτικοί και δικαστικοί θεσμοί υπερθεματίζουν το αναγκαίο τούτης της ιστορικής οπισθοδρόμησης, προσπαθώντας να τη δικαιολογήσουν με δήθεν δημοκρατικά επιχειρήματα. Ωστόσο κατά την αδυσώπητη πορεία προς τον νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό, καταλύονται βάναυσα ακόμα και θεμελιώδη δικαιώματα, όπως αυτά της εργασίας και της κατοικίας, τα οποία μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν βασικούς πυλώνες του λεγόμενου «κοινωνικού συμβολαίου», που πλέον αποτελεί γράμμα κενό. Το αποτέλεσμα των εκλογών γίνεται σεβαστό μονάχα εφόσον δεν απειλεί τη γερμανική γραμμή της εξοντωτικής λιτότητας, όπως μας απέδειξε πρόσφατα το προεδρικό πραξικόπημα της Πορτογαλίας, όπως και η ωμή καταπάτηση του ελληνικού δημοψηφίσματος, το καλοκαίρι του 2015.
Οι μόνοι κερδισμένοι πανευρωπαϊκά είναι –ποιοι άλλοι;- οι φασίστες, που καραδοκούν ώστε να δώσουν το οριστικό χτύπημα στην ιδέα της Δημοκρατίας καθαυτής και ν’ ανοίξουν το δρόμο για τον κεφαλαιοκρατικό ολοκληρωτισμό. Η Αστική Δημοκρατία είναι ο Μεγάλος Ασθενής της εποχής μας, ενώ όλοι ορέγονται να ξεκοκαλίσουν τις σάρκες και να διαμοιράσουν τα ιμάτιά της.
Φυσικά ο Κοινωνισμός δεν θα μπορούσε να καθίσει με σταυρωμένα τα μπράτσα μπροστά σε μια τέτοια εξέλιξη. Η κριτική που ασκούμε στη σαθρή Αστική Δημοκρατία, η οποία έχει πια αποτύχει παντελώς, ως παράγοντας εξομάλυνσης μέσα στα πλαίσια των καπιταλιστικών δυτικών (και όχι μόνο) κοινωνιών, στέκεται σε πολύ διαφορετική οπτική γωνία. Για εμάς το δημοκρατικό έλλειμμα αντιμετωπίζεται μόνο με περισσότερη και καλύτερης ποιότητας δημοκρατία κι η ολιγαρχική κατρακύλα ανακόπτεται μόνο με την άμεση συμμετοχή των πολιτών σε ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες.
Ένα λειτουργικό και γνήσια δημοκρατικό πολίτευμα του 21ου αιώνα, είναι η μόνη εναλλακτική πρόταση για τη διαδοχή του Μεγάλου Ασθενή, εκτός από έναν σκοτεινό ολοκληρωτικό τεχνομεσαίωνα, έναν δεσποτικό κορπορατικό νεοφεουδαλισμό, που το ακαπίστρωτο κεφάλαιο απεργάζεται σε παγκόσμια κλίμακα κι ετοιμάζεται σύντομα να θέσει σε ισχύ, με την ΤΤΙΡ κι άλλες λεόντειες διεθνείς εμπορικές συμφωνίες.
Στους αλαζονικούς κήρυκες του τέλους της Ιστορίας και στους μανιακούς ιδεολόγους της ΤΙΝΑ, ο Κοινωνισμός έχει ως απάντηση την Ελληνική Πολιτεία.
Η δημοσίευση γίνεται ταυτόχρονα στην Σφήκα στον Άνεμο Αντίστασης και στο Great Chaos
Σημείωση: Το παραπάνω σύγγραμμα δεν θεωρείται ως θέσφατο αλλά αποτελεί την δική μας συνεισφορά στο ενιαίο δημοκρατικό κίνημα και είναι ανοικτό σε ευρεία διαβούλευση...
Συνεχίζεται
Κατεβάστε ολόκληρο το Μανιφέστο του Κοινωνισμού από ΕΔΩ
Διαβάστε όλα τα δημοσιευμένα κείμενα ΕΔΩ
Μέρος Δεύτερο: Στρατηγικό Σχέδιο
Αστική Δημοκρατία: Ο Μεγάλος Ασθενής
Εδώ και αρκετά χρόνια, η αντιπροσωπευτική Αστική Δημοκρατία συγκεντρώνει όλο και περισσότερα πυρά εναντίον της, από διάφορες πλευρές. Κριτική ωστόσο της γίνεται εδώ και δεκαετίες, όμως σε όλες τις περιπτώσεις αυτές αποκρούονταν ως αιτιάσεις οπαδών ολοκληρωτικών καθεστώτων, που είχαν κάθε συμφέρον να υποσκάψουν την «καλύτερη μορφή δημοκρατίας» που εμφανίστηκε ποτέ, τουλάχιστον μετά Χριστόν.
Ο φασισμός για παράδειγμα, που λούφαξε για μερικές δεκαετίες μετά τον Β’ Π.Π. και πλέον έχει αναδυθεί όπως η ψείρα στο γιακά, συνεχίζει την ιδιόρρυθμη κριτική του, πάνω στο μοντέλο που οι λαοί έμαθαν ν’ αποκαλούν Δημοκρατία.
Η φασιστική επιχειρηματολογία επικεντρώνεται στα δημοκρατικά ελλείμματα και στη διαφθορά που παρατηρούνται στο αστικό πολίτευμα, για να καταλήξει ότι «αφού δεν πρόκειται για πραγματική δημοκρατία, τότε ας την καταργήσουμε παντελώς».
Τούτη πρόκειται για ξεκάθαρη λογική πλάνη. Όταν μέμφεσαι ένα πολίτευμα για έλλειψη δημοκρατίας, δεν μπορεί στη θέση του να προτείνεις κάτι ακόμα λιγότερο δημοκρατικό. Κανένα απολυταρχικό ή ολοκληρωτικό σύστημα άλλωστε, όση βία και τρόμο κι αν επέφερε, δεν απέφυγε τελικά την καταστροφή, αφού αποδεδειγμένα ένα συγκεντρωτικό σύστημα είναι ιδιαίτερα επιρρεπές στην ακραία διαφθορά.
Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, όλο και περισσότεροι δημοκρατικοί πολίτες ασκούν κριτική στην Αστική Δημοκρατία, καθώς νιώθουν ότι έχει μπει σε μια κατιούσα σπείρα παρακμής. Οι πολίτες με απόγνωση διαπιστώνουν ότι έχουν μεν την ελευθερία ν’ αλλάξουν πρόσωπα, όχι όμως και πολιτικές, θαρρείς και το αστικό πολιτικό σύστημα είναι απλά ένας θίασος, με τον ίδιο πάντοτε θιασάρχη και τον ίδιο υποβολέα.
Το πολιτικό προσωπικό έχει καταστεί ένα κλειστό σύστημα, μια προνομιούχα κάστα μη προσπελάσιμη από τον κάθε πολίτη. Το δικαίωμα του εκλέγεσθαι δεν ισχύει στην πράξη για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Η εκλογή καθίσταται δύσκολη κι ιδιαίτερα δαπανηρή υπόθεση και μόνο κάποιος εκ των προτέρων πλούσιος ή κάποιος που χρηματοδοτείται από μεγάλα συμφέροντα ή έχει την επικοινωνιακή χορηγία κάποιου μεγάλου ΜΜΕ, θα μπορούσε να εκλεγεί.
Με αυτόν τον τρόπο τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα έχουν αλώσει πλήρως κι ελέγχουν ολοσχερώς τα πολιτικά πράγματα στις δυτικές αστικές δημοκρατίες. Το πολίτευμα προσιδιάζει όλο και περισσότερο σε Ολιγαρχία, ενώ η κλειστή κάστα των πολιτικών επιδαψιλεύει στον εαυτό της όλο και περισσότερα προκλητικά προνόμια, πράγμα που υπερτονίζει την ολιγαρχικότητα.
Θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογήσει, ότι η Αστική Δημοκρατία λειτούργησε κάπως ικανοποιητικά, κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, όταν ολάκερο το καπιταλιστικό σύστημα έδειχνε υποχρεωτικά το γλυκό του πρόσωπο, μπροστά στον φόβο του Κομμουνισμού, που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να διεισδύσει στις μάζες, αν το σύστημα έκανε το σφάλμα να τις εξαθλιώσει. Ήταν η μπελ επόκ του Καπιταλισμού, η οποία έληξε πανηγυρικά, μαζί με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Δίχως αντίπαλο, ο ανεξέλεγκτος Καπιταλισμός εξελίχθηκε γρήγορα σε Νεοφιλελευθερισμό και αξίωσε την παγκόσμια κυριαρχία του. Τα εθνικά κράτη, τα σύνορα, οι εθνικές ιδιοπροσωπίες, οι ίδιες οι δικλείδες ασφαλείας του αστικού συστήματος –τα συντάγματα, οι δικαστικές αρχές κλπ-, αποκηρύχθηκαν ως βαρίδια στη νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη.
Πολύ σύντομα η Αστική Δημοκρατία, από θεσμός εξισορρόπησης της ισχύος μεταξύ λαού και Κεφαλαίου, μετατράπηκε σε μηχανισμό διοχέτευσης όλο και περισσότερου πλούτου, εξουσίας και δημόσιας περιουσίας προς την ανώτερη οικονομικά τάξη, περιλάλητη για την ανεξάντλητη απληστία της.
Ενώ πολλά έχουν ακουστεί περί του «τέλους του Κράτους», αυτό προορίζεται επιλεκτικά για τους ανίσχυρους λαούς, που έτσι θα γίνουν λεία των ισχυρότερων. Αντίθετα, τα πράγματι ισχυρά κράτη γίνονται σήμερα ισχυρότερα, μέσω της προνομιακής χρήσης εξελιγμένης τεχνολογίας, δορυφορικών και ηλεκτρονικών συστημάτων παρακολούθησης κι ελέγχου του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, διαμόρφωσης της κοινής γνώμης κι άλλων επιστημονικά σχεδιασμένων μέσων. Ποιος είπε ότι η επιστήμη είναι ουδέτερη; Ουσιαστικά το κράτος μεταβάλλεται, από θεσμός αυτοοργάνωσης των κοινωνιών, σε προνομιακό εργαλείο που διαθέτουν οι ισχυρότεροι κατά των ασθενέστερων.
Με προσχήματα την οικονομική κρίση, την τρομοκρατία και την κοινωνική αστάθεια, παράγοντες που το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα υπέθαλψε, το σύστημα της Αστικής Δημοκρατίας, τα τελευταία χρόνια, τείνει όλο και περισσότερο να εκπέσει σε ένα καθεστώς μόνιμης Έκτακτης Ανάγκης, σε διαρκή πόλεμο με τρομοκράτες που το ίδιο το σύστημα εκπαιδεύει και χρηματοδοτεί, ενώ όλο και πιο κοντά μας φέρνουν οι εξελίξεις σε προπολεμικές συνθήκες, προετοιμάζοντας άλλον έναν Μεγάλο Πόλεμο, πιθανώς τον μεγαλύτερο.
Έναν πόλεμο οργουελικής έμπνευσης, μόνιμο και υπολογισμένα καταστροφικό, έτσι ώστε να ισχύσει τελικά το δόγμα Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη. Μια κατάσταση σχεδιασμένη ώστε να παγώσει την πολιτική και οικονομική εξέλιξη της ανθρωπότητας σε μια μόνιμη παντοτινή επανάληψη, σα νιτσεϊκό εφιάλτη.
Οι πολίτες βλέπουν καθημερινά τα δικαιώματά τους –πολιτικά, οικονομικά, εργασιακά, ατομικά- να χάνονται, ενώ όλοι οι πολιτικοί και δικαστικοί θεσμοί υπερθεματίζουν το αναγκαίο τούτης της ιστορικής οπισθοδρόμησης, προσπαθώντας να τη δικαιολογήσουν με δήθεν δημοκρατικά επιχειρήματα. Ωστόσο κατά την αδυσώπητη πορεία προς τον νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό, καταλύονται βάναυσα ακόμα και θεμελιώδη δικαιώματα, όπως αυτά της εργασίας και της κατοικίας, τα οποία μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν βασικούς πυλώνες του λεγόμενου «κοινωνικού συμβολαίου», που πλέον αποτελεί γράμμα κενό. Το αποτέλεσμα των εκλογών γίνεται σεβαστό μονάχα εφόσον δεν απειλεί τη γερμανική γραμμή της εξοντωτικής λιτότητας, όπως μας απέδειξε πρόσφατα το προεδρικό πραξικόπημα της Πορτογαλίας, όπως και η ωμή καταπάτηση του ελληνικού δημοψηφίσματος, το καλοκαίρι του 2015.
Οι μόνοι κερδισμένοι πανευρωπαϊκά είναι –ποιοι άλλοι;- οι φασίστες, που καραδοκούν ώστε να δώσουν το οριστικό χτύπημα στην ιδέα της Δημοκρατίας καθαυτής και ν’ ανοίξουν το δρόμο για τον κεφαλαιοκρατικό ολοκληρωτισμό. Η Αστική Δημοκρατία είναι ο Μεγάλος Ασθενής της εποχής μας, ενώ όλοι ορέγονται να ξεκοκαλίσουν τις σάρκες και να διαμοιράσουν τα ιμάτιά της.
Φυσικά ο Κοινωνισμός δεν θα μπορούσε να καθίσει με σταυρωμένα τα μπράτσα μπροστά σε μια τέτοια εξέλιξη. Η κριτική που ασκούμε στη σαθρή Αστική Δημοκρατία, η οποία έχει πια αποτύχει παντελώς, ως παράγοντας εξομάλυνσης μέσα στα πλαίσια των καπιταλιστικών δυτικών (και όχι μόνο) κοινωνιών, στέκεται σε πολύ διαφορετική οπτική γωνία. Για εμάς το δημοκρατικό έλλειμμα αντιμετωπίζεται μόνο με περισσότερη και καλύτερης ποιότητας δημοκρατία κι η ολιγαρχική κατρακύλα ανακόπτεται μόνο με την άμεση συμμετοχή των πολιτών σε ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες.
Ένα λειτουργικό και γνήσια δημοκρατικό πολίτευμα του 21ου αιώνα, είναι η μόνη εναλλακτική πρόταση για τη διαδοχή του Μεγάλου Ασθενή, εκτός από έναν σκοτεινό ολοκληρωτικό τεχνομεσαίωνα, έναν δεσποτικό κορπορατικό νεοφεουδαλισμό, που το ακαπίστρωτο κεφάλαιο απεργάζεται σε παγκόσμια κλίμακα κι ετοιμάζεται σύντομα να θέσει σε ισχύ, με την ΤΤΙΡ κι άλλες λεόντειες διεθνείς εμπορικές συμφωνίες.
Στους αλαζονικούς κήρυκες του τέλους της Ιστορίας και στους μανιακούς ιδεολόγους της ΤΙΝΑ, ο Κοινωνισμός έχει ως απάντηση την Ελληνική Πολιτεία.
Η δημοσίευση γίνεται ταυτόχρονα στην Σφήκα στον Άνεμο Αντίστασης και στο Great Chaos
Σημείωση: Το παραπάνω σύγγραμμα δεν θεωρείται ως θέσφατο αλλά αποτελεί την δική μας συνεισφορά στο ενιαίο δημοκρατικό κίνημα και είναι ανοικτό σε ευρεία διαβούλευση...
Συνεχίζεται
Κατεβάστε ολόκληρο το Μανιφέστο του Κοινωνισμού από ΕΔΩ
Διαβάστε όλα τα δημοσιευμένα κείμενα ΕΔΩ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου