Κωστής Ανετάκης
Ρίχνοντας εξεταστικά τη ματιά μας στην μαρξιστική θεώρηση της ταξικότητας, υπό το φως της πρακτικής εμπειρίας που μας κληροδότησε ο 20ος αιώνας, συμπεραίνουμε ότι πράγματι πρόκειται για μια απ’ τις σημαντικότερες και πλέον αναγκαίες συνθήκες κοινωνικής σύνθεσης, κατά συνέπεια αποτελεί βασικό κι αναπόσπαστο πυλώνα του Κοινωνισμού.
Η αταξική σκέψη δεν αποτέλεσε τυχαία ένα από τα αποφασιστικότερα όπλα του Νεοφιλελευθερισμού, στην πορεία του προς την απόλυτη επικράτηση. Οι εργαζόμενες τάξεις χωρίς ταξική συνείδηση, αποτελούν έρμαιο των δυνάμεων του Κεφαλαίου, το οποίο έχει πλήρη ταξικότητα από τη δική του πλευρά, κι οι κυρίαρχες ελίτ, παρά τους επιμέρους ανταγωνισμούς τους, εμφανίζονται ταξικά συμπαγείς κι αποφασισμένες.
Είναι ωστόσο πρόδηλο το γεγονός ότι, καθώς ο 21ος αιώνας προχωράει, το κλασικό ταξικό μοντέλο, που ως βάση του έχει το προλεταριάτο και το εργατικό κίνημα εν γένει, έφτασε στα όρια του εννοιολογικού του βεληνεκούς και δεν δύναται πια να ερμηνεύσει επιτυχώς τα φαινόμενα.
Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι αφενός το καπιταλιστικό παραγωγικό σύστημα έχει μεταβληθεί σημαντικά με τον χρόνο. Η παγκόσμια επικράτηση του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού έναντι του κλασικού παραγωγικού κεφαλαίου και η διοχέτευση της εργασίας στον τριτογενή τομέα, ιδιαίτερα στις χώρες της ανεπτυγμένης Δύσης, αφαίρεσε απ’ το παραδοσιακό προλεταριάτο την μαζική ταξική εκπροσώπηση που διέθετε έναν αιώνα πριν.
Ειδικότερα στο ελλαδικό παράδειγμα, η πλήρης κατάρρευση κάθε παραγωγικής δραστηριότητας, η οποία συντελέστηκε με αξιοθαύμαστη συνέχεια και συνέπεια κατά τη διάρκεια της συμμετοχής της χώρας στην ΕΟΚ-ΕΕ, συνέδραμε τα μέγιστα στον πολυκερματισμό της προλεταριακής εργατικής τάξης, με συνέπεια την απάλειψη κάθε έννοιας ταξικής συνείδησης εντός της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό ήταν κάτι το οποίο η Αριστερά της Πτώσης (η σαστισμένη κι απεγνωσμένη για επιβίωση μικροαστική ευρωαριστερά που προέκυψε μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μοντέλου) απέτυχε ή δεν θέλησε να διαγνώσει κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Αντίθετα συνετέλεσε με τον τρόπο της στην ταξική αποκλιμάκωση, επικεντρώνοντας τη δράση της στην υπεράσπιση ατομικών κυρίως δικαιωμάτων, δίχως καμιά ουσιώδη αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος.
Πολιτεύτηκε κοτσάροντας ένα «αντί» σε κάθε ιδεολόγημα του καπιταλισμού και του φασισμού, χαρίζοντας έτσι διαρκώς την πρωτοβουλία στον αντίπαλο, μέχρι που έφτασε να του μοιάζει ανατριχιαστικά, αφού για δεκαετίες σύρθηκε ξωπίσω του κι αντικατοπτρίστηκε στη στιλπνή του επιφάνεια.
Απέκοψε τον εαυτό της από το κοινωνικό γίγνεσθαι, ενδύθηκε την τήβεννο μιας αυτοενάρετης ηθικής υπεροχής και σταδιακά προσχώρησε στις νεοφιλελεύθερες αντικοινωνικές θεωρήσεις και στάσεις έναντι του «λαϊκιστικού, ρατσιστικού και αμόρφωτου» κατά τη γνώμη τους πόπολου, ανάξιου σωτηρίας κι ακατάλληλου για την πεφωτισμένη ηγεσία τους.
Όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Η μικροαστική Αριστερά της Πτώσης προσχώρησε στον Εθνομηδενισμό, ο οποίος θα μπορούσε να συμπυκνωθεί ενδεικτικά στον αφορισμό «Κοιμάσαι πατριώτης, ξυπνάς φασίστας».
Μολονότι ο συγκεκριμένος ισχυρισμός είναι παντελώς αυθαίρετος και ιδεολογικά ατεκμηρίωτος, στην πραγματικότητα απονεύρωσε τόσο καίρια το λαϊκό κίνημα, εξασθένισε σε τέτοιο βαθμό τις λαϊκές αντιστάσεις, που έτσι εξηγείται θαυμάσια η μέχρι σήμερα αδυναμία του ελληνικού λαού να προβάλει οποιαδήποτε σοβαρή αντίσταση στην ιμπεριαλιστική επίθεση την οποία δέχτηκε η χώρα και την κακήν κακώς υποταγή του στη νεοφιλελεύθερη γερμανική κατοχή.
Το γεγονός ότι η ανάπτυξη του Εθνομηδενισμού συμπίπτει χρονικά με την παράλληλη ανάπτυξη της ταξικής αφασίας, καταδεικνύει έμμεσα το δίκαιο του ισχυρισμού μας, ότι το ταξικό είναι αναπόσπαστα συνυφασμένο με το εθνικό και η μοίρα του ενός, ακολουθεί την εξέλιξη του άλλου.
Ας λάβουμε επιπλέον υπόψη, ότι ηγετική θέση σε τούτη τη διαβρωτική εκστρατεία του Εθνομηδενισμού εξαρχής κατείχε ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ. Με δεδομένη την άνευ όρων υποταγή του στη νεοφιλελεύθερη γερμανική Ευρωκρατορία και τον ρόλο του δούρειου ίππου που έπαιξε για την πλήρη εκποίηση της χώρας, μπορούμε αβίαστα να διαγνώσουμε ποιον ακριβώς υπηρετεί η μικροαστική Αριστερά της Πτώσης και για ποιον λόγο έχει οδηγήσει το μαζικό κίνημα στη συντριπτική φαινομενικά ήττα που βιώνει σήμερα.
Η κατακρεούργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων των Ελλήνων ήρθε ως αυτονόητο αποτέλεσμα του αποικιακού χαρακτήρα των σχέσεών μας με τη Δύση. Η κοινωνική κρίση στην Ελλάδα υπήρξε συνέπεια του παρασιτικού και εξαρτημένου χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας. Στα χρόνια της κρίσης αποδείχτηκε πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι χωρίς ανεξάρτητη πατρίδα δεν μπορεί να υπάρχει ούτε κοινωνική δικαιοσύνη, ούτε δημοκρατικά δικαιώματα, ακόμα κι όταν η υποτιθέμενη Κοινωνική Αριστερά ανέβει στην εξουσία.
Ο Νεοφιλελευθερισμός από την άλλη πλευρά, δεν περιόρισε τη γενικευμένη του επίθεση μόνο στα εργατικά και αγροτικά στρώματα, αλλά τα καταστροφικά του αποτελέσματα έχουν πλήξει καίρια πολλές άλλες κοινωνικές κατηγορίες. Φτωχοποιημένα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα, λεγεώνες ανέργων, ένας ολάκερος αστερισμός επιχειρηματιών, βιοτεχνών κι εμπόρων, οι δημόσιοι υπάλληλοι, το επιστημονικό δυναμικό που πλεονάζει στ’ αζήτητα, οι συνταξιούχοι, τα χαμηλόβαθμα στελέχη του στρατού και της αστυνομίας, η νεολαία, οι καλλιτέχνες, όλοι δοκιμάσαμε στο πετσί μας το κνούτο της βίαιης ανακατανομής πλούτου, που έλαβε χώρα με την έναρξη του αιώνα μας.
Πέρα απ’ όσους πλήττονται οικονομικά, έχει πλέον καταστεί φανερό ότι ο Νεοφιλελευθερισμός –στην προσπάθεια διάλυσης του κοινωνικού ιστού, με σκοπό την εδραίωση της απόλυτης κυριαρχίας του- επεκτείνει την καταπίεση και την πολιτική των διακρίσεων σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, όπως γυναίκες, φυλετικές μειονότητες (πχ τσιγγάνοι, μετανάστες) κλπ.
Ο κοινωνικός, όπως και ο ταξικός κατακερματισμός αποτελεί ένα απ’ τα ισχυρότερα όπλα του αντιπάλου κι επιβάλλεται με κάθε διαθέσιμο μέσον.
Με βάση τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας υφίσταται ένα ανελέητο ιμπεριαλιστικό blietzkrieg, έναν κεραυνοβόλο πόλεμο, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση μιας μειοψηφικής αντικοινωνικής κάστας που ωφελείται τα μάλα, την οποία θα ονομάσουμε Κοτζαμπάσηδες, προκειμένου να καταδείξουμε τον αληθινό ρόλο και την καταγωγή της και θ’ αφιερώσουμε ιδιαίτερο κεφάλαιο για την περιγραφή της.
Υπό το φως της έως τώρα ανάλυσης, καθίσταται φανερό ότι η ταξική συνείδηση, αναπόσπαστα με την πατριωτική, είναι απαραίτητη ώστε οι καταπιεζόμενες τάξεις ν’ αναζητήσουν τη λευτεριά και τη χειραφέτησή τους. Ωστόσο εξίσου αναγκαίος είναι ένας νέος ορισμός, που να περιλαμβάνει στους κόλπους του όλους όσοι υφίστανται τα δεινά της αχαλίνωτης νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας.
Οι Κοινωνιστές θεωρούμε ως ύψιστη πνευματική αρετή την Απλότητα (σε αντίθεση με την Απλοϊκότητα και την Απλούστευση, που αποτελούν βαριά ψεγάδια) και το φιλοσοφικό ξυράφι του Όκαμ συνεπικουρεί τούτη την αντίληψη. Έτσι ο ταξικός μας προσδιορισμός συντίθεται ως εξής:
Στη δική μας ταξικότητα, την οποία θα ονομάσουμε Λειτουργική Τάξη, ανήκουμε όλοι οι Έλληνες (κι όσοι άλλοι αγαπούν ως πατρίδα τους την Ελλάδα), που εννοούμε να ζήσουμε και να ευδοκιμήσουμε σ’ αυτόν τον τόπο, στηριζόμενοι αποκλειστικά στο προϊόν της εργασίας, του μόχθου, του νου και των ικανοτήτων μας. Ο Γκάντι θεωρούσε ως μια απ’ τις πηγές κάθε κακού «τον πλούτο που δεν προέρχεται από την εργασία σου».
Η Λειτουργική τάξη δεν δρα ως ομάδα προώθησης επιμέρους συμφερόντων, αλλά κάθε μέλος της αποδέχεται ότι ένα δίκαιο τμήμα της υπεραξίας της εργασίας και των ικανοτήτων του, διαμοιράζεται χάριν της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου, μέσω ενός μηχανισμού συνοχής και αναδιανομής πλούτου.
Ένας Κοινωνιστής κατανοεί πάνω απ’ όλα, ότι η συλλογική ευημερία της κοινωνίας που τον περιβάλλει, αποβαίνει εντέλει στην ατομική και οικογενειακή του ευημερία.
Ο παραπάνω ορισμός, όχι μονάχα ικανοποιεί τη συσσωρευμένη εμπειρία των αλλαγών στα εργαζόμενα κοινωνικά στρώματα, που επέφερε ο νέος αιώνας, αλλά καταδεικνύει ξάστερα την ουσιαστική ταύτιση της Λειτουργικής Τάξης και του Έθνους, άρα και την αναπόσπαστη συσχέτιση δύο εκ των τριών βασικών πυλώνων της Κοινωνιστικής θεώρησης.
Από τούτη τη συσχέτιση προκύπτει ο διαλεκτικός όρος Ταξικό Έθνος, για το οποίο θα μιλήσουμε εκτενέστερα παρακάτω. Η ανάλυση του ταξικού κι εθνικού εχθρού, η οποία ακολουθεί, θα φωτίσει ακόμα περισσότερο τούτη την προφανή συσχέτιση.
Η δημοσίευση γίνεται ταυτόχρονα στην Σφήκα στον Άνεμο Αντίστασης και στο Great Chaos
Συνεχίζεται
Κατεβάστε ολόκληρο το Μανιφέστο του Κοινωνισμού από ΕΔΩ.
Διαβάστε όλα τα δημοσιευμένα κείμενα ΕΔΩ
Σημείωση: Το παρακάτω σύγγραμμα δεν θεωρείται ως θέσφατο αλλά αποτελεί την δική μας συνεισφορά στο ενιαίο δημοκρατικό κίνημα και είναι ανοικτό σε ευρεία διαβούλευση...
Κάθε μεγάλη επανάσταση είναι λαϊκή ή
εθνική,
με την έννοια ότι συγκεντρώνει γύρω
από την επαναστατική τάξη
όλες τις ζωντανές δυνάμεις του έθνους
και τις ανασυγκροτεί γύρω από ένα νέο
άξονα.
Η εργατική τάξη, ως πολιτική τάξη,
είναι εθνική…
(Λέων Τρότσκι)
Η αταξική σκέψη δεν αποτέλεσε τυχαία ένα από τα αποφασιστικότερα όπλα του Νεοφιλελευθερισμού, στην πορεία του προς την απόλυτη επικράτηση. Οι εργαζόμενες τάξεις χωρίς ταξική συνείδηση, αποτελούν έρμαιο των δυνάμεων του Κεφαλαίου, το οποίο έχει πλήρη ταξικότητα από τη δική του πλευρά, κι οι κυρίαρχες ελίτ, παρά τους επιμέρους ανταγωνισμούς τους, εμφανίζονται ταξικά συμπαγείς κι αποφασισμένες.
Είναι ωστόσο πρόδηλο το γεγονός ότι, καθώς ο 21ος αιώνας προχωράει, το κλασικό ταξικό μοντέλο, που ως βάση του έχει το προλεταριάτο και το εργατικό κίνημα εν γένει, έφτασε στα όρια του εννοιολογικού του βεληνεκούς και δεν δύναται πια να ερμηνεύσει επιτυχώς τα φαινόμενα.
Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι αφενός το καπιταλιστικό παραγωγικό σύστημα έχει μεταβληθεί σημαντικά με τον χρόνο. Η παγκόσμια επικράτηση του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού έναντι του κλασικού παραγωγικού κεφαλαίου και η διοχέτευση της εργασίας στον τριτογενή τομέα, ιδιαίτερα στις χώρες της ανεπτυγμένης Δύσης, αφαίρεσε απ’ το παραδοσιακό προλεταριάτο την μαζική ταξική εκπροσώπηση που διέθετε έναν αιώνα πριν.
Ειδικότερα στο ελλαδικό παράδειγμα, η πλήρης κατάρρευση κάθε παραγωγικής δραστηριότητας, η οποία συντελέστηκε με αξιοθαύμαστη συνέχεια και συνέπεια κατά τη διάρκεια της συμμετοχής της χώρας στην ΕΟΚ-ΕΕ, συνέδραμε τα μέγιστα στον πολυκερματισμό της προλεταριακής εργατικής τάξης, με συνέπεια την απάλειψη κάθε έννοιας ταξικής συνείδησης εντός της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό ήταν κάτι το οποίο η Αριστερά της Πτώσης (η σαστισμένη κι απεγνωσμένη για επιβίωση μικροαστική ευρωαριστερά που προέκυψε μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μοντέλου) απέτυχε ή δεν θέλησε να διαγνώσει κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Αντίθετα συνετέλεσε με τον τρόπο της στην ταξική αποκλιμάκωση, επικεντρώνοντας τη δράση της στην υπεράσπιση ατομικών κυρίως δικαιωμάτων, δίχως καμιά ουσιώδη αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος.
Πολιτεύτηκε κοτσάροντας ένα «αντί» σε κάθε ιδεολόγημα του καπιταλισμού και του φασισμού, χαρίζοντας έτσι διαρκώς την πρωτοβουλία στον αντίπαλο, μέχρι που έφτασε να του μοιάζει ανατριχιαστικά, αφού για δεκαετίες σύρθηκε ξωπίσω του κι αντικατοπτρίστηκε στη στιλπνή του επιφάνεια.
Απέκοψε τον εαυτό της από το κοινωνικό γίγνεσθαι, ενδύθηκε την τήβεννο μιας αυτοενάρετης ηθικής υπεροχής και σταδιακά προσχώρησε στις νεοφιλελεύθερες αντικοινωνικές θεωρήσεις και στάσεις έναντι του «λαϊκιστικού, ρατσιστικού και αμόρφωτου» κατά τη γνώμη τους πόπολου, ανάξιου σωτηρίας κι ακατάλληλου για την πεφωτισμένη ηγεσία τους.
Όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Η μικροαστική Αριστερά της Πτώσης προσχώρησε στον Εθνομηδενισμό, ο οποίος θα μπορούσε να συμπυκνωθεί ενδεικτικά στον αφορισμό «Κοιμάσαι πατριώτης, ξυπνάς φασίστας».
Μολονότι ο συγκεκριμένος ισχυρισμός είναι παντελώς αυθαίρετος και ιδεολογικά ατεκμηρίωτος, στην πραγματικότητα απονεύρωσε τόσο καίρια το λαϊκό κίνημα, εξασθένισε σε τέτοιο βαθμό τις λαϊκές αντιστάσεις, που έτσι εξηγείται θαυμάσια η μέχρι σήμερα αδυναμία του ελληνικού λαού να προβάλει οποιαδήποτε σοβαρή αντίσταση στην ιμπεριαλιστική επίθεση την οποία δέχτηκε η χώρα και την κακήν κακώς υποταγή του στη νεοφιλελεύθερη γερμανική κατοχή.
Το γεγονός ότι η ανάπτυξη του Εθνομηδενισμού συμπίπτει χρονικά με την παράλληλη ανάπτυξη της ταξικής αφασίας, καταδεικνύει έμμεσα το δίκαιο του ισχυρισμού μας, ότι το ταξικό είναι αναπόσπαστα συνυφασμένο με το εθνικό και η μοίρα του ενός, ακολουθεί την εξέλιξη του άλλου.
Ας λάβουμε επιπλέον υπόψη, ότι ηγετική θέση σε τούτη τη διαβρωτική εκστρατεία του Εθνομηδενισμού εξαρχής κατείχε ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ. Με δεδομένη την άνευ όρων υποταγή του στη νεοφιλελεύθερη γερμανική Ευρωκρατορία και τον ρόλο του δούρειου ίππου που έπαιξε για την πλήρη εκποίηση της χώρας, μπορούμε αβίαστα να διαγνώσουμε ποιον ακριβώς υπηρετεί η μικροαστική Αριστερά της Πτώσης και για ποιον λόγο έχει οδηγήσει το μαζικό κίνημα στη συντριπτική φαινομενικά ήττα που βιώνει σήμερα.
Η κατακρεούργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων των Ελλήνων ήρθε ως αυτονόητο αποτέλεσμα του αποικιακού χαρακτήρα των σχέσεών μας με τη Δύση. Η κοινωνική κρίση στην Ελλάδα υπήρξε συνέπεια του παρασιτικού και εξαρτημένου χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας. Στα χρόνια της κρίσης αποδείχτηκε πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι χωρίς ανεξάρτητη πατρίδα δεν μπορεί να υπάρχει ούτε κοινωνική δικαιοσύνη, ούτε δημοκρατικά δικαιώματα, ακόμα κι όταν η υποτιθέμενη Κοινωνική Αριστερά ανέβει στην εξουσία.
Ο Νεοφιλελευθερισμός από την άλλη πλευρά, δεν περιόρισε τη γενικευμένη του επίθεση μόνο στα εργατικά και αγροτικά στρώματα, αλλά τα καταστροφικά του αποτελέσματα έχουν πλήξει καίρια πολλές άλλες κοινωνικές κατηγορίες. Φτωχοποιημένα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα, λεγεώνες ανέργων, ένας ολάκερος αστερισμός επιχειρηματιών, βιοτεχνών κι εμπόρων, οι δημόσιοι υπάλληλοι, το επιστημονικό δυναμικό που πλεονάζει στ’ αζήτητα, οι συνταξιούχοι, τα χαμηλόβαθμα στελέχη του στρατού και της αστυνομίας, η νεολαία, οι καλλιτέχνες, όλοι δοκιμάσαμε στο πετσί μας το κνούτο της βίαιης ανακατανομής πλούτου, που έλαβε χώρα με την έναρξη του αιώνα μας.
Πέρα απ’ όσους πλήττονται οικονομικά, έχει πλέον καταστεί φανερό ότι ο Νεοφιλελευθερισμός –στην προσπάθεια διάλυσης του κοινωνικού ιστού, με σκοπό την εδραίωση της απόλυτης κυριαρχίας του- επεκτείνει την καταπίεση και την πολιτική των διακρίσεων σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, όπως γυναίκες, φυλετικές μειονότητες (πχ τσιγγάνοι, μετανάστες) κλπ.
Ο κοινωνικός, όπως και ο ταξικός κατακερματισμός αποτελεί ένα απ’ τα ισχυρότερα όπλα του αντιπάλου κι επιβάλλεται με κάθε διαθέσιμο μέσον.
Με βάση τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας υφίσταται ένα ανελέητο ιμπεριαλιστικό blietzkrieg, έναν κεραυνοβόλο πόλεμο, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση μιας μειοψηφικής αντικοινωνικής κάστας που ωφελείται τα μάλα, την οποία θα ονομάσουμε Κοτζαμπάσηδες, προκειμένου να καταδείξουμε τον αληθινό ρόλο και την καταγωγή της και θ’ αφιερώσουμε ιδιαίτερο κεφάλαιο για την περιγραφή της.
Υπό το φως της έως τώρα ανάλυσης, καθίσταται φανερό ότι η ταξική συνείδηση, αναπόσπαστα με την πατριωτική, είναι απαραίτητη ώστε οι καταπιεζόμενες τάξεις ν’ αναζητήσουν τη λευτεριά και τη χειραφέτησή τους. Ωστόσο εξίσου αναγκαίος είναι ένας νέος ορισμός, που να περιλαμβάνει στους κόλπους του όλους όσοι υφίστανται τα δεινά της αχαλίνωτης νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας.
Οι Κοινωνιστές θεωρούμε ως ύψιστη πνευματική αρετή την Απλότητα (σε αντίθεση με την Απλοϊκότητα και την Απλούστευση, που αποτελούν βαριά ψεγάδια) και το φιλοσοφικό ξυράφι του Όκαμ συνεπικουρεί τούτη την αντίληψη. Έτσι ο ταξικός μας προσδιορισμός συντίθεται ως εξής:
Στη δική μας ταξικότητα, την οποία θα ονομάσουμε Λειτουργική Τάξη, ανήκουμε όλοι οι Έλληνες (κι όσοι άλλοι αγαπούν ως πατρίδα τους την Ελλάδα), που εννοούμε να ζήσουμε και να ευδοκιμήσουμε σ’ αυτόν τον τόπο, στηριζόμενοι αποκλειστικά στο προϊόν της εργασίας, του μόχθου, του νου και των ικανοτήτων μας. Ο Γκάντι θεωρούσε ως μια απ’ τις πηγές κάθε κακού «τον πλούτο που δεν προέρχεται από την εργασία σου».
Η Λειτουργική τάξη δεν δρα ως ομάδα προώθησης επιμέρους συμφερόντων, αλλά κάθε μέλος της αποδέχεται ότι ένα δίκαιο τμήμα της υπεραξίας της εργασίας και των ικανοτήτων του, διαμοιράζεται χάριν της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου, μέσω ενός μηχανισμού συνοχής και αναδιανομής πλούτου.
Ένας Κοινωνιστής κατανοεί πάνω απ’ όλα, ότι η συλλογική ευημερία της κοινωνίας που τον περιβάλλει, αποβαίνει εντέλει στην ατομική και οικογενειακή του ευημερία.
Ο παραπάνω ορισμός, όχι μονάχα ικανοποιεί τη συσσωρευμένη εμπειρία των αλλαγών στα εργαζόμενα κοινωνικά στρώματα, που επέφερε ο νέος αιώνας, αλλά καταδεικνύει ξάστερα την ουσιαστική ταύτιση της Λειτουργικής Τάξης και του Έθνους, άρα και την αναπόσπαστη συσχέτιση δύο εκ των τριών βασικών πυλώνων της Κοινωνιστικής θεώρησης.
Από τούτη τη συσχέτιση προκύπτει ο διαλεκτικός όρος Ταξικό Έθνος, για το οποίο θα μιλήσουμε εκτενέστερα παρακάτω. Η ανάλυση του ταξικού κι εθνικού εχθρού, η οποία ακολουθεί, θα φωτίσει ακόμα περισσότερο τούτη την προφανή συσχέτιση.
Η δημοσίευση γίνεται ταυτόχρονα στην Σφήκα στον Άνεμο Αντίστασης και στο Great Chaos
Συνεχίζεται
Κατεβάστε ολόκληρο το Μανιφέστο του Κοινωνισμού από ΕΔΩ.
Διαβάστε όλα τα δημοσιευμένα κείμενα ΕΔΩ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου