Κάτι με πνίγει
Σαν με κυκλώνουν αδυσώπητα οι νύχτες
Και με τυλίγει
Προσωπικότητα πλασμένη από συνήθειες
Κι απόψε νιώθω
Ο εαυτός μου πως στ' αλήθεια δεν υπάρχει
Πως ήταν νόθο
Το όποιο νόημα μου φόρτωσαν στη ράχη
Πρώτα μου τάξαν ένα μέλλον φωτεινό
Μετά μου γκρέμισαν για πάντα την ελπίδα
Ήταν παγίδα
Ό,τι μου 'μαθαν να θέλω, ν' αγαπάω, να μισώ
Ήταν παγίδα
Οι σπουδές που το μυαλό μου το αφήσανε λειψό
Ήταν παγίδα
Η ανάταση του πλήθους κι οι σημαίες
Σαν αλυσίδα
Το εγώ μου και οι τρύπιες μου ιδέες
Μέσα στο ψέμα
Σκυφτός μεγάλωσα στην άχρωμη εποχή μου
Μ' άδειο το βλέμμα
Σαν σε ριάλιτι ξερνούσα την ψυχή μου
Κάποιος πλησιάζει
Και τον μισώ χωρίς καθόλου να τον ξέρω
Γιατί μου μοιάζει
Κι από των δυο μας τη μιζέρια υποφέρω
Μες στην καρδιά μου ανεβαίνουν οι σφυγμοί
Μες στο μυαλό μου σιγοβράζει η καταιγίδα
Κρατάω λεπίδα
Μες στο χέρι μου που τρέμει για μι' ατέλειωτη
στιγμή
Κρατάω λεπίδα
Όσα ήθελα να κάνω μα δεν είχα την πυγμή
Κρατάω λεπίδα
Κάτι με σπρώχνει και δεν έχω τον καιρό
Μόλις που είδα
Αίμα να στάζει και δεν ήμουν πια εγώ...
H ποίηση ήταν ανέκαθεν μία υπόθεση, σχεδόν, προσωπική!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιον στ' αλήθεια απασχολεί και σήμερα που η ευρωκρατορία θέλει να εξαλείψει το ελληνικό έθνος από τον ιστορικογεωγραφικό του χώρο μετατρέποντας τον σε ευρωπαϊκή περιφέρεια και το ίδιο σε ευρωπαϊκό πλην του τρίτου κόσμου της Ευρώπης... ανθρωπομάζωμα, ο συγκλονιστικός στίχος του Σολωμού, απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε, ω, χαίρε λευτεριά! Με αυτή την άποψη κατά νου θα πω ότι το ποίημα με εκφράζει διότι και "...στην δική μου την καρδιά ανεβαίνουν οι σφυγμοί, μες στο μυαλό μου σιγοβράζει η καταιγίδα..." από όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας υποδουλώνουν στις ίδιες δυνάμεις που πάντα πρόσβλεπαν και δούλευαν για να μας αλλάξουν το ανυπότακτο φρόνημα!