Η Μακιαβελική Εκδίκηση του Κινέζου




Και να που φτάνει πάντοτε η ώρα της αλήθειας. Πιστή στο ραντεβού της, δεν αφήνει ποτέ κανέναν παραπονεμένο, εκτός απ' όσους δεν αντέχουν υπερβολική δόση απ' αυτήν και καταρρέουν μαζί με τα αμμώδη τους κάστρα ή φουντάρουν από τις αιθέριες νεφέλες τους. Ας ξαναγυρίσουμε για λίγο το ρολόι στην 20η Φεβρουαρίου κι ας ρίξουμε μια ματιά σ' όσα σκεφτόμασταν τότε, υπό τον άπλετο (κι άπλυτο) φωτισμό της παρούσας κατάστασης.

Η συμφωνία που επιτεύχθηκε κείνη την αποφράδα μέρα, αντιμετωπίστηκε από τους περισσότερους τουλάχιστον με σκεπτικισμό. Κάποιοι άλλοι πήγανε ακόμα μακρύτερα, καταγγέλοντάς την ως προοίμιο ήττας, ατιμωτικού συμβιβασμού και προάγγελο ενός τρίτου μνημονίου. Οι περισσότεροι ενοχληθήκαμε από τούτες τις φωνές. Τις θεωρήσαμε αν μη τι άλλο πρόωρες και παρακινδυνευμένες, καθώς ακόμα ήταν φαινομενικά νωρίς. Ο Αργυρίου πάλι έσχιζε τις φωνητικές του χορδές δια του πληκτρολογίου, επιμένοντας: "Δεν είναι πολύ νωρίς, είναι πολύ αργά"!

"Προτρέχεις" επιμέναμε εμείς. "Είσαι κακόπιστος" συνηγορούσαν κάποιοι άλλοι. "Είσαι βαλτός, εγκάθετος και πράκτορας της αντίδρασης" κατακεραύνωναν οι πιο βαθιά χωμένοι στο κόμμα. Λες κι ένας ανεξάρτητος αναλυτής που φυτοζωεί στην ψάθα, είναι πιθανότερο να είναι πράκτορας συμφερόντων, παρά εκείνοι που βρέθηκαν λουσμένοι με το μέλι της εξουσίας. Αθάνατο ελλαδικό πολιτικό σύστημα, με τους κουρδισμένους αυτοματισμούς σου...

Όσοι καλόπιστα θεωρούσαμε ότι μια τέτοια κριτική προτρέχει των εξελίξεων, στηριζόμασταν σε μια έμμεση, όμως ιδιαίτερα πειστική σκέψη: "Δεν μπορεί επί δυόμιση χρόνια οι του ΣΥΡΙΖΑ να μην έχουν επεξεργαστεί ένα συνεπές στρατηγικό πλάνο, ένα σχέδιο ικανό να τους οδηγήσει σε κάποια επιτυχία έναντι των πανίσχυρων αντιπάλων τους. Σίγουρα κάτι θα έχουν στο μυαλό τους, κάτι που εμείς δεν γνωρίζουμε" σκεφτόμασταν λογικά μεν, αφελώς δε. Εδώ είν' Ελλάδα, αυτό πάντοτε μας πονά και προσπαθούμε βλακωδώς να το ξεχάσουμε. Εδώ είν' η χώρα της προχειρότητας, της αμετροέπειας, της λατρείας της μετριότητας, του σχεδιασμού της ύστατης στιγμής. Γιατί περιμέναμε άραγε οι εκπρώσωποί μας να ξεπερνάνε τούτο το πρότυπο; Ίσως επειδή έπρεπε, ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν, αλλιώς... Αλλιώς θα φτάναμε εκεί που είμαστε σήμερα.

Και δώστου ψάχναμε ν' ανακαλύψουμε ή να μαντέψουμε τον υποτιθέμενο στρατηγικό σχεδιασμό της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Φέραμε για σύμβουλο τον Σουν Τζου, προσλάβαμε και τον Μακιαβέλι στην αυλή μας. Ψάξαμε ενδελεχώς να βρούμε ψήγματα στρατηγικής στις κινήσεις τακτικής της διαπραγματευτικής ομάδας. Μας διέφυγε δυστυχώς μια ακόμα ρήση του μεγάλου Κινέζου στρατηγού: "Τακτική χωρίς στρατηγική, είναι ο θόρυβος που προηγείται της ήττας". Η εκδίκηση του Κινέζου έρχεται πάντοτε σαν βροχή απ' τον ουρανό, πάνω στα κεφάλια των ανοήτων. Ο Μακιαβέλι ήδη έχει αλλάξει αυλή και συμβουλεύει σοβαρότερους ηγεμόνες.

Τι ήταν λοιπόν αυτό που προσέφερε στη δική μας πλευρά η περιβόητη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου; Η περίφημη "δημιουργική ασάφεια" που επικαλεστήκαμε λες κι ανακαλύψαμε πρώτη φορά τη φωτιά; Στην πραγματικότητα η ασάφεια υπήρξε δημιουργική μονάχα για τον αντίπαλο κι η φωτιά ήτανε στα μπατζάκια μας. Χοροπηδούσαμε επειδή καιγόμασταν και νομίζαμε ότι χορεύαμε πανηγυρίζοντας. Κάθε λέξη της συμφωνίας, κάθε  λεπτός της υπαινιγμός, χρησιμοποιήθηκε από τον αντίπαλο, κουνώντας μας επιδεικτικά το δάκτυλο. Αναγνωρίσαμε πλήρως τις υποχρεώσεις μας, νομιμοποιήσαμε το παράνομο κι επαχθές χρέος, επεκτείναμε το καταστροφικό πρόγραμμα, υποσχεθήκαμε προόδους και μεταρρυθμίσεις δίχως πρόσημο, δεχτήκαμε αξιολογήσεις, βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας.

Και στ' αλήθεια, ποιο το κέρδος το δικό μας, έστω και από σπόντα, από κείνο το πολυτελές κωλόχαρτο; Τι θα παθαίναμε άραγε αν δεν το είχαμε υπογράψει; Σε τι μας εξυπηρέτησε; Απολύτως σε τίποτα. Δεν λάβαμε χρήματα, όμως και πάλι πληρώσαμε εννιά δις σε τοκοχρεωλύσια, μέχρι να στραγγίξουμε παντελώς και να φτάσουμε στο αμήν και στο άι σιχτίρ. Τελικά το κωλόχαρτο δεν μας χρησίμευσε ούτε για να σκουπίσουμε τον πισινό μας, παρά μόνο υπήρξε το γάντι με το οποίο οι "εταίροι" μας τον πιάσανε κανονικά.

Είχαμε τότε τονίσει, ότι δεν αμφιβάλλουμε για την ικανότητα του στρατηγού, εν προκειμένω του Βαρουφάκη, όμως είχαμε πολλές αμφιβολίες για ποιον δουλεύει ο στρατηγός. Αλήθεια, για έναν καθηγητή της θεωρίας των παιγνίων, δικαιολογείται μια τέτοια οικτρή αποτυχία ως ανικανότητα ή αβλεψία; Ή μήπως θα πρέπει να χρεωθεί ως επιτηδευμένη κίνηση προς εμπέδωση μιας ακόμα περήφανης ήττας; Το παπανδρεϊκό παρελθόν ίσως εξηγεί τα πάντα σ' αυτήν την περίπτωση.

Και τώρα; Πού βρισκόμαστε μετά από τόσους μήνες άκαρπων και κυκλικών διαπραγματεύσεων, που αναστομώνονταν διαρκώς σε μια αέναη Μέρα της Μαρμότας;
Πιθανώς στο χειρότερο δυνατό σημείο. Εδώ και χρόνια, από το '12 ακόμα, λέγαμε ότι δεν υπάρχουν πλέον καλές κι ανώδυνες λύσεις. Υπήρχαν κακές, χειρότερες και κάκιστες. Τώρα πια μας έμεινε να διαλέξουμε μεταξύ των κάκιστων. Όποια κι αν είναι η κατάληξη του εμφανώς επιτηδευμένου θρίλερ που βιώνουμε, το αποτέλεσμα θα είναι περαιτέρω ανωμαλία, πέραν αυτής που ήδη έχουμε γνωρίσει.

Αν η κυβέρνηση συμβιβαστεί σε μια συμφωνία, όπως αυτή την κατάπτυστη των οκτώ δις που μας εμφάνισαν και προσπάθησαν να μας πλασάρουν ως "μη μνημόνιο", η κυβέρνηση πολύ σύντομα θα απωλέσει ολοσχερώς τα λαϊκά της ερείσματα κι η πιθανότερη κατάληξη θα είναι μια κυβέρνηση Παπδημοκρατίας, μ' όλο τον θίασο αγκαλιά. Το προφανές μάλιστα χάσμα μεταξύ λαϊκής βούλησης και πολιτικής εκπροσώπησης, καθώς και η άθλια οικονομική κατάσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, θα φέρουν τα πράγματα στα άκρα, με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Ο λόγος γι' αυτό, είναι ότι η συμφωνία που προωθείται δίκην περίτρανης νίκης έναντι των κακών "εταίρων" -οι οποίοι παίζουν το παιχνίδι του Χότζα που έβαζε τις κότες, τα γουρούνια και τα άλογα μέσα στο σπίτι του φτωχού κι ύστερα έβγαζε τις κότες για να τον κάνει να νιώσει πως ανάσανε- δεν απαντάνε σε κανένα απ' τα πραγματικά προβλήματα του Ελληνικού Χρέους. Οι βασικές διαπιστώσεις, τις οποίες υιοθέτησε -μάλλον από τυχοδιωκτισμό παρά από συναίσθηση- ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίες τον ανέβασαν λίγο ως πολύ στην εξουσία, ήταν σωστές και δεν έχουν πάψει να ισχύουν.

Το χρέος ΔΕΝ είναι βιώσιμο και χρειάζεται μια γενναία διαγραφή και αναδιάρθρωση, για να μπορεί να πληρωθεί. Τα εισπρακτικού-φορομπηχτικού τύπου μέτρα προκαλούν ύφεση, η οποία έχει ξεπεράσει κάθε ρεκόρ, σε ζημίες που υπέστη ευρωπαϊκή χώρα σε περίοδο "ειρήνης". Η καταστροφή είναι μεγαλύτερη κι απ' αυτήν που υποστήκαμε κατά τον Α' Π.Π. Η οικονομική ζωτικότητα που στραγγίζεται απ' την εγχώρια αγορά ρίχνεται σ' ένα άπατο πηγάδι και σε κάθε κύκλο η κατιούσα σπείρα μας χώνει ακόμα πιο βαθιά. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από αναπτυξιακό πρόγραμμα και ανάλογα κεφάλαια για να το φέρει εις πέρας. Τι διάφορο άραγε κάνει εφόσον τα πάρουμε έστω απ' τους έχοντες, αν και πάλι πέσουνε στο ίδιο άπατο πηγάδι; Αν δεν επενδυθούν στην παραγωγική οικονομία;

Τα συγκεκριμένα μέτρα υπολογίζεται ότι μέσα σ' έναν χρόνο θα προκαλέσουν νέα ύφεση της τάξης του 8-10%, φτάνοντας τη συνολική ύφεση κοντά στο 35% και την ανεργία σε παρόμοια επίπεδα. Πολύ περισσότερο που η Τρόικα (τέρμα πια τα φληναφήματα κι οι λεκτικές ακροβασίες) ζητάει μέτρα που πρόκειται να ισοπεδώσουν τις τελευταίες εναπομείνασες βιομηχανίες στη χώρα (πχ τη φαρμακοβιομηχανία), πράγμα που έκανε ακόμα και τον Χατζηνικολάου να εκμανεί από τηλοψίας.

Όσο για την περιλάλητη "Ανθρωπιστική Κρίση", αυτή χρειαζότανε δώδεκα δις μόνο ως επίδεσμο. Αν κάποιος νομίζει ότι με σκάρτα διακόσια εκατομμύρια που ψηφίστηκαν, αυτή θα πάψει ξαφνικά να υφίσταται, αν περιμένει ότι με την προτεινόμενη απ' την κυβέρνησή μας συμφωνία θα βρουν άξαφνα ή στο κοντινό μέλλον δουλειά ενάμισυ εκατομμύριο άνθρωποι και ότι θ' ανακοπεί η δημογραφική εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού, καλά θα κάνει να επικοινωνήσει με τον Τζωρτζ ΡΡ Μάρτιν, γιατί αυτουνού άρχισαν να του τελειώνουν οι ιδέες για το Game of Thrones κι ίσως να του φαινόντουσαν χρήσιμες κάποιες από τούτες τις μυθιστορίες.

Αν πάλι ακολουθήσουμε τον δρόμο της μεγάλης φυγής, όπως θα ήταν το λογικότερο απ' τα κάκιστα σενάρια που μας απέμειναν, η ανωμαλία βρίσκεται και πάλι προ των πυλών. Οι ολετήρες είναι ακόμα ανενόχλητοι, καθαροί ως λευκές περιστερές και βρίσκονται σούμπιτοι και σύσσωμοι στις Βρυξέλλες, προκειμένου να πάρουν οδηγίες για την περαιτέρω δράση τους.

Ο Πάκης Φαυλόπουλος έβαλε βέτο και προοιώνισε την ανωμαλία που προτίθεται να προκαλέσει σε τέτοιο ενδεχόμενο (ας προσέχατε σύντροφοι, εμείς σας είχαμε προειδοποιήσει για τις συνέπειες αυτής της επιλογής).

Ο Στουρνάρας συνεχίζει να παίζει τον ρόλο του ρυθμιστή της ελληνικής οικονομίας, ενώ δεν είχε καν ο "δυναμικός" μας πρωθυπουργός τα κότσια ή τα κάκαλα ν' απαιτήσει δημοσίως την παραίτησή του, παρά τον εξωθεσμικό του ρόλο και την άρνησή του να συμμορφωθεί με τη νομιμότητα.

Ο Δημαρίτης υπουργός ΠροΠο, δηλώνει σ' όλους τους τόνους: "Πετάξτε τους αριστερούς μέσα απ' την αριστερά" και "Όχι σε συνεργασία με Ρωσία και Κίνα, ΕΕ και ξερό ψωμί". Εμείς παρ' όλα αυτά του δώσαμε τα κλειδιά της χώρας, αναθέτοντάς του την ηγεσία της ΕΥΠ. Έχουν σχέση άραγε οι μυστικές υπηρεσίες με καταστάσεις ανωμαλίας; Μπα, όχι, είναι απλά η ιδέα σας.

Τα κανάλια στέκονται αλώβητα στις θέσεις τους, παρά τους μετεκλογικούς λεονταρισμούς, ότι δήθεν θα τους τάραζαν στη νομιμότητα. Απεναντίας, οι "σκληροί της φακής" έσπευσαν απ' την αρχή να πιάσουνε στασίδι, με κάτι γλώσσες μεγαλύτερες κι απ' αυτήν του Μπάμπη, να γλείφουν εκεί που έφτυναν.

Με τούτο ως δεδομένο, ακόμα και το χαρτί του δημοψηφίσματος -με σύσσωμο το μπλοκ της διαπλοκής μάχιμο και πυκνά συντεταγμένο να τερατολογεί για τα τρομερά που θα μας συμβούν αν πούμε όχι- καθίσταται από χέρι καμένο. Όσο για τις εκλογές, μόνο ως απόδειξη ήττας και αποτυχίας μπορεί και πρέπει να εκληφθεί, ένα ενδεχόμενο που πιθανώς θα οδηγήσει σε άκρως ανώμαλες καταστάσεις.

Κοντολογίς, είτε από αφέλεια, απειρία κι ανοργανωσιά, είτε από δόλο και προδοσία, από ερασιτεχνισμό ή οπορτουνισμό, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει καταφέρει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να ποδοπατήσει κάθε εύλογη ελπίδα που γέννησε η εκλογή της, να στραγγίξει κάθε πολιτική και οικονομική ικμάδα της χώρας και να μας οδηγήσει σ' ένα ζοφερό αδιέξοδο, όπου κάθε κίνηση καταλήγει σε καταστροφή, μεγαλύτερη ή μικρότερη.

Μόνη διέξοδος στην παρούσα φάση είναι η κήρυξη Στάσης Πληρωμών εντός του Ευρώ, κίνηση με εντελώς εκβιαστικό χαρακτήρα, που ωστόσο είναι  η μόνη ατραπός ανάμεσα στις συμπληγάδες, η οποία στο βάθος αφήνει λίγα φωτόνια ελπίδας να διαπεράσουν το έρεβος στο οποίο πέφτουμε από μέρα σε μέρα.

Όμως αρκετά. Ας πάω να απολαύσω την όμορφη ελληνική θάλασσα, πριν βρέξει βατράχια απ' τον ουρανό και τα νερά γίνουν αίμα κι αρχίσουνε να βράζουν ή πριν ιδιωτικοποιηθεί ολόκληρη η εγχώρια ακτογραμμή και δεν μπορούμε πια να πλησιάσουμε ούτε με το κυάλι.

Συνέλληνες ευτυχείτε. Σας εύχομαι καλούς καυγάδες να 'χετε μεταξύ σας, κατά πόσο το τραπέζι του φτωχού θα φτωχύνει έτι περαιτέρω κατά  δέκα, κατά οκτώ, επτά ή έξι τα εκατό, μετά απ' τον "έντιμο συμβιβασμό"...

Σχόλια

  1. "All Along The Watchtower"

    "There must be some way out of here" said the joker to the thief
    "There's too much confusion", I can't get no relief
    Businessmen, they drink my wine, plowmen dig my earth
    None of them along the line know what any of it is worth.

    "No reason to get excited", the thief he kindly spoke
    "There are many here among us who feel that life is but a joke
    But you and I, we've been through that, and this is not our fate
    So let us not talk falsely now, the hour is getting late".
    [...]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ
    Αριστερά άνευ Αριστεράς

    26.08.2017, 15:00 | Ετικέτες: Αριστερά, Αλέξης Τσίπρας, διαπραγμάτευση, ΗΠΑ
    Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης

    [...]

    Οι διαπραγματεύσεις είναι πάντα θέμα συσχετισμού δυνάμεων. Και η Ιστορία μάς διδάσκει πως πάντα επικρατεί το δίκιο του ισχυρού. Εδώ δεν υπάρχει καμιά δικαιοσύνη. Το αντίθετο μάλιστα.

    Ο ισχυρός όχι μόνο επιβάλλει τα συμφέροντά του, αλλά προσπαθεί να ταπεινώσει και να τιμωρήσει τον ανίσχυρο. Αυτό παραδέχτηκε και ο Βαρουφάκης όταν ήταν διαπραγματευτής. Οι λεγόμενοι εταίροι μας είναι στη νοοτροπία τους σκληροί ιμπεριαλιστές. Γαλλία, Γερμανία ήταν μεγάλες αποικιακές δυνάμεις και κατέσφαξαν τους άγριους για να τους εκπολιτίσουν.

    Και εδώ υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία για την ανώτερη λευκή φυλή. Οι ΗΠΑ, στις αρχές του περασμένου αιώνα, δεν ήξεραν σε ποια φυλή να κατατάξουν τους Ιταλούς και Ελληνες μετανάστες. Ηταν λευκοί, μαύροι ή μιγάδες; Στη Σουηδία πάντως τους αποκαλούν μαυροκέφαλους, ακόμα και αν έχουν ασπρίσει τα μαλλιά τους.

    Αν είχαμε μια κυβέρνηση που να ενδιαφερόταν για το καλό της κοινωνίας και όχι για τα κέρδη των ολίγων θα χρησιμοποιούσε δύο ισχυρά επιχειρήματα που θα μπορούσε να τα κάνει πράξη. Το ένα αφορά το χρέος. Παγώνουμε κάθε πληρωμή μέχρι να ξεκαθαρίσουμε ποιο είναι το πραγματικό και ποιο είναι το πλαστό.

    Αυτό έχει γίνει πολλές φορές στην Ιστορία, με πρόσφατο παράδειγμα την Ισλανδία, που έβαλε και στη φυλακή κάποιους που είχαν κάνει την κομπίνα τους. Εμείς κάναμε μια επιτροπή για το χρέος, νομίζω αξιόλογη και αξιόπιστη, και τελικά την καταργήσαμε και την ξεχάσαμε.

    Το άλλο είναι οι γερμανικές αποζημιώσεις. Και εδώ κάναμε μια άλλη επιτροπή, που όσο παρακολούθησα από το κανάλι της Βουλής, έκανε καλά τη δουλειά της. Δεν έχω υπόψη μου αν αξιοποιήθηκε το αποτέλεσμα αυτών των εργασιών.

    Πιθανότατα θα έχει χαθεί σε κάποιο συρτάρι και θα έχει μείνει στα αζήτητα. Και εδώ θα χρειαζόταν μια διεθνής καμπάνια και όχι επικοινωνιακά παιχνίδια για εσωτερική κατανάλωση. Και κάτι βέβαια που δεν αφορά τις διαπραγματεύσεις αλλά την ίδια την ισορροπία της κοινωνίας. Δεν θα έπρεπε να γίνει καμία περικοπή στους μισθούς και τις συντάξεις, γιατί αυτή η δαπάνη είναι παραγωγική και επενδύεται στην κοινωνία.

    Οι αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν τους πρώην συντρόφους τους με βαριές, συχνά υβριστικές κουβέντες. Δεν είναι νομίζω ο καλύτερος τρόπος για να αναλύσουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο, που θα μπορούσα να το έλεγα α λα Ροΐδη «Αριστερά άνευ Αριστεράς», που με την εκλογή του κ. Τσίπρα ως αρχηγού μεταλλάχτηκε σε δεξιό, αρχηγικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Επόμενο ήταν να ακολουθήσει τα χνάρια των αδελφών κομμάτων της Ευρώπης.

    Αλλοι το κατάλαβαν έγκαιρα, άλλοι το κατάλαβαν βαθμηδόν. Και οι παραμένοντες ή δεν κατάλαβαν τίποτα ή απλά βολεύτηκαν κάπου. Δηλαδή το γνωστό πελατειακό σύστημα που έχει ισχυρή παράδοση στην Ελλάδα.

    Και αυτά τα κόμματα το πρώτο που κάνουν είναι να συντρίψουν την αριστερή τους πτέρυγα, πράγμα που ήδη έγινε, και εν συνεχεία να στραφούν εναντίον των λαϊκών συμφερόντων, ξεφτιλίζοντας την Αριστερά και τους αγώνες της.

    Και έτσι κέρδισε ο κ. Τσίπρας την πλήρη εμπιστοσύνη των μεγαλοκαρχαριών της γερμανικής Ε.Ε. Ο,τι έχει μείνει από την Αριστερά στην κοινωνία είναι δύσκολο να ανακάμψει, γιατί τα ιδεολογικά τους εργαλεία έχουν σκουριάσει και έχουν παλιώσει και δεν αποδίδουν. Χρειαζόμαστε όλοι καινούργια μάτια για να δούμε την πραγματικότητα, άλλο λαρύγγι για να βρούμε μια νέα φωνή.

    Τέτοιες κινήσεις υπάρχουν στην κοινωνία και δρουν μέσα σε αυτήν και σε τοπικό επίπεδο. Αλλά ακόμα δεν είναι ορατές από τους πολλούς. Εντούτοις κάπου εδώ έχει μεταφερθεί η δυναμική της κοινωνίας με πρωτοπόρους τους αόρατους. Αλλά αυτό που δεν μπορεί να ιδωθεί δεν σημαίνει ότι είναι ανύπαρκτο.

    http://www.efsyn.gr/arthro/aristera-aney-aristeras

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου