Γιατί τόσο μένος εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ;

Οι πρόσφατες ευρωεκλογές σήμαναν μια τεράστια ήττα για το κυβερνών κόμμα, η οποία συντάραξε τους οπαδούς και απολογητές του. Αν και κατά την προσωπική μας γνώμη η ήττα ήταν αξιοπρεπής και θα έπρεπε να τους ανακουφίζει παρά να τους αναστατώνει, αφού κατάφεραν, ελλείψει εναλλακτικής πρότασης από όλες τις πλευρές, να επιπλεύσουν σε σημαντικά ποσοστά και να παραμείνουν βασική ρυθμιστική δύναμη της κεντροαριστεράς.

Ωστόσο, οι έμμισθοι ή άμισθοι προπαγανδιστές, από την επόμενη κιόλας ημέρα των ευρωεκλογών, επιδόθηκαν σε μια μαζική εκστρατεία, η οποία εν πολλοίς χαρακτηρίζεται από υστερικούς τόνους και προσφυγή στο συναίσθημα, όλα έμπλεα αλαζονίας και μικροαστισμού, που θυμίζουν τη φρασεολογία των οπαδών του Ελευθερίου Βενιζέλου, πριν από έναν αιώνα. 

Ο λαός αποτελείται από ηλίθιους, ψυχικά ασταθείς και πνευματικά ανερμάτιστους, που δεν κατανοούν την προσφορά του κόμματος της αριστεράς στην πατρίδα και ξαναφέρνουν τη δεξιά του Μητσοτάκουλα. Ο λαός είναι αχάριστος, αφού στρέφεται εναντίον του Ευεργέτη του, κραυγάζει η απροκάλυπτα οργουελική προπαγάνδα. Βλέπετε, όταν ο ίδιος ακριβώς λαός τους έφερε δυο φορές στην εξουσία, παρά το σκηνοθετημένο ψυχόδραμα του πρώτου εξαμήνου του 2015, ήταν σοφός και διέθετε αλάνθαστο πολιτικό αισθητήριο. Η ηγεμονική παράκρουση σε όλο της το μεγαλείο. Όλοι μας νιώσαμε, στ' αλήθεια, μια υφέρπουσα και σκοτεινή ηδονή, για τον πόνο, τη λύσσα και τη σύγχυση που τους προκαλεί η απώλεια της εξουσίας, όσο και αν η πολιτική μας αξιοπρέπεια δεν επιτρέπει να καυχιώμαστε για κάτι τέτοιο.

Από την άλλη πλευρά, η επιλογή αυτή του ελληνικού λαού, που φαίνεται ότι θα επικυρωθεί τελικά στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, προκαλεί κάποιες απορίες. Ποιος είναι άραγε ο πραγματικός λόγος που ο απλός κόσμος προτιμάει να φέρει στην εξουσία την παράταξη που χρεωκόπησε τη χώρα, που χρωστάει εκατοντάδες εκατομμύρια, τα οποία δεν έχει σκοπό να εξοφλήσει, που μιλάει για επταήμερη και δωδεκάωρη εργασία, για ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Ασφάλιστης, για αστυνομικό κράτος; Γιατί προτιμάει να χρίσει πρωθυπουργό έναν κυνικό και ανεπάγγελτο γόνο της πιο βαθιά διαπλεκόμενης και παχυλώς κρατικοδίαιτης πολιτικής οικογένειας της Ελλάδας, παρά ένα αυτοδημιούργητο (λέμε τώρα) παιδί της εργατικής, έστω της μεσαίας, τάξης; 

Καθώς παρακολουθεί κανείς την προεκλογική εκστρατεία, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει ότι το κόμμα της ΝΔ κάνει ό,τι μπορεί για να μειώσει την απόσταση που το χωρίζει από τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κάτι τέτοιο δεν είναι, φυσικά, προς το συμφέρον της. Σε μία χώρα και σ' ένα πολιτικό σύστημα όπου το προεκλογικό ψέμα δεν διώκεται, αλλά αντίθετα θεωρείται θεμιττό και  πάντα επιβραβεύεται, το επικοινωνιακό επιτελείο της δεξιάς παράταξης μοιάζει να έχει καταπιεί τον ορό της αλήθειας και εξαγγέλει απερίφραστα και χωρίς ωραιοποιήσεις όσα γνωρίζει εκ πείρας ότι ο λαός απεχθάνεται ν' ακούει. Από πού αντλούν αυτήν την αλαζονική σιγουριά, πως όποια δεινά κι αν ευαγγελιστούν δεν πρόκειται ν' ανακόψουν την πορεία τους προς την εξουσία; 

Τι είναι, τελικά, αυτό που κάνει τους πολίτες να προτιμάνε να υποστούν τη λυσσαλαία νεοφιλελεύθερη επίθεση, παρά να ψηφίσουν ένα μνημονιακό μεν, μετριοπαθές και φιλάνθρωπο δε, κόμμα, όπως τουλάχιστον το ίδιο θέλει να παρουσιάζεται;

Είναι άραγε η καταπάτηση του πολιτεύματος, με την ανατροπή της σαφέστατης λαϊκής εντολής κατά το Δημοψήφισμα-παρωδία; Μα και η ΝΔ (όπως και το σύνολο του πολιτικού συστήματος) συνηγόρησε τα μάλα στην καταπάτηση αυτή (βλ. και την ομολογία Μεϊμαράκη).

Είναι το μνημόνιο που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, που περιέλαβε τις προβλέψεις των δύο προηγούμενων και τις ενσωμάτωσε στο νομικό μας καθεστώς, μάλιστα χωρίς να βρει αντιστάσεις; Μα το μνημόνιο ψηφίστηκε από 222 βουλευτές, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διέθετε τότε μόλις 149, εκ των οποίων, μάλιστα, οι 32 το καταψήφισαν. Η ΝΔ καλοδέχτηκε το τρίτο μνημόνιο και δήλωσε ιδεολογικά αλληλέγγυα στη δοκιμαζόμενη από κλυδωνισμούς και αποχωρήσεις κυβέρνηση. Αν πράγματι το ήθελε, μπορούσε να την ανατρέψει και να δοκιμάσει να καταλάβει αμέσως την εξουσία, όμως οι έξωθεν εντολές δεν της επέτρεψαν κάτι τέτοιο.

Είναι άραγε οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, το ιδιώνυμο της παρεμπόδισής τους, η αλλαγή της δικονομίας ώστε ο χρεώστης να μην έχει το παραμικρό δικαίωμα έναντι του δανειστή; Είναι ο αυτόματος κόφτης, η ψηφισμένη μείωση των συντάξεων, η ψηφισμένη μείωση του αφορολόγητου (για τις οποίες υπόσχονται ότι δεν θα ισχύσουν, ωστόσο ποιος πιστεύει πια τις υποσχέσεις τους;), η εκχώρηση της κρατικής περιουσίας για 99 χρόνια, η παραδοχή της εποπτείας (άρα και της απόλυτης υποτέλειας) μέχρι το 2060; Είναι η εκχώρηση του εθνικού πλούτου στις πετρελαϊκές πολυεθνικές με δικαίωμα του Ελληνικού Δημοσίου μόλις 8% (και μόνο ΦΠΑ να τους έπαιρνε, θα είχε το τριπλάσιο κέρδος το Δημόσιο) ή μήπως το έγκλημα στις Σκουριές που συνεχίζεται ακάθεκτο, μαζί με τις ποινικές διώξεις των αγωνιζόμενων κατοίκων; Μα και η ΝΔ έχει ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα επ' αυτών, όμως αρκετά επαχθέστερο σε άλλους τομείς, αυτούς της καθημερινότητας, η οποία γνωρίζουμε ότι αφορά πιο άμεσα τον πολίτη.

Μήπως έπαιξε ρόλο η Συμφωνία των Πρεσπών; Μα και η ΝΔ έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους και σε κάθε ευκαιρία ότι θα σεβαστεί "τη συνέχεια του κράτους", πως "pacta sunt servanda" και το λουρί της μάνας.

Η στοιχειώδης, λοιπόν, ανάλυση υποδεικνύει ότι η εξήγηση στο βασικό ερώτημα δεν διαθέτει πολιτική, αλλά ψυχολογική βάση. Και στο σημείο αυτό θα αποταθούμε γι' άλλη μια φορά στην κλασική λογοτεχνία και στον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, αφού πράγματι η ανάγνωση ενός και μόνο μυθιστορήματός του προσφέρει τόση γνώση και εμβάθυνση στα κοινωνικά δρώμενα και στην ανθρώπινη κατάσταση, όση δεν είναι ικανή να προσφέρει η ανάγνωση χιλιάδων διαδικτυακών πολιτικών σελίδων. 

Πράγματι, ο ιδιοφυής Ντοστογιέφσκι χαρακτηρίζεται από τους κριτικούς ως ένας από τους σπουδαιότερους ψυχογράφους, ενώ τόσο ο Νίτσε όσο και ο Φρόιντ έχουν αντλήσει από το έργο του. Ο Νίτσε αναφερόταν στον Ντοστογιέφκσκι ως τον μοναδικό ψυχολόγο από τον οποίο είχε να μάθει κάτι. Ας δούμε λοιπόν τι μπορούμε να μάθουμε  κι εμείς απ' αυτόν...

Τον Απρίλιο του 1849 ο Ντοστογιέφσκι συνελήφθη και πέρασε από έκτακτο στρατοδικείο. Η κατηγορία ήταν για συμμετοχή σε προδοτική συνωμοσία. Στο δικαστήριο δεν αρνήθηκε ούτε τις φιλελεύθερες πεποιθήσεις του ούτε το ενδιαφέρον του για τον ουτοπικό σοσιαλισμό, ιδιαίτερα για τις ιδέες του Σαρλ Φουριέ ή τη διαμαρτυρία του για πολλά φαινόμενα της ρωσικής πραγματικότητας. Στις 16 Νοεμβρίου 1849 ο Ντοστογιέφσκι και οι σύντροφοί του δικάστηκαν και καταδικάσθηκαν σε θάνατο. Ακολούθησε ένας πόλεμος νεύρων με εικονικές εκτελέσεις και ατέλειωτες ώρες παραμονής σε μια πλατεία της Πετρούπολης, στις 22 Δεκεμβρίου του 1849, σε αναμονή του εκτελεστικού αποσπάσματος. 

Την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, ωστόσο, η εκτέλεση ματαιώθηκε αφού ανακοινώθηκε η απόφαση του Τσάρου να μετατρέψει την θανατική καταδίκη σε καταναγκαστικά έργα, στο Ομσκ της Σιβηρίας. Στην παγωμένη Σιβηρία ο Ντοστογίεφσκι πέρασε τέσσερα χρόνια με βασανισμούς και εξευτελισμούς.

Τη γνώση που αποκόμισε από αυτήν την προσωπική του τραγική εμπειρία, την ενσωμάτωσε αργότερα στο έργο του. Στον Ηλίθιο, βάζει στο στόμα του πρωταγωνιστή του, πρίγκιπα Λέων Νικολάγιεβιτς Μίσκιν, τα παρακάτω λόγια (οι υπογραμμίσεις δικές μας, αλλά και του συγγραφέα):

"Όταν σκοτώνουν έναν άνθρωπο οι κακούργοι, τον σφάζουν τη νύχτα, στο δάσος, ή όπου αλλού, μα το θύμα, μέχρι την τελευταία στιγμή, έχει δίχως άλλο την ελπίδα πως θα γλιτώσει. Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που 'χουν κομμένο το λαρύγγι τους κι όμως ελπίζουν ακόμα και τρέχουν να σωθούν ή παρακαλάνε. Μα εδώ σου αφαιρούν την τελευταία ελπίδα. Όταν έχεις αυτήν την ελπίδα, σου είναι δέκα φορές πιο εύκολο να πεθάνεις. Και στην αφαιρούν σίγουρα. Αυτό σημαίνει καταδίκη σε θάνατο. Και το χειρότερο βασανιστήριο είναι η σιγουριά πως δεν θα γλυτώσεις - αυτό είναι το πιο σκληρό βασανιστήριο του κόσμου. [...] Ποιος είπε ότι πως η ανθρώπινη φύση είναι σε θέση να βαστάξει αυτό το μαρτύριο και να μην τρελαίνεται ο άνθρωπος;"

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι εδώ βρίσκεται το κλειδί για την κατανόηση της στάσης του εκλογικού σώματος. Ο Τσίπρας δεν ψήφισε απλώς μνημόνια, υποτέλεια, κόφτες, μειώσεις, κατασχέσεις. Αυτά θα ήταν ευκολότερο να του συγχωρεθούν, εφόσον το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος προσκυνά, δηλωμένα ή με προσχήματα και τσιριτσάντζουλες, τον ίδιο αφέντη, την παντοδύναμη ΤΙΝΑ και την Ευρωκρατορία της. 

Ο λόγος για τον οποίο ο λαός προτιμάει να δει για πρωθυπουργό έναν κλινικά ηλίθιο (δυστυχώς όχι αυτόν του Ντοστογιέφσκι) και χειροπόδαρα δεμένο στο άρμα της διαπλοκής, παρά τον σχετικά συμπαθή και μετριοπαθή Τσίπρα, αυτό που ο λαός δεν του συγχωρεί και ούτε πρόκειται ποτέ να του συγχωρήσει, είναι η οριστική θανάτωση της ελπίδας για διέξοδο από αυτήν τη δυστοπική κατάσταση στην οποία μας οδήγησε το Κοτζαμπασέικο, μέσα στην ανικανότητα, τον αμοραλισμό και την ξενοδουλεία που ανέκαθεν το διέκριναν. Ο άνθρωπος αυτός και το επιτελείο του υπέβαλαν τον ελληνικό λαό στο μεγαλύτερο ψυχικό μαρτύριο που υπάρχει. Τη σιγουριά της ανημπόριας, τη βεβαιότητα του αργού θανάτου της χώρας, τον τελεσίδικο εγκλωβισμό στο πλήρες αδιέξοδο. Κι επειδή στο εγχείρημα αυτό χρησιμοποιήθηκε η αίγλη της Αριστεράς, ως αιχμή του προπαγανδιστικού τους δόρατος, ο απερχόμενος πρωθυπουργός κατάφερε να μεταφέρει όλο αυτό το μένος και τη μνησικακία στο σύνολο της αυτοπροσδιοριζόμενης ως Αριστερά, που δεν θα της συγχωρεθεί ποτέ αυτό το μέγιστο ανοσιούργημα.

Υπάρχουν πράματα οι λέξεις που δε λένε

και πράξεις πέρα από συγχώρεση και τύψεις...

Καληνύχτα πρώην σύντροφοι, σας ευχόμαστε καλή διαμονή στο Hall of Shame της πολιτικής μας μνήμης...

Στοιχεία για το παρόν άρθρο έχουν ληφθεί από τη Βικιπαίδια και από το TVXS (αφού τόσο εκτιμάτε, κύριοι, τον Ντοστογιέσκι, λάβετε τώρα Ντοστογιέφσκι). Όσο για τον μεγάλο συγγραφέα, θα μας απασχολήσει για άλλη μια φορά, τουλάχιστον, σε επόμενο πολιτικό άρθρο.