Χρωστούσε λες η ζωή στον κυρ Γιαννούλη Αλοΐζο. Τον προίκισε με νου και κόντρα νου και κόντρα παπαφίγκο, του ’δωσε δίψα στην ψυχή και φλόγα στη ματιά. Είχε κληρονομήσει τη μικρή οικογενειακή βιοτεχνία του πατέρα του, δυο αργαλειοί όλοι κι όλοι, κι έστησε απάνω της κοτζάμ βιομηχανία –μηχανές θεόρατες, κλωστήρια, βαφεία, υφαντουργεία–, μ’ εξαγωγές σ’ ολάκερη την Ευρώπη. Μετά ξανοίχτηκε στο εμπόριο, σταφίδα, καπνά, στάρι. Ογδόντα εργατικές και καμιά εκατοστή αγροτικές φαμίλιες, το λιγότερο, τρώγαν απ’ το χέρι του ψωμί. Καλοπαντρεύτηκε την Ευδοξία, κόρη του Πολυχρόνη Κόνσουλα με τ’ όνομα. Καλλονή προικούσα, πολύφερνη στον καιρό της, τη διεκδίκησε και την άρπαξε μέσ’ απ’ τα νύχια τόσων και τόσων μνηστήρων, ανώτερων κοινωνικά απ’ αυτόν. Έχτισε το αρχοντικό του στη Λεωφόρο Νίκης, ν’ αγναντεύει τη θάλασσα, κι όλοι του έβγαζαν με σέβας το καπέλο, σαν περπατούσε με την κυρά του αγκαζέ στην παραλία. Έπειτα, του χάρισε ο καλός Θεός μια κόρη, τώρα πια της παντρειάς, κι έναν γιο, διάδοχο κα