Ο τραγουδιάρης απέναντι




Έχεις δει σκύλο να τραγουδάει; Όχι; Εγώ τον έχω γείτονα. Στην αντικρινή οικοδομή, τελευταίος όροφος, απάνω απάνω. Γκριζόμαυρος, σγουρομάλλης, μπαμπάτσικος. Σπάνια τονε βλέπεις στο μπαλκόνι. Μα κάθε που αντηχεί το ακορντεόν από μακριά, ο σκύλος εκεί, απίκο. Κι ο οργανοπαίχτης πλανόδιος, δίχως στον ήλιο μοίρα. Ποιος ξέρει από πού να ’ρθε, μάλλον Βαλκάνιος υπάνθρωπος σαν κι εμάς. Λες να το πήρε ως εδώ περπατητό; Λες να ’παιζε τ’ ακορντεόν σ’ ολάκερη τη διαδρομή, βήμα και νότα, ακόρντο και δρασκελιά, σαν τσιγγάνος του Κουστουρίτσα; Να ’χει άραγες κάπου μι’ αγκωνή, θες να κοιμάται σε τσαντίρι σα σκύλος Διογένης;

Κοντοζυγώνει ο μουζικάντης κι ο σκύλος ο σπιτίσιος χυμάει στη βεράντα. Σάμπως να ’χε στήσει καραούλι ξοπίσω απ’ την μπαλκονόπορτα, να προσμένει ώρα την ώρα τ’ ακομπανιάρισμα, νά βγει να πει κι αυτός το ντέρτι του, της ζήσης το μεράκι. Στήνει τ’ αφτί για μερικές στιγμές, ίσα να πάρει το ρυθμό. Κι έπειτα υψώνει το κεφάλι, τεντώνει το λαιμό μ’ όλο τον οίστρο του αρτίστα και… ουουουου. Παύει για λίγο, αφήνει τ’ όργανο να σολάρει και πάλι ουουουου, στο ίδιο σημείο, στην ίδια παύση της μελωδίας και πάλι απ’ την αρχή.

Κι ο μουζικάντης έρχεται και στέκεται στη γωνιά από κάτω, γνωρίζει τον πιστό του παρτενέρ. Παίζει κάνα δυο κομμάτια, ύστερα σηκώνει κι αυτός το κεφάλι σάμπως να τον χαιρετά, δίνουν στα βουβά ραντεβού για την επαύριο κι αλαργεύει αργοβάδιστος για τη σα πέρα γειτονιά.

Κι όπως ο μελαγχολικός ήχος του ακορντεόν λικνίζεται στου Δούναβη το κύμα, πώς σοφιλιάζει του σκύλου η βαλαντωμένη ψαλμουδιά. Γιομίζει η καρδιά παραπόνεση, ξεχειλίζει μελίρρυτη νοσταλγία, για όσα δεν έζησα κι ούτε ποτέ μου θε να ζήσω, ύπαρξη σαν ορίζοντας, που όσο την παίρνεις στο κατόπι ξεμακραίνει, κείνα που ξεγλιστρούν απ’ της αντίληψης τη φούχτα σαν την άμμο.

Η μουσική χάνεται στην απόσταση κι ο τραγουδιάρης απέναντι, με τη σκυλίσια του αφοσίωση, μπαίνει πάλι στο σπίτι και ξαπλώνει στη γωνιά του, με τ’ αφτί στυλωμένο να διυλίζει της πόλης τη βοή, έτοιμος ν’ αδράξει στον αέρα την πρώτη λυπημένη νότα, έναυσμα για το επόμενο κονσέρτο…

(για του λόγου το αληθές, πατήστε εδώ)

Σχόλια