Καράβι στο Χείλος του Κόσμου

Το παρόν διήγημα διακρίθηκε στον 

1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Bythebook

και περιλήφθηκε στη συλλογική έκδοση "Ιπτάμενο Πλοίο"
που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2015

Το υπερωκεάνιο πλέει κατάφωτο πάνω στα γυάλινα νερά του πελάγου, που μοιάζει αφύσικα ήρεμο, θαρρείς νεκρό. Δυο νυχιές φεγγάρι αχνοφωτίζουνε τη νύχτα. Το πλανερό αντικαθρέφτισμα εκμηδενίζει την αίσθηση της κατεύθυνσης. Τ’ ορθό και τ’ ανάστροφο γλυκοφιλιούνται στα ουρανοθέμελα.

Στη μεγάλη σάλα ο χορός καλά κρατεί. Κυρίες με παράξενες κομμώσεις, στρουφιχτά ολόχρυσα σκουλαρίκια και βαρύτιμα μαργαριταρένια κολιέ –σαν σαρδόνια χαμόγελα μακαριότητας κατάστηθα- στροβιλίζονται στα επιδέξια χέρια μαυροντυμένων καβαλιέρων με βελάδες, ημίψηλα καπέλα και περιποιημένα αρρενωπά μουστάκια. Τρομπέτες και σαξόφωνα ολολύζουν μελωδικά στους ρυθμούς του φόξτροτ.

Βγαίνεις στο κατάστρωμα να πάρεις αέρα. Όλα μοιάζουν ήρεμα, όμως σταδιακά την απόλυτη σιγή διαρρηγνύει ένας απόμακρος βρυχηθμός. Τ’ ακίνητα νερά αρχίζουνε να ρέουν βουρλισμένα, ενώ ένας ήχος, σάμπως κοσμικού καταρράκτη, καλύπτει τη ζωηρή μουσική της σάλας.

Ίσια μπροστά ξεπροβάλλει μια ασημένια γραμμή, που σχίζει στα δυο το έρεβος. Άξαφνα βλέπεις τον ωκεανό να βουτάει ακάθεκτος στο άπειρο, να χύνεται απ’ το Χείλος του Κόσμου. Το καράβι πηγαίνει αμέριμνο προς τον όλεθρο. Ουρλιάζεις, μα δεν ακούγεσαι μες στην τιτάνια χλαπαταγή…

***

Ο Ονειρευτής πετάχτηκε ασθμαίνοντας κι ανακάθισε στην κλίνη αξιολόγησης. Τα έξυπνα πολυμερή γρήγορα αναδιατάχτηκαν σε μορφή πολυθρόνας, ενώ ο ρομποτικός βραχίονας του σφούγγισε τον κρύο ιδρώτα. Κοίταξε γύρω του σα χαμένος.

Ο Ψυχονόμος κοιτούσε συνοφρυωμένος την ολογραφική οθόνη που ξεπρόβαλε απ’ το νανοκβαντικό του μπρασελέ. «Λοιπόν κύριε Μπερτάσκι, πάλι σας ταλανίζει το ίδιο ανορθολογικό όνειρο;»

Ο Ονειρευτής κατέβασε απελπισμένος το κεφάλι… 

Η Υπερνόηση, απ’ την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της, εργαζόταν πυρετωδώς προκειμένου να κατανοήσει τη βαθύτερη αιτία της ανθρώπινης παθογένειας, τους λόγους που κράτησαν ένα ον με τόσο χαρισματικό νοήμονα εγκέφαλο, επί τόσες χιλιάδες χρόνια στη βαρβαρότητα και στη δυστυχία.

Τελικά αποφάνθηκε ότι η ρίζα του προβλήματος είναι το ανθρώπινο υποσυνείδητο –απομεινάρι μιας καπριτσιόζικης φυσικής επιλογής- το οποίο παρά την πρόοδο που επιτέλεσε το ανθρώπινο πνεύμα στους αιώνες, παρά τα πολλά φωτισμένα μυαλά που ανέδειξε η ανθρωπότητα, επέμεινε να λειτουργεί ανορθολογικά κι ανεξέλεγκτα.

«Ο θηλαστικός εγκέφαλος δεν είναι ορθολογικός, όμως ξέρει να εκλογικεύει» ήταν το συμπέρασμα έξι αιώνων περίσκεψης του παγκόσμιου νευρωνικού υπερδικτύου.

Η Πανγαία Κυβέρνηση, μετά από εισήγηση της Υπερνόησης, αποφάσισε να δράσει, για το καλό της ανθρωπότητας. Σε κάθε άνθρωπο, από γεννησιμιού του, εγχέονταν νανοσωλήνες καρβιδίου του λανθανίου, που στοχευμένα συνδέονταν με τους νευρώνες και πάλλονταν σύμφωνα με τις ηλεκτρικές τους ώσεις. Οι νανοσωλήνες μετέτρεπαν τον ηλεκτρικό παλμό σε ραδιοκύματα, που συλλέγονταν απ’ τα Υπερνοϊκά τερματικά και αναλύονταν σε τετραδιάστατα χωροχρονικά αρχεία.

Οι Ψυχονόμοι έλεγχαν τα όνειρα κι εφόσον έκριναν ότι το υποσυνείδητο περιείχε ανεπίτρεπτα ποσοστά ανορθολογισμού, έθεταν το άτομο υπό περιορισμό στα Κέντρα Αποκατάστασης, προκειμένου να το θεραπεύσουν.

Ο Ονειρευτής άρχισε να τραυλίζει, πράγμα που ‘δειχνε πως το άλογο συναίσθημα κυριαρχούσε απόλυτα προσώρας. «Εγώ δεν…  δεν θέλω ν’ ανατρέψω… την Πλανητική Τάξη κύριε Ψυχονόμε, το μόνο που ζητώ είναι να φύγω από ‘δω μέσα.»

«Δυστυχώς για σας κύριε Μπερτάσκι, η περίπτωσή σας είναι από τις δυσκολότερες που έχω συναντήσει στην εκατονταετή μου σταδιοδρομία. Ο εγκέφαλός σας κυριαρχείται πλήρως από ανορθολογικά απεικάσματα.

»Πλοία που βυθίστηκαν αταξίδευτα, αρχαίες φορεσιές και χτενίσματα, ξεχασμένες μουσικές και πάνω απ’ όλα, η αρρωστημένη παιδιάστικη πίστη πως τα όνειρά σας επαληθεύονται.

»Λυπάμαι, αλλά δεν βλέπω καμιά πρόοδο, ούτε προβλέπεται να βγείτε σύντομα απ’ το Κέντρο Ζ1468. Μου φαίνεται αδιανόητα ανορθολογικό, ότι μπορεί κάποιος να μην απολαμβάνει την υψηλή τεχνολογική φροντίδα που παρέχουμε και μάλιστα δωρεάν.

»Αν επιθυμείτε ειλικρινά να θεραπευτείτε, παρακαλώ να συνεργαστείτε, πράγμα που επί χρόνια αποφεύγετε συστηματικά.»

«Μα… δεν το κάνω επίτηδες. Κάθε βράδυ βλέπω αυτόν τον εφιάλτη, να πέφτω απ’ το Χείλος του Κόσμου.»

«Έχετε πέσει ποτέ απ’ το Χείλος του Κόσμου;» Αμέσως η ρευστή φωτοδίοδος ανορθολογισμού στο νανοκβαντικό μπρασελέ έλαμψε κατακόκκινη κι ακούστηκε ο προειδοποιητικός ήχος. «Βλέπετε πως εντέλει οι ιδέες σας είναι εξόχως διαβρωτικές κύριε Μπερτάσκι;» είπε ελαφρώς ταραγμένος ο Ψυχονόμος.

«Όμως πείτε μου: γνωρίζετε ότι η γη έχει σχήμα συμπιεσμένο ατρακτοειδές;»

«Φυσικά το γνωρίζω κύριε Ψυχονόμε.»

«Πολύ ωραία. Πιστεύω ότι ο ταλανισμός σας απ’ αυτό το όνειρο είναι απόρροια της έλλειψης εμπιστοσύνης στον ορθολογισμό, η οποία σας κατατρύχει. Αυτό που χρειάζεστε, είναι να δείξετε πραγματική πίστη… (η ρευστή φωτοδίοδος έσκουξε) εχμ… πεποίθηση στη γνώση.

»Αν θέλετε να μ’ ακούσετε, προσπαθήστε την επόμενη φορά να μην ξυπνήσετε στη μέση του ονείρου, επιτρέψτε του να εξελιχθεί. Θα δείτε πως μόλις φτάσετε στο υποτιθέμενο Χείλος, θα διαπιστώσετε ότι ο ωκεανός συνεχίζεται, θα καβατζάρετε την καμπύλη του ορίζοντα κι όλα θα εξελιχθούν ομαλά.

»Μόλις το πλοίο φτάσει στο λιμάνι, θα σας περιμένω προσωπικά στην προβλήτα, να σας οδηγήσω στον δρόμο του Ορθολογισμού. Πρέπει να με δεχτείτε ως μέντορα και διδάχο σας.

»Πιστέψτε με, αυτή είναι η μοναδική εφικτή θεραπεία για την περίπτωσή σας. Τώρα μπορείτε να πάτε στον θάλαμό σας. Τα ανδροειδή θα σας προσδέσουν στην κλίνη σας, για δική σας ασφάλεια» είπε και μ’ ένα του νεύμα η κλίνη αξιολόγησης κύλησε έξω απ’ το γραφείο του.

***

Άξαφνα βλέπεις τον ωκεανό να βουτάει ακάθεκτος στο άπειρο, να χύνεται απ’ το Χείλος του Κόσμου. Το καράβι πηγαίνει αμέριμνο προς τον όλεθρο. Δαγκώνεσαι για να μην ουρλιάξεις. Χρειάζεσαι ένα άλμα πίστης, άκουσες τι είπε ο Ψυχονόμος, όλα θα εξελιχθούν ομαλά. Τα νύχια σου καρφώνονται στο ακριβό λουστραρισμένο ξύλο της κουπαστής.

Το καράβι φτάνει στο κατώφλι του χαμού. Κλείνεις τα μάτια κι αφήνεις τις αλμυρές ρανίδες να σου νοτίζουν πρόσωπο και μαλλιά. Νιώθεις απρόσμενα όμορφα σ’ αυτό το άγγιγμα. Ύστερα το σκαρί παύει να ταρακουνιέται κι ακούς τον ορυμαγδό του κατακρημνισμένου ωκεανού ν’ απομακρύνεται. Ανοίγεις τα μάτια. Κατάφωτο το καράβι αιωρείται πάνω απ’ την Άβυσσο σα νιο φεγγάρι, αφήνοντας πίσω του για πάντα την επίπεδη γη που το γέννησε…

***

Ο Ψυχονόμος ξεφύσησε σκοτισμένος. Η εξαφάνιση του Μπερτάσκι μέσα απ’ τον σφραγισμένο του θάλαμο, με τα δεσμά της κλίνης του κλειδωμένα, υπήρξε το πλέον ανορθολογικό γεγονός που είχε καταγραφεί εδώ και τουλάχιστον δέκα αιώνες. Η Υπερνόηση θεώρησε ότι επρόκειτο για κάποιο σφάλμα του αυτοπρογραμματισμού της κι αποφάνθηκε επισήμως ότι ο Μπερτάσκι ουδέποτε υπήρξε.

«Κι αν δεν υπήρξε, τότε εγώ γιατί τον θυμάμαι τόσο ζωηρά;» αναρωτήθηκε ο Ψυχονόμος. Το νανοκβαντικό μπρασελέ διάβασε τη σκέψη του και κάλεσε τον αριθμό του Ύπατου Αξιολογητή. Μάλλον είχε φτάσει πια η ώρα, ο Ψυχονόμος να βγει στη σύνταξη.