Όλα βαίνουν καλώς. Το Κόμμα έχει κυριαρχήσει ολοκληρωτικά. Η Επανάσταση έλαβε αίσιο τέλος. Οι διάφορες πτέρυγες του Κόμματος, αριστερή, δεξιά, κεντροαριστεροδέξια, ακροδεξιά κλπ, έπαιξαν το παιχνίδι στην εντέλεια, σύμφωνα με τα οράματα και τις εντολές των σοφών ινστρουκτόρων της Χρεωκρατίας. Μετά από έναν μεγάλο κύκλο υποτιθέμενων ιδεολογικών συγκρούσεων, κατέληξαν όλοι μαζί στο αναπόφευκτο συμπέρασμα: Δεν Υπάρχει Εναλλακτική (There Is No Alternative, στην κοινή γλώσσα της Ευρωκρατορίας, ΤΙΝΑ στην κομματική νεόγλωσσα). Οι τηλεοθόνες άφησαν ένα αμυδρό χαμόγελο να φωτίσει την πανταχού παρούσα εικόνα της παντεπόπτριας Μεγάλης Αδελφής ΤΙΝΑ...
Η φιλοσοφία του Κόμματος αρνιόταν σιωπηρά,
όχι μόνο την εγκυρότητα της εμπειρίας,
αλλά και την ύπαρξη της εξωτερικής πραγματικότητας.
Η αίρεση των αιρέσεων ήταν ο κοινός νους.
Το προφανές, το απλοϊκό, η αλήθεια, έπρεπε να τύχουν υπεράσπισης.
όχι μόνο την εγκυρότητα της εμπειρίας,
αλλά και την ύπαρξη της εξωτερικής πραγματικότητας.
Η αίρεση των αιρέσεων ήταν ο κοινός νους.
Το προφανές, το απλοϊκό, η αλήθεια, έπρεπε να τύχουν υπεράσπισης.
Άπαντα βαδίζουν κατ' ευχήν. Η κοινή εμπειρία για άλλη μια φορά κατατροπώθηκε από τους δικολάβους της μίας και μοναδικής οδού, τους κολαούζους του Ευρωμονόδρομου, από τον θρησκευτικό δογματισμό της θεϊκής ΤΙΝΑ και του ιερού της νομίσματος.
Η συντριπτική ανεργία, η βύθιση μιας ολόκληρης κοινωνίας στη φτώχεια και στην απόγνωση, η πρωτοφανής για τα δεδομένα ευρωπαϊκής χώρας εν καιρώ "ειρήνης" ύφεση, ο εξακοντισμός του χρέους σε δυσθεώρητα επίπεδα, η εκποίηση κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής σε τιμές εξευτελισμού, αναβαπτίστηκαν και πάλι σε "ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας". Η καταστροφή, η πτώχευση κι η παραγωγική αποψίλωση βρήκαν τη δικαίωσή τους ως "σωτηρία και ανάπτυξη". Απεναντίας η στάση πληρωμών, η άσκηση εθνικής κυριαρχίας, η διαγραφή χρεών που είναι επαχθή, παράνομα και καταχρηστικά, δυσφημίστηκαν ως "πτώχευση και αρμαγεδών".
Όσοι βέβαια επιμένουν ότι όλα αυτά είναι παράνομα κι ανήθικα, ακόμα περισσότερο όσοι προσπαθούν ν' αποδείξουν με στοιχεία τους ισχυρισμούς τους, συκοφαντούνται ως ψυχοπαθείς. Δεκάδες σύνδρομα με τρομαχτικά αρκτικόλεξα για ονόματα, φορτώνονται στην καμπούρα αυτών που διακηρύσσουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος, που δεν οδηγεί στον όλεθρο. Μύδροι ραπίζουν καταπρόσωπο όσους τολμούν να μιλούν για ελευθερία. Η ελευθερία είναι σκλαβιά.
Οι αντιφρονούντες αμαυρώνονται συστηματικά και διαπομπεύονται δημοσίως σε απανωτά "δίλεπτα μίσους". Οι τηλεοθόνες φτύνουν τρόμο κι εχθρότητα καθώς προβάλουν το απεχθές πρόσωπο του Εχθρού του Λαού κι απαριθμούν τα βδελυρά του εγκλήματα. Η αντίθετη γνώμη αποτελεί ψυχασθένεια, επικίνδυνη για τα χρηστά ήθη και την ευστάθεια της Πολιτείας. Το έγκλημα σκέψης οφείλει να παταχθεί κι αν κάποιοι οπισθοδρομικοί νόμοι δεν δίνουν ακόμα τη δυνατότητα εξάτμισης των ενόχων, έχουμε τουλάχιστον τον τρόπο να τους απομονώσουμε, να τους φιμώσουμε, να τους δαιμονοποιήσουμε και να τους διακωμωδήσουμε. Το Υπουργείο Αλήθειας ας λάβει τα εύσημα.
Τα πράγματα εκτυλίσσονται κατά τον μακρόπνοο σχεδιασμό του Κόμματος. Ήξεραν πως η διαπραγμάτευση εντός Ευρώ ήταν αδύνατη, όμως την παρουσίαζαν ως σίγουρη νίκη. Ήθελαν το Ευρώ και ταυτόχρονα κατακεραύνωναν τα μνημόνια, ενώ ήταν πρόδηλο πως οι δύο σκέψεις αλληλοαναιρούνταν. Έκαναν ό,τι ήταν μπορετό για να καταλήξει η διαπραγμάτευση στη χειρότερη δυνατή έκβαση, μέσα σε μια μακρόσυρτη διαδικασία διαρκών παραχωρήσεων και μονομερών συμβιβασμών, ενώ ταυτόχρονα εμφανίστηκαν ως ήρωες, που πολέμησαν σα λιοντάρια.
Επέδειξαν ξεχωριστή ανικανότητα, έθεσαν τη χώρα υπό τα Capital Control, έφεραν την οικονομία στα γόνατα, στράγγιξαν όλα τ' αποθεματικά κι ύστερα εμφανίστηκαν ως οι καταλληλότεροι να διαχειριστούν τις τύχες μας και τα οικονομικά μας.
Καταπάτησαν το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος, ενώ ταυτόχρονα επικαλούνται την ηθική τους ακεραιότητα και τάζουν πάταξη της διαφθοράς και τιμωρία των προηγούμενων ολετήρων. Γιατί όχι; Η παλιά φρουρά του Κόμματος είχε και στον κόσμο του Όργουελ εκκαθαριστεί μέχρι ενός. Όλα είναι θεμιττά, άπαντες είναι αναλώσιμοι, ακόμα και οι πιο πιστοί, αρκεί η ΤΙΝΑ να παραμείνει αλώβητη στην εξουσία.
Δήλωσαν ότι η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατία και η αξιοπρέπεια είναι αδύνατη εντός της Ευρωκρατορίας κι ύστερα παρουσιάστηκαν ως οι φύλακες της ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας, οι μοναδικοί που μπορούν να τις υπερασπιστούν μέσα στα πλαίσια της μνημονιακής πραγματικότητας. Μετά έλαβαν με φαξ απ' τους θεσμούς το αναλυτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, που δημοκρατικά θα εφαρμόσουν. Απάντησαν υπερήφανα, αποστέλλοντας τις ταπεινές τους ευχαριστίες.
Κατασκεύασαν ακόμα και τον εχθρό. Μια φράξια του Κόμματος αυτοβούλως βαπτίστηκαν αποστάτες, αφού προηγουμένως στήριξαν όσο χρειαζότανε για να σταθεί όρθια η κυβέρνηση και να ψηφίσει τα μνημονιακά προαπαιτούμενα. Φροντίσανε να κάνουν ό,τι καλύτερο ώστε να αυτοϋπονομευτούν, βάζοντας τα δυνατά τους να δείχνουν αναξιόπιστοι κι ανόητοι, κάνοντας αξιέπαινες προσπάθειες να καταρτίσουν μια πρόταση χειρότερη απ' αυτήν της ΤΙΝΑ. Φιλότιμα να προτείνουν την πλήρη καταστροφή ως τη λύση που οδηγεί στο τέλος της καταστροφής. Ιδού μια κυνική αλήθεια: όταν φτάσεις στο απώτατο όριο της καταστροφής αυτή σταματάει, όπως η πυρκαγιά που δεν έχει τίποτα πια να κάψει.
Οι προβλέψεις επαληθεύτηκαν, σύμφωνα με το εγχειρίδιο. Πριμοδότησαν με τη στάση τους (διακριτικά είναι η αλήθεια) τη φασιστική φράξια του Κόμματος, στέλνοντας στα χέρια της όσους έρμους δεξιούληδες πίστεψαν στον τροφαντό υπουργό που έπαιζε με τα τραινάκια. Δικαίωσαν τη χρόνια φασιστική εμμονή "όλοι ίδιοι είναι", με τον πλέον περίτρανο και ηχηρό τρόπο. Γέμισαν τη χώρα με μετανάστες και με πρόσφυγες, δίχως καμιά πρόβλεψη, χωρίς την παραμικρή πολιτική για την υποδοχή τους, μέσα σε τραγικές για όλους συνθήκες, ενώ άπασα η Ευρωκρατορία σιγοσφύριζε αμέριμνη.
Κατόπιν έβαλαν τα παρακρατικά τσιράκια του Κόμματος να παπαγαλίσουν την αντιμνημονιακή φρασεολογία (παρότι βάσει της διπλής σκέψης ομνύουν κι αυτοί στο ιερό νόμισμα της ΤΙΝΑ) κι έπειτα γύρισαν προς όλους τους αντιμνημονιακούς και τους χαρακτήρισαν φασίστες. Κάλεσαν τον αριστερό κόσμο στο πλευρό τους, γιατί κινδυνεύουμε λέει απ' τους ακροδεξιούς. Η μνημονιακή δημοκρατία να συσπειρωθεί ενάντια στον αντιμνημονιακό ναζισμό. Κάθε παραμύθι χρειάζεται τον δράκο και τον μπαμπούλα του, έναν αξιοπρεπή αρχέκακο τέλος πάντων. Ακόμα και ο Τόλκιν δεν κατάφερε να γράψει ούτε μια καλή ιστορία, μετά απ' τον θάνατο του Σάουρον.
"Ποτέ δεν είπαμε ότι θα καταργούσαμε τα μνημόνια μ' έναν νόμο, σ' ένα άρθρο" δήλωσαν. "Ουδέποτε υποσχεθήκαμε κάτι περισσότερο απ' αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε" επέμειναν. "Είμαστε περήφανοι που τηρήσαμε τις δεσμεύσεις μας" υπερθεμάτισαν. "Ποτέ δεν αμφισβητήσαμε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας" αποφάνθηκε η διπλή σκέψη. "Εμείς δώσαμε το δικαίωμα στους προλετάριους να πουν ένα γαμώτο" καυχήθηκαν. "Υπηρετήσαμε το ΟΧΙ του λαού, το τιμήσαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο" ακκίστηκαν. "Εμείς είμαστε η αριστερά κι άρα όλες μας οι πράξεις αποτελούν αριστερή φιλολαϊκή πολιτική και πρόοδο. Οι Εχθροί του Λαού ευθύνονται που έριξαν την λαοπρόβλητη και κοσμοαγάπητη αριστερή κυβέρνηση" κατέληξαν.
Όσοι ακόμα θυμόντουσαν, βρέθηκαν να αιωρούνται μέσα σε μια πηχτή γνωστική ομίχλη, καθώς πέρα απ' τη μνήμη τους τίποτα δεν μπορούσε ν' αποδείξει ότι τα πράγματα είχανε γίνει αλλιώς. Κι η μνήμη είναι ιδιαίτερα εύπλαστη, όπως άλλωστε και το παρελθόν. Αναρωτήθηκαν μήπως ήταν οι ίδιοι τρελοί, μια φαιδρή μειοψηφία αξιολύπητων αρρώστων. Κάποτε ήταν σημάδι τρέλας να πιστεύεις ότι η γη γυρίζει γύρω απ' τον ήλιο· σήμερα τρέλα είναι να πιστεύεις ότι το παρελθόν είναι αμετάβλητο...
Η συντριπτική ανεργία, η βύθιση μιας ολόκληρης κοινωνίας στη φτώχεια και στην απόγνωση, η πρωτοφανής για τα δεδομένα ευρωπαϊκής χώρας εν καιρώ "ειρήνης" ύφεση, ο εξακοντισμός του χρέους σε δυσθεώρητα επίπεδα, η εκποίηση κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής σε τιμές εξευτελισμού, αναβαπτίστηκαν και πάλι σε "ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας". Η καταστροφή, η πτώχευση κι η παραγωγική αποψίλωση βρήκαν τη δικαίωσή τους ως "σωτηρία και ανάπτυξη". Απεναντίας η στάση πληρωμών, η άσκηση εθνικής κυριαρχίας, η διαγραφή χρεών που είναι επαχθή, παράνομα και καταχρηστικά, δυσφημίστηκαν ως "πτώχευση και αρμαγεδών".
Όσοι βέβαια επιμένουν ότι όλα αυτά είναι παράνομα κι ανήθικα, ακόμα περισσότερο όσοι προσπαθούν ν' αποδείξουν με στοιχεία τους ισχυρισμούς τους, συκοφαντούνται ως ψυχοπαθείς. Δεκάδες σύνδρομα με τρομαχτικά αρκτικόλεξα για ονόματα, φορτώνονται στην καμπούρα αυτών που διακηρύσσουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος, που δεν οδηγεί στον όλεθρο. Μύδροι ραπίζουν καταπρόσωπο όσους τολμούν να μιλούν για ελευθερία. Η ελευθερία είναι σκλαβιά.
Οι αντιφρονούντες αμαυρώνονται συστηματικά και διαπομπεύονται δημοσίως σε απανωτά "δίλεπτα μίσους". Οι τηλεοθόνες φτύνουν τρόμο κι εχθρότητα καθώς προβάλουν το απεχθές πρόσωπο του Εχθρού του Λαού κι απαριθμούν τα βδελυρά του εγκλήματα. Η αντίθετη γνώμη αποτελεί ψυχασθένεια, επικίνδυνη για τα χρηστά ήθη και την ευστάθεια της Πολιτείας. Το έγκλημα σκέψης οφείλει να παταχθεί κι αν κάποιοι οπισθοδρομικοί νόμοι δεν δίνουν ακόμα τη δυνατότητα εξάτμισης των ενόχων, έχουμε τουλάχιστον τον τρόπο να τους απομονώσουμε, να τους φιμώσουμε, να τους δαιμονοποιήσουμε και να τους διακωμωδήσουμε. Το Υπουργείο Αλήθειας ας λάβει τα εύσημα.
Το μυαλό του γλίστρησε στο λαβύρινθο της διπλής σκέψης. Να ξέρεις και να μην ξέρεις, να έχεις συνείδηση όλης της αλήθειας και παράλληλα να λες έντεχνα κατασκευασμένα ψέματα, να έχεις ταυτόχρονα δυο γνώμες που η μία αναιρεί την άλλη, πιστεύοντας και τις δύο, να χρησιμοποιείς τη λογική ενάντια στη λογική, να αρνείσαι την ηθική ενώ την αξιώνεις, να πιστεύεις ότι η δημοκρατία είναι αδύνατη και ταυτόχρονα ότι το Κόμμα ήταν ο φύλακας της δημοκρατίας. Να ξεχνάς ό,τι είναι αναγκαίο να ξεχαστεί και να το επαναφέρεις στη μνήμη σου τη στιγμή που χρειάζεται...
Τα πράγματα εκτυλίσσονται κατά τον μακρόπνοο σχεδιασμό του Κόμματος. Ήξεραν πως η διαπραγμάτευση εντός Ευρώ ήταν αδύνατη, όμως την παρουσίαζαν ως σίγουρη νίκη. Ήθελαν το Ευρώ και ταυτόχρονα κατακεραύνωναν τα μνημόνια, ενώ ήταν πρόδηλο πως οι δύο σκέψεις αλληλοαναιρούνταν. Έκαναν ό,τι ήταν μπορετό για να καταλήξει η διαπραγμάτευση στη χειρότερη δυνατή έκβαση, μέσα σε μια μακρόσυρτη διαδικασία διαρκών παραχωρήσεων και μονομερών συμβιβασμών, ενώ ταυτόχρονα εμφανίστηκαν ως ήρωες, που πολέμησαν σα λιοντάρια.
Επέδειξαν ξεχωριστή ανικανότητα, έθεσαν τη χώρα υπό τα Capital Control, έφεραν την οικονομία στα γόνατα, στράγγιξαν όλα τ' αποθεματικά κι ύστερα εμφανίστηκαν ως οι καταλληλότεροι να διαχειριστούν τις τύχες μας και τα οικονομικά μας.
Καταπάτησαν το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος, ενώ ταυτόχρονα επικαλούνται την ηθική τους ακεραιότητα και τάζουν πάταξη της διαφθοράς και τιμωρία των προηγούμενων ολετήρων. Γιατί όχι; Η παλιά φρουρά του Κόμματος είχε και στον κόσμο του Όργουελ εκκαθαριστεί μέχρι ενός. Όλα είναι θεμιττά, άπαντες είναι αναλώσιμοι, ακόμα και οι πιο πιστοί, αρκεί η ΤΙΝΑ να παραμείνει αλώβητη στην εξουσία.
Δήλωσαν ότι η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατία και η αξιοπρέπεια είναι αδύνατη εντός της Ευρωκρατορίας κι ύστερα παρουσιάστηκαν ως οι φύλακες της ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας, οι μοναδικοί που μπορούν να τις υπερασπιστούν μέσα στα πλαίσια της μνημονιακής πραγματικότητας. Μετά έλαβαν με φαξ απ' τους θεσμούς το αναλυτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, που δημοκρατικά θα εφαρμόσουν. Απάντησαν υπερήφανα, αποστέλλοντας τις ταπεινές τους ευχαριστίες.
Κατασκεύασαν ακόμα και τον εχθρό. Μια φράξια του Κόμματος αυτοβούλως βαπτίστηκαν αποστάτες, αφού προηγουμένως στήριξαν όσο χρειαζότανε για να σταθεί όρθια η κυβέρνηση και να ψηφίσει τα μνημονιακά προαπαιτούμενα. Φροντίσανε να κάνουν ό,τι καλύτερο ώστε να αυτοϋπονομευτούν, βάζοντας τα δυνατά τους να δείχνουν αναξιόπιστοι κι ανόητοι, κάνοντας αξιέπαινες προσπάθειες να καταρτίσουν μια πρόταση χειρότερη απ' αυτήν της ΤΙΝΑ. Φιλότιμα να προτείνουν την πλήρη καταστροφή ως τη λύση που οδηγεί στο τέλος της καταστροφής. Ιδού μια κυνική αλήθεια: όταν φτάσεις στο απώτατο όριο της καταστροφής αυτή σταματάει, όπως η πυρκαγιά που δεν έχει τίποτα πια να κάψει.
Το Κόμμα δεν ήθελε να έχουν οι προλετάριοι πολιτική συνείδηση. Ό,τι ζητούσε απ' αυτούς ήταν ένας πρωτόγονος πατριωτισμός τον οποίο μπορούσε να επικαλείται, κάθε φορά που χρειαζόταν να τους κάνει να δεχτούν περισσότερες ώρες δουλειάς ή μειωμένο συσσίτιο.
Οι προβλέψεις επαληθεύτηκαν, σύμφωνα με το εγχειρίδιο. Πριμοδότησαν με τη στάση τους (διακριτικά είναι η αλήθεια) τη φασιστική φράξια του Κόμματος, στέλνοντας στα χέρια της όσους έρμους δεξιούληδες πίστεψαν στον τροφαντό υπουργό που έπαιζε με τα τραινάκια. Δικαίωσαν τη χρόνια φασιστική εμμονή "όλοι ίδιοι είναι", με τον πλέον περίτρανο και ηχηρό τρόπο. Γέμισαν τη χώρα με μετανάστες και με πρόσφυγες, δίχως καμιά πρόβλεψη, χωρίς την παραμικρή πολιτική για την υποδοχή τους, μέσα σε τραγικές για όλους συνθήκες, ενώ άπασα η Ευρωκρατορία σιγοσφύριζε αμέριμνη.
Κατόπιν έβαλαν τα παρακρατικά τσιράκια του Κόμματος να παπαγαλίσουν την αντιμνημονιακή φρασεολογία (παρότι βάσει της διπλής σκέψης ομνύουν κι αυτοί στο ιερό νόμισμα της ΤΙΝΑ) κι έπειτα γύρισαν προς όλους τους αντιμνημονιακούς και τους χαρακτήρισαν φασίστες. Κάλεσαν τον αριστερό κόσμο στο πλευρό τους, γιατί κινδυνεύουμε λέει απ' τους ακροδεξιούς. Η μνημονιακή δημοκρατία να συσπειρωθεί ενάντια στον αντιμνημονιακό ναζισμό. Κάθε παραμύθι χρειάζεται τον δράκο και τον μπαμπούλα του, έναν αξιοπρεπή αρχέκακο τέλος πάντων. Ακόμα και ο Τόλκιν δεν κατάφερε να γράψει ούτε μια καλή ιστορία, μετά απ' τον θάνατο του Σάουρον.
Το παρελθόν είχε σβηστεί, το σβήσιμο είχε ξεχαστεί,
το ψέμα γινόταν αλήθεια.
Το παρελθόν όχι μόνον άλλαζε, αλλά μεταβαλλόταν συνεχώς.
"Ποτέ δεν είπαμε ότι θα καταργούσαμε τα μνημόνια μ' έναν νόμο, σ' ένα άρθρο" δήλωσαν. "Ουδέποτε υποσχεθήκαμε κάτι περισσότερο απ' αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε" επέμειναν. "Είμαστε περήφανοι που τηρήσαμε τις δεσμεύσεις μας" υπερθεμάτισαν. "Ποτέ δεν αμφισβητήσαμε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας" αποφάνθηκε η διπλή σκέψη. "Εμείς δώσαμε το δικαίωμα στους προλετάριους να πουν ένα γαμώτο" καυχήθηκαν. "Υπηρετήσαμε το ΟΧΙ του λαού, το τιμήσαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο" ακκίστηκαν. "Εμείς είμαστε η αριστερά κι άρα όλες μας οι πράξεις αποτελούν αριστερή φιλολαϊκή πολιτική και πρόοδο. Οι Εχθροί του Λαού ευθύνονται που έριξαν την λαοπρόβλητη και κοσμοαγάπητη αριστερή κυβέρνηση" κατέληξαν.
Όσοι ακόμα θυμόντουσαν, βρέθηκαν να αιωρούνται μέσα σε μια πηχτή γνωστική ομίχλη, καθώς πέρα απ' τη μνήμη τους τίποτα δεν μπορούσε ν' αποδείξει ότι τα πράγματα είχανε γίνει αλλιώς. Κι η μνήμη είναι ιδιαίτερα εύπλαστη, όπως άλλωστε και το παρελθόν. Αναρωτήθηκαν μήπως ήταν οι ίδιοι τρελοί, μια φαιδρή μειοψηφία αξιολύπητων αρρώστων. Κάποτε ήταν σημάδι τρέλας να πιστεύεις ότι η γη γυρίζει γύρω απ' τον ήλιο· σήμερα τρέλα είναι να πιστεύεις ότι το παρελθόν είναι αμετάβλητο...
Του ήρθε η σκέψη ότι το κύριο χαρακτηριστικό της τωρινής ζωής,
δεν ήταν η σκληρότητα και η ανασφάλεια, αλλά η αδιαφορία, η μιζέρια, η υποταγή.
δεν ήταν η σκληρότητα και η ανασφάλεια, αλλά η αδιαφορία, η μιζέρια, η υποταγή.
"Όποιοι θέλουν μπορούν να πενθήσουν" είπαν. "Εμείς συνεχίζουμε μπροστά". Η αυτοεκτίμηση κι η αυτοπεποίθηση των προλετάριων, δέχτηκε απανωτά συντριπτικά πλήγματα, ύστερα απ' τους πανηγυρισμούς και την ανάταση του "γαμώτο" που τους προέτρεψαν να κράξουνε για να εκτονωθούν. Εδραιώθηκε η αίσθηση απώλειας ελέγχου, η μοιρολατρική αποδοχή της ανωτερότητας του Κόμματος, της ιδεολογίας του και της παντοκρατορίας της ΤΙΝΑ. Οι προλετάριοι βυθίστηκαν σε βαθύ πένθος, τους κατέλαβε η παραίτηση, η αηδία, η παθητικότητα, η άρνηση.
Το Κόμμα προκήρυξε έπειτα εκλογές, ενώ η Ύπατη Αρμοστής της Ευρωκρατορίας μετά χαράς τις ενέκρινε, ως μέρος της τελικής λύσης. Προχωράμε μπροστά. Με τους προλετάριους σε πλήρη αδράνεια, παραιτημένους και θλιβερούς, η αποχή θα χαρίσει την τελική νίκη. Πάνω στην αποχη έχουμε στήσει τον σχεδιασμό μας. Πρόκειται για το μεγάλο στοίχημα του Κόμματος, να κυβερνά με δημοκρατική νομιμοποίηση, δίχως τη συμμετοχή του λαού, εις το όνομα του οποίου κυβερνά. Η διπλή σκέψη έδωσε και πάλι τα φώτα της.
Το Κόμμα προκήρυξε έπειτα εκλογές, ενώ η Ύπατη Αρμοστής της Ευρωκρατορίας μετά χαράς τις ενέκρινε, ως μέρος της τελικής λύσης. Προχωράμε μπροστά. Με τους προλετάριους σε πλήρη αδράνεια, παραιτημένους και θλιβερούς, η αποχή θα χαρίσει την τελική νίκη. Πάνω στην αποχη έχουμε στήσει τον σχεδιασμό μας. Πρόκειται για το μεγάλο στοίχημα του Κόμματος, να κυβερνά με δημοκρατική νομιμοποίηση, δίχως τη συμμετοχή του λαού, εις το όνομα του οποίου κυβερνά. Η διπλή σκέψη έδωσε και πάλι τα φώτα της.
Αν υπάρχει ελπίδα, έγραψε ο Γουίνστον, αυτή βρίσκεται στους προλετάριους.
Αυτοί δεν είχαν καμιά ανάγκη να συνωμοτήσουν, αρκεί να μπορούσαν
με κάποιον τρόπο να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους.
Ο Γουίνστον έγραψε:
Δεν θα επαναστατήσουν αν δεν αποκτήσουν συνείδηση
και δεν θα αποκτήσουν συνείδηση αν δεν επαναστατήσουν.
Όλα κατέληξαν έξοχα. Κλεισμένοι μέσα σε κλουβιά πειραματιστών, υπό την επήρρεια συνεχόμενων ηλεκτροσόκ, έτοιμοι να ξεσπάσουν ο ένας πάνω στον άλλο, ταϊσμένοι με ναρκωτικά, θρησκεία, ποδόσφαιρο, φτηνή πορνογραφία, αντιμέτωποι με τους χειρότερους φόβους τους. Μέσα σε διαρκή κατάθλιψη, άνεργοι, άεργοι, πνευματικά εξαθλιωμένοι, με τις τηλεοθόνες να μη σβήνουνε ποτέ, οι προλετάριοι βιώνουν την οριστική τους ήττα. Το Κόμμα έχει νικήσει. Κηρύσσουμε το τέλος της ιστορίας. Ακόμα κι αν για μια στιγμή κοντέψουν ν' αποχτήσουνε συνείδηση, έχουμε πάντοτε τον τρόπο να τους χειραγωγούμε, εμείς κρατάμε τον διακόπτη του ηλεκτροσόκ. Τους έχουμε μελετήσει σε τέτοια βάθη, που φτάσαμε να τους γνωρίζουμε καλύτερα απ' ό,τι εκείνοι τον εαυτό τους. Ήδη το Υπουργείο Αγάπης φρόντισε να τσακίσει κάθε αντίσταση στους δρόμους και στις πλατείες. Το Υπουργείο Αφθονίας επεξεργάζεται το τριετές πλάνο κατάργησης της πηγής κάθε κακού, της ιδιωτικής περιουσίας των προλετάριων.
Η κατάρρευση όλων των αυτοκρατοριών, των ισχυρότερων συστημάτων καταπίεσης, των τρομερότερων δυναστειών, ήρθε ακριβώς μόλις πίστεψαν ότι η νίκη τους είναι οριστική, πως η δύναμή τους θα διαρκέσει για πάντα. Τη στιγμή που ξεστόμισαν την Υψηλή Ύβρη του "για πάντα", το Μέγα Χάος απλά χαμογελούσε κι οι τροχοί της Κοσμικής Ειρωνείας σάλευαν τρίζοντας υποχθόνια. Γιατί το Χάος είναι ο Τάφος κάθε Ουτοπίας κι η Αλαζονεία η Συντριβή των Ισχυρών.
Ορισμένοι έχουν αρχίσει ν' αναπτύσσουν ανθεκτικότητα στις μεθόδους του σοκ. Κάποιοι δειλά δειλά αποκτούνε ταξική συνείδηση. Μερικοί είναι ήδη έτοιμοι να επαναστατήσουν. Το σύστημα οδεύει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την εξάντληση των ορίων του, τα οποία -μέσα στην απέραντη οίηση και την αμετροεπή μέθη που το έχουν καταλάβει, ύστερα από τρεις δεκαετίες συνεχόμενων θριάμβων- θεωρεί πως δεν υπάρχουν, ότι θα μπορεί να εξαπλώνεται στο άπειρο, "για πάντα".
Θα τα ξαναπούμε στην επόμενη στροφή. Είμαστε ακόμα εδώ κι η μνήμη μας δεν έχει εισέτι ξεπλυθεί απ' τις τηλεοθόνες σας.
Το πρόσωπο του Μεγάλου Αδελφού άρχισε να σβήνει
και στη θέση του εμφανίστηκαν τα τρία συνθήματα
του Κόμματος, με πηχυαία γράμματα:
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ
Η ΑΓΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ
Η κατάρρευση όλων των αυτοκρατοριών, των ισχυρότερων συστημάτων καταπίεσης, των τρομερότερων δυναστειών, ήρθε ακριβώς μόλις πίστεψαν ότι η νίκη τους είναι οριστική, πως η δύναμή τους θα διαρκέσει για πάντα. Τη στιγμή που ξεστόμισαν την Υψηλή Ύβρη του "για πάντα", το Μέγα Χάος απλά χαμογελούσε κι οι τροχοί της Κοσμικής Ειρωνείας σάλευαν τρίζοντας υποχθόνια. Γιατί το Χάος είναι ο Τάφος κάθε Ουτοπίας κι η Αλαζονεία η Συντριβή των Ισχυρών.
Ορισμένοι έχουν αρχίσει ν' αναπτύσσουν ανθεκτικότητα στις μεθόδους του σοκ. Κάποιοι δειλά δειλά αποκτούνε ταξική συνείδηση. Μερικοί είναι ήδη έτοιμοι να επαναστατήσουν. Το σύστημα οδεύει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την εξάντληση των ορίων του, τα οποία -μέσα στην απέραντη οίηση και την αμετροεπή μέθη που το έχουν καταλάβει, ύστερα από τρεις δεκαετίες συνεχόμενων θριάμβων- θεωρεί πως δεν υπάρχουν, ότι θα μπορεί να εξαπλώνεται στο άπειρο, "για πάντα".
Θα τα ξαναπούμε στην επόμενη στροφή. Είμαστε ακόμα εδώ κι η μνήμη μας δεν έχει εισέτι ξεπλυθεί απ' τις τηλεοθόνες σας.
Όμως το γεγονός ότι αποκαρδιωνόσουν από καθετί γύρω σου,
δεν ήταν σημάδι ότι η φυσική τάξη των πραγμάτων είχε παραβιαστεί;
Το γεγονός ότι δεν μπορούσες ν' αντέξεις αυτή τη ζωή,
δεν αποδείκνυε ότι υπήρχε η ανάμνηση μιας άλλης εποχής,
όπου το καθετί ήταν διαφορετικό;
Για το παρόν κείμενο με βοήθησε το άρθρο του Γελωτοποιού Συνηθίζοντας τα Ηλεκτροσόκ. Με πλάγια γράμματα παρουσιάζονται αποσπάσματα από το βιβλίο του Τζωρτζ Όργουελ, 1984. Κάθε ομοιότητα με υπαρκτές καταστάσεις, είναι οπωσδήποτε συμπτωματική ή προϊόν ασύστολης συνωμοσιολογίας...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου