Η Αξιοκρατία του Αστούλη



Είναι μέρες που μένω άφωνος, είναι μέρες που θέλω να σιχτιρίσω. Να το βγάλω από μέσα μου να νιώσω λίγη ανακούφιση. Είναι πάλι μέρες που θέλω να ουρλιάξω. Να ξεράσω τα πλεμόνια μου, να σχίσω το λαρύγγι μου, να κραυγάσω άναρθρα, σα να 'μαι μέσα σε γυάλα και να μη με ακούει κανείς, ένας καφκικός εφιάλτης. Υπάρχουν όμως δόξα τω Χάος και κάτι μέρες, που απλά θέλω να γελάσω. Γιατί συνειδητοποιώ ότι όλη η ζωή είναι απλά ένα μεγάλο, παταγώδες, αλλοπρόσαλλο ψέμα, μια κακοστημένη κωμική γκροτέσκ παράσταση, ενός παρανοϊκού σχολικού θιάσου. Απόψε όμως, θέλω να τα κάνω όλα μαζί. Η διάθεσή μου στροβιλίζεται απ' το δράμα στην κωμωδία και τούμπαλιν, με ρυθμό αχαλίνωτο, που νιώθω να με πνίγει.

Όμως ας ανακτήσω προς στιγμήν την αυτοκυριαρχία μου, μη μας πάρουν και για τίποτα λαϊκιστές και μας χαλάσουν τη διαγωγή, κι ας προσπαθήσω να βάλω τα πράματα σε μια σειρά και να εξηγήσω τι με κούντησε βραδιάτικα και τι σας τσαμπουνάω.

Το λοιπόν τον Πετρίδη τον παραγωγό του ραδιοφώνου φαντάζομαι τον ξέρετε. Αν πάλι δεν τον ξέρετε ντροπή σας, που να σαφρακιάσεν η πούλεν σας γομάρια!!! Να με συμπαθάτε, εκτραχυσλίστηκα λιγουλάκι, όμως ένεκα η συγκίνησις μανδάμ.

Γιατί ήτανε κάτι χρόνια, που το ν' ακούς rock 'n' roll στην Ελλάδα σε κατέτασσε αυτόματα στο είδος των φρικιών, η εξόρμηση στα δισκάδικα για βινύλια, ισοδυναμούσε με συλλογή σπάνιων αφρικανικών πεταλούδων, για να μην πούμε πως το ν' ακούσεις hard rock στο ραδιόφωνο ήταν το ακριβές ανάλογο του να έχεις μια στενή επαφή τρίτου τύπου με πράσινα σαυροειδή παλικάρια. Όσο για την τηλεόραση δεν το συζητάω, έπαιζε Ραφαέλα Καρά, Τέρρυ Χρυσό και Δάκη, άντε στο τσακίρ κέφι κανέναν Σαββόπουλο.

Υπήρχαν βέβαια και οι λεγόμενοι πειρατές, δηλαδή εμείς κι εμείς που έπαιζε ο ένας απ' το πλυσταριό της μάνας του τους δίσκους του για να τους ακούμε οι λοιποί γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Αυτούς τους κυνηγούσανε αλύπητα οι μπάτσοι. Τα ραδιογωνιόμετρα θέριζαν κι ο εισαγγελέας βρισκόταν στο κατώφλι σου μέχρι να πεις Led Zeppelin. Σου παίρναν το σταθμό, σου κατάσχανε κι από πάνω τα βινύλια, που σου 'χε φύγει η ψυχή να τα μαζέψεις, βαρύ το τίμημα.

Μέσα σε κείνη τη μαύρη, όσο και ρομαντική εποχή, τότε που το rock 'n' roll ήθελε μαγκιά, κόπο και σθένος, υπήρχε ένας μοναχικός καβαλάρης, που τόλμαε να παίζει ροκιές μέσα απ' την μονοπωλιακή κρατική ραδιοφωνία. Ήταν ο θρυλικός Γιάννης Πετρίδης, η μία και μόνη όαση, μέσα σε μια έρημο από σκυλάδικα και ντίσκο. Ο Χατζιδάκις και το τρίτο ήταν μια άλλη όαση, διαφορετική κι εξίσου δροσερή, όμως τον έβγαλαν πια κι αυτόν στις μέρες μας αντεθνικό στοιχείο, λόγω του έρμου του Κεμάλ του. Περιμέναμε μ' αγωνία, μαζεμένοι γύρω απ' το ραδιόφωνο σαν να 'μασταν στη Χούντα και να πιάναμε Deutsche Welle στα κρυφά. Ένας κολοσσός μουσικών γνώσεων, με μια τεράστια συλλογή, μας έμαθε τόσα και τόσα άγνωστα κατά τ' άλλα συγκροτήματα, ακόμα και τους θρυλικούς Diamond Head, του NWOBHM.

Σήμερα λοιπόν διαβάζω κάτι που πιστεύω ότι θα δικαιολογήσει τον αποψινό μου εκνευρισμό και πολύ περισσότερο θα δικαιώσει το πικρό γέλιο που μου ήρθε στο καπάκι. Ο Πετρίδης λέει, δεν μπορεί να προσληφθεί και πάλι στην Νέριτ, ξενέριτ, πως διάολο θα τ' ονομάσουν το ρημάδι, επειδή κυρίες και κύριοι... ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΑ ΤΥΠΙΚΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ. Γιατί ο νόμος των κουτοπόνηρων θεωρεί ως απαραίτητο προσόν το πτυχίο από ΙΕΚ. Μάλιστα καλά ακούσατε. Από ΙΕΚ. Το κάθε παιδάκι μ' ένα κωλόχαρτο (με το μπαρδόν μαντάμ δεν το' θελα) βοϊδοσχολής (αυτό το 'θελα) έχει τα προσόντα να πάρει μια θέση, έναντι σε μια απ' τις σημαίες της ελληνικής ραδιοφωνίας. Η εμπειρία, η προϋπηρεσία, η ιστορία εν τέλει, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους.

Αυτή ήταν πάντοτε, αυτή είναι και σήμερα, η περίφημη Αξιοκρατεία του Αστούλη. Έμπλεα γελοίας κομπορρημοσύνης, προσχηματικής ηθικολογίας και υποκριτικής χαρτολαγνείας, που διακρίνουν άλλωστε τον αστούλη σε όλα του. Πάντοτε για το θεαθείναι, για τα μάτια του κόσμου, για το χαρτί - εκείνο που παλιά το κορνιζάριζαν και το κρεμούσαν μόστρα στο καθιστικό -  ποτέ για την ουσία, ποτέ για τη γνώση, ποτέ για την αξία. Όμως τι περισσότερο μπορούσα να περιμένω κι εγώ ο γελοίος, από μια κυβέρνηση που ανέθεσε στα ΙΕΚ την αξιολόγηση και το κλείσιμο ή τη μεταφορά των ανώτατων δημόσιων ιδρυμάτων της χώρας; Στον κάθε Πετρίδη θα κολλούσανε; Σημασία έχουν τα δικά τους τα παιδιά κι οι δικές τους οι τσέπες, τα γνωστά διαπλεκόμενα συμφέροντα κι "επενδυτές". Μόνο!!

Δεν είναι τυχαίο που όλοι αυτοί απέτυχαν τόσο παταγωδώς να διαχειριστούν τα πράγματα της χώρας, που μας έφεραν όλους σ' αυτό το σημείο· δεν είναι τυχαίο που το μόνο στο οποίο επιδεικνύουν ικανότητα είν΄ η κλεψιά και η απάτη. Είναι όλοι τους παιδιά της ίδιας Αξιοκρατίας του Αστούλη, έχουν έναν τοίχο με χαρτιά ταπετσαρία, όμως μυαλό φαύλου παπαγάλου. Ιδού λοιπόν το μέλλον αυτής της χώρας, ιδού η παρωδία και η διαστρέβλωση κάθε αξίας, κάθε μέτρου, κάθε λογικής... 

Τελικά έφτασα μέχρι εδώ κάτω και το τελευταίο αίσθημα που μου 'μεινε στόμα, σαν γεύση από σάπιο μήλο, ήταν η ντροπή. Την ένιωσα και μόνο που τα έγραψα, εκείνοι όμως που τα έπραξαν θα ξαναβγούν ξεδιάντροπα στις τηλεοράσεις, τώρα που θα έχουν και δική τους πριβέ-εντριβαί, και θα καυχιόνται σαν τους διάνους φουσκωτοί, για τις τεράστιες επιτυχίες και τις μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα...

ΥΓ: Σύντροφε Πετρίδη, εσύ τα φταις που ήσουνα κομμουνιστής και συνοδοιπόρος, μέσα στη φράξια της κόκκινης ΕΡΤ. Τώρα μη μας ζητάς τα ρέστα...

Σχόλια