[Το παρακάτω κείμενο αποτελεί υποκλοπή απ' το προσωπικό ημερολόγιο του ξαδέλφου μου Πανάγου Χάουλα, μέλους του πυρήνα ΧΑ Ντεπώ, το οποίο κρατά μετά από υπόδειξη του γιατρού του. Η σύνταξη κι η έκφραση δική του. Εγώ διόρθωσα μόνο την ορθογραφία, γιατί αλλιώς ήταν δυσανάγνωστο...]
Με παίρνει χθες τηλέφωνο ο φίλος μου ο Πέτρος. "Θα έρθεις αύριο στη ΒΙΟΜΕ, μιλάει η Ναόμι Κλάιν;", μου λέει στα γρήγορα.
"Κλάιν μάιν", σκέφτηκα εγώ χωμένος στον καναπέ με τη φραπεδιά στο χέρι και τον Πρετεντέρη να μ' ενημερώνει για τα καθέκαστα.
"Πού να 'ρθω είπες;" έκανα βαριεστημένα.
"Στη ΒΙΟΜΕ ρε παπάρα, Βιομηχανική Μεταλλευτική, δεν την ξέρεις;" μου είπε αυστηρά εκείνος.
Τότε θυμήθηκα πως όλος ο τόπος βοά για την επίσκεψη της Ναόμι στη χώρα μας και δεν ήθελα να κάνω τον άσχετο - μη μας πάρουνε και για ντιπ πιρπιτσόλια - κι έκανα όλος προσποιητό ενδιαφέρον: "Α και βέβαια θα έρθω. Πολύ θα ήθελα να δω τη Ναόμι από κοντά".
"ΟΚ φίλε, θα περάσω να σε πάρω στις επτά παρά, τα λέμε" χάρηκε ο Πέτρος κι έκλεισε.
- "Τι ήθελε πάλι αυτός ο φίλος σου;" είπεν η σύζυξ με ξινισμένα ουδέτερο ύφος.
- "Τίποτα μωρέ, ήρθε περιοδεία η Ναόμι Κάμπελ και θα εμφανιστεί σ' ένα club κάπου στην περιοχή αεροδρομίου. Ένα ΒΙΟΜΕ μου το είπε, πρέπει να είναι μεταλλάδικο, νομίζω πως παίζει κυρίως industrial", απάντησα εγώ με ύφος μπασμένου στα μυστικά των χάι κυκλωμάτων.
- "Ε φυσικά, όποτε σε παίρνει αυτός, όλο για ποτά και για γκόμενες σε τραβολογάει".
- "Τι λες ρε βούρλο!! Είναι καλό το μαγαζί, πηγαίνει κι ο Τσίπρας".
- "Τσίπρας; Εκείνο το κομμούνι; Ο εξωλέστατος, που λέει ο παπα Γιάννης εδώ της ενορίας;... άρχισε εκείνη να πετάει κρίση.
- "Τι λε ρε χαμένο κορμί, για τον Ηλία λέω, πότε θα μάθεις τα επίθετα;" έσωσα εγώ τη μπάλα πάνω στη γραμμή, με τη μαλακία που 'χα ξεστομίσει. Ευτυχώς που πάντοτε μπέρδευε τον Ηλία με τον Αλέξη, επειδή είναι κι οι δυο ομορφόπαιδα. Κατά τ' άλλα, εγώ της δίνω το ψηφοδέλτιο κι εκείνη το ρίχνει. Εντάξει, ο Τσίπρας κομμούνι ξεκομμούνι, είναι άνθρωπος του κόσμου, δεν είναι καμιά Παπαρήγα με το ταγάρι...
- "Εντάξει Παναγιώταρέ μου, αφέντη και κολόνα του σπιτιού μου... να πας, στο επιτρέπω!!" είπε εκείνη γλυκά και μουλωχτά όπως πάντα.
"Το μόνο που δεν έχω καταλάβει είναι ότι θα πρέπει να 'μαστε λέει εκεί κατά τις επτά. Τι στα δγιάλα απογευματιάτικα, τσάι θα πιούμε;" απόρησα εκ των υστέρων. "Εντάξει μωρέ, μάλλον θα είναι κανένα προχώ άφτερ, θα πιω κάνα δυο μπυρόνια, θα χτυπηθώ με κάνα Rammstein, θα χαλβαδιάσω και το κωλαράκι της Ναόμι και θα γυρίσω νωρίς να μη χάσω και τον Σουλεϊμάν", είπα από μέσα μου. "Καλά θα περάσουμε"...
Μόλις γύρισα από τη δουλειά μιλάμε δεν κρατιόμουνα. Ούτε έπεσα να ξεκουραστώ, ούτε τίποτα. Έφαγα στα πεταχτά δυο μπουκιές και χώθηκα κατευθείαν στο μπάνιο. Μπανιαρίστηκα, ξυρίστηκα, παρφουμαρίστηκα, φόρεσα το καλό μου σλιπάκι (μην τυχόν λέμε τώρα), το κολλητό μου τζιν με τις κρεμαστές τις αλυσίδες, τις αρβύλες τις Βέρμαχτ καλοκαιριάτικα, το official μπλουζάκι των Rammstein, χτύπησα τη φραπεδιά μου και περίμενα αραχτός επί του καναπέως να περάσει ο Πέτρος να φύγουμε.
Να μην τα πολυλογώ, βρεθήκαμε σε μια παράκαμψη μετά την παλιά ΒΙΑΜΥΛ, μπλέξαμε λίγο αλλά τελικά το βρήκαμε. Καλό το μαγαζί, δεν λέω. Πολύ μεταμοντέρνο, αληθινό ινταστραλάδικο μιλάμε τώρα. Μέχρι και ψεύτικα σιλό του Τιτάν φτιάξανε ρε οι άτιμοι, νομίζεις πως θα πέσει το τσιμέντο να σε πλακώσει, τόσο ρεαλιστικό.
Παραμέσα, εντάξει... όχι ακριβώς αυτό που περίμενα το σκηνικό... Μια εξέδρα εργοστασιακή σε ανοιχτό χώρο, τρομερή για πίστα. Είχε και μπαλκόνια για stage diving, όμως τους είχαν βάλει πλαστικές κόκκινες άσπρες ταινίες, όπως όταν κάνουν έργα στην Εθνική. Βράδυ με τους κρυφούς φωτισμοί θα πρέπει να 'ναι γαμάουα.
Από κάτω αριστερά είχε βαρέλια που τα 'χανε κάνει τραπέζια. Κλασικό για industrial club, καμιά καινοτομία. Όμως εκείνα τα χάρτινα τραπεζομάντηλα καντίνας της παραλιακής, ήταν άλλο πράμα. Το μόνο που κάπως με χάλασε, ήταν οι πλαστικές καρέκλες του γύφτου, τόσο παλιές που σχεδόν έλιωναν κάτω απ' το βάρος σου κι απειλούσαν να σε ρίξουν. Στα δεξιά της πίστας, έβαλαν σειρές από τέτοιες. Πουλούσαν και μπύρες, είχανε και σουβλάκια, φραπέδες, τελικά έπιασα το concept. Έμοιαζε με συναυλία των Vavel πίσω στα έητις. Αυτοί είχαν κάτι τέτοια κουλά σκηνικά. Μπορεί να έχουν κανένα αφιέρωμα στα live της εφηβίας μας. Έξυπνο, αλλά για λίγους...
Παίρνω μια μπύρα, "ότι θέτε πληρώνετε" έγραφε το χαρτί - μάλλον εγκαινιάζουν το θερινό τους μαγαζί, γιατί το χειμερινό το είχαν κλειστό, οπότε κάνουν γενέθλιο event, σωστοί οι μάγκες, αυτό είναι μάρκετινγκ, έκλεισα μάτι στον εαυτό μου.
Μετά από λίγο, βλέπω τους τυπάδες με τα εξαπτέρυγα, ξέρετε τα μικρόφωνα, τις κάμερες και τα σύνεργα, να τρέχουν πίσω από μια μεσόκοπη γκόμενα και σούσουρο τριγύρω. Ο τύπος με το κρεμαστό μικρόφωνο που έτρεχε και προσπαθούσε να της το χώσει μέσα στη μούρη, έμοιαζε μ' εκείνους τους αραπάδες με το φτερό που έχουνε οι χαλίφηδες στα κόμιξ.
"Τι γίνεται ρε μαλάκα, ποια είν' αυτή;" γυρνάω στον Πέτρο.
"Η Ναόμι βέβαια, τι ρωτάς;" μου κάνει αυτός όλο φυσικότητα.
"Κακογέρασε ρε η Ναόμι, κρίμα..." ήταν η πρώτη μου σκέψη. Δεν πρόλαβα να ρίξω δεύτερη ματιά, από λιγάκι πιο κοντά κι έμεινα με το στόμα να χάσκει σαν του Αντωνάκη. "Ρε μαλάκα πώς άσπρισε έτσι αυτή; Γαμώ τις πλαστικές, ούτε ο Michael Jackson. Μόνο τον κώλο δεν της τον πέτυχαν πολύ καλά, έπρεπε να πάει στον Φουστάνο" έκανα με κριτικό πνεύμα κι ύφος ειδήμονα. Ε, άμα κόβει το μάτι σου...
Ο Πέτρος με κοίταξε με τόση απαξίωση, όση εάν έβρισκε κάτουρο στο μπουκάλι του αγαπημένου του μαλτ και δεν είπε τίποτα. Με παραξένεψε αυτό.
"Τι έγινε ρε πούστη μου, είπα κάτι κακό; Δεν περίμενα πάντως ο Πέτρος να είναι τόσο φανατίλας με τη Ναόμι, που ν' αντιδρά έτσι στην καλόπιστη κριτική" είπα μόνος μου, νιώθοντας κάπως αδικημένος. Σκατά πήγαινε η βραδιά πάντως σιγά σιγά. Και τώρα που το παρατηρώ, τι δουλειά έχουν να παίζουν οι μαλάκες Ξυλούρη, που ήταν αρχικομμούναρος; Πού στον πούτσο είναι το industrial; Πότε θα βγουν οι μοντέλες;
Μετά με ζώσανε τα μαύρα φίδια. "Ρε μαλάκα την πάτησες άσχημα φοβάμαι" άρχισα τον πρόλογο στον εαυτό μου. "Αυτό δεν μοιάζει με συναυλία των Vavel, αλλά με φεστιβάλ της ΚΝΕ!!" Με πήγαινε το παλιοκουμούνι ο γέρος μου με το ζόρι, όταν ήμουνα μικρός, κι ήθελα μάλλον να το απωθήσω. Δεν ήξερα ότι ο Πέτρος ήταν τέτοιο κουμάσι, εγώ για ινταστραλλά τον ήξερα, πού να φανταστώ τέτοια κατάντια αδελφέ μου. Θα τον γαμήσω όταν φύγουμε, δεν θα μου τη γλιτώσει. Εντάξει κι οι φάρσες έχουν τα όριά τους ρε πούστη μου έλεος πια.
Αποφάσισα να ρίξω τα μούτρα μου και να ρωτήσω.
-"Πού μ' έφερες ρε παλιόπουστα; Ποια είν' αυτή η κάργια;"
- "Αφού σου είπα χθες στο τηλέφωνο ρε, με δουλεύεις; Η Ναόμι Κλάιν. Αλλά εσύ μαλάκα κλάιν μάιν, δεν σε ξέρω νομίζεις;"
Εκεί κατάλαβα τη γκάφα μου κι ένιωσα ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί.
- "Ναι ρε, το 'χω. Απλά θύμισέ μου τι ακριβώς κάνει αυτή;"
- "Πάντως όχι πασαρέλα", άρχισε να γελάει ο δικός μου.
- "Καλά ρε αδελφέ, ούτε ένα αστείο δεν μπορούμε να κάνουμε; Μου κάνεις και τον έξυπνο από πάνω;" είπα εγώ αμυντικογενώς επιθετικά (τι, τσάμπα παίζω pro τόσα χρόνια; Σύστημα Μουρίνιο).
- "Η Ναόμι Κλάιν είναι συγγραφέας κι ερευνήτρια, έχει γράψει το περίφημο "Δόγμα του Σοκ", που έχει γίνει best seller σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο", άρχισ' εκείνος την απαγγελία, αφού δεν μπορούσε να βρει άκρη μαζί μου (έτσι μας μαθαίνουν στους πυρήνες μας. Κανείς δεν βρίσκει άκρη μαζί μας κι έτσι πάντα εμείς κερδίζουμε).
-"Σιγά μην είναι κι η Μαντά!", είπα εγώ περιφρονητικά, καθώς το τελευταίο βιβλίο που είδα στη ζωή μου ήταν ένα τέτοιο στο κομοδίνο της κυράς. "Και τι ζητάει η διάσημη συγγραφέας στα νταμάρια για να έχουμε το καλό ρώτημα;"
- "Εργοστάσιο είναι ρε, λειτουργεί. Ήθελαν οι καπιταλιστές να το κάνουν νταμάρια. Άρπαξαν τα λεφτά και την έκαναν μ' ελαφρά" συνέχισε την ενημέρωση ο Πέτρος. "Είναι το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο που λειτουργεί στην Ελλάδα. Απ' τις 12 Φεβρουαρίου παράγουν".
- "Τι δηλαδή αυτοδιαχειριζόμενο; Στέκι αναρχικών είναι; Άντρο ανομίας;"
- "Όχι ρε, πλάκα μου κάνεις πάλι; Το δουλεύουν οι εργάτες, χωρίς αφεντικά".
Τα πράγματα ήταν χειρότερα απ' ό,τι περίμενα. Σαν τον χάνο βρέθηκα χωμένος στη σφηκοφωλιά των αναρχοκομούνων της Ελλάδας. Ακούς εκεί χωρίς αφεντικά!! Εμείς πάντοτε προστατεύουμε τ' αφεντικά, αυτοί δίνουν δουλειά στον κοσμάκη, αυτοί ξοδεύουν τα λεφτά τους για να έχουμε εμείς να φάμε. Το ίδιο κι οι εφοπλιστές. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχαν ψάρια στο Αιγαίο μας είπαν απ' το κόμμα. Αλλά εγώ φταίω που ήθελα να κάνω τον καμπόσο στην παρέα, ότι έχω φίλο συγγραφέα. Έπρεπε να το περιμένω πως αυτοί οι κουλτουριάρηδες είναι όλοι κόκκινοι ως το μεδούλι. Καλά να πάθω...
Έτσι, κάθισα σαν το μαλάκα σε μια καρέκλα, πήρα κι άλλη μια μπύρα να πνίξω τον καημό μου και παρακαλούσα τον Θεό και τον Άνθιμο τον ίδιο, να τελειώσει το μαρτύριο χωρίς να ρεζιλευτώ άλλο. Δεν είχα κι όχημα για να προφασιστώ πονοκέφαλο και να την πουλέψω.
"Τον ήπιαμε εντελώς απόψε", έβραζα στο ζουμί μου. Και θα 'χω κι από πάνω και την κυρά να μου κάνει την έξυπνη με τον Τσίπρα και θ' αρχίσει τα "στα 'λεγα εγώ", ίδια η μάνα μου, και θα μου το χτυπάει για μια ζωή...
Και πώς να μη βράζω δηλαδής. Πρώτα βγήκε ένας αγριωπός με γενειάδα, ονόματι Μάκης (να θυμηθώ να τον αναφέρω στον αρχηγό), που πρέπει να ήταν το πρωτοπαλίκαρο εκεί μέσα κι άρχισε να λέει κάτι φρικτά πράγματα, για ταξική ενότητα των εργατών, έξω απ' τα κόμματα, να λέει ότι το αφεντικό τους εγκατέλειψε (αν είναι δυνατόν ρε κομπλεξικέ! Ποιο αφεντικό παρατάει έτσι εύκολα τον ιδρώτα και το αίμα του; Να θυμηθώ να το γράψω αυτό στη σελίδα του κόμματος στο facebook).
Να ιστοράει ο τύπος πώς άρπαξαν την περιουσία του αφεντικού, όπως κάνουν πάντοτε οι κατσαπλιάδες μπολσεβίκοι. Τι θα πει το αφεντικό το παράτησε; Θα είχε σοβαρούς λόγους. Το παράτησε το ξεπαράτησε, πάλι δικό του είναι. Και οι άλλοι από κάτω να χειροκροτάνε και να χαίρονται. Μου ήρθε να σηκωθώ να του τα πω ένα χεράκι, όμως έλα που ήταν πήχτρα στα κομμούνια εκεί μέσα (δεν ήξερα πως υπάρχουν τόσα πολλά) κι εμείς επιτιθόμαστε μονάχα όταν υπερτερούμε τουλάχιστον πέντε προς ένα. Δεν θα χαλάσω εγώ την ένδοξη παράδοση του κόμματος, έχουμε και κάποιες αρχές στο κάτω κάτω.
Το μόνο που φχαριστήθηκα απ' αυτά που τσαμπούνισε ο Μάκης, αν και κάπως με μπέρδεψε, ήταν όταν είπε πως κάποιο κόμμα της αριστεράς τους φέρθηκε εχθρικά, αν και δεν διευκρίνισε ποιο. Αν όμως τα κομμούνια είναι εχθροί τους, τότε εμάς δεν είναι φίλοι μας; (να θυμηθώ να ρωτήσω τον αρχηγό γι' αυτό, αν και ξέρω τι θα μου πει: "Δεν είναι δουλειά σου Πανάγο να σκέφτεσαι τόσο πολύ").
Μετά βγήκε η ψευτοΝαόμι, αλλά έκανα κι εγώ πως χειροκροτάω, για να μη με πάρουν για χαϊβάνι. Εκείνη να δείτε τι έλεγε. Σημεία και τέρατα. Σόδομα και Γόμορρα!!
Δεν μίλησε πολύ για τ' αναρχοκομμούνια τους σφετεριστές της ξένης περιουσίας, όμως είπε ότι είναι τάχα υπόδειγμα σε όλους τους επαναστατημένους ψευτοαριστερούς στον κόσμο, ότι αποτελούν πρότυπο για μια νέα οικονομία, έναν τρίτο δρόμο (να κι ο Παπαντρέο στο κόλπο) ανάμεσα στον κρατικό σοσιαλισμό και τον άκρατο καπιταλισμό (ευτυχώς είχαν βάλει κι έναν κοτσιδάτο να κάνει τη μετάφραση,γιατί εγώ στο φροντιστήριο των Αγγλικών μόνο τις γκόμενες χαλβάδιαζα). Μαλακίες. Αφού όλοι το ξέρουν (εμένα ο αρχηγός μου το είπε δηλαδή) ότι ο αυτό εκεί ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός. Όλοι μας αντιγράφουν, είναι φανερό...
Περισσότερο όμως μιλούσε για τη Χαλκιδική και τις Σκουριές κλπ κι όσα έλεγε ήταν πραγματικά άνω ποταμών. Πως δεν πρέπει λέει να χαλάσουν το περιβάλλον για χάρη του χρυσού (άντε μωρή, τρώγονται τα δέντρα;), ότι η αστυνομία λέει σε συνδυασμό με την σεκιούριτη των μεταλλείων (όλοι δικοί μας είναι, μόνο στολές αλλάζουν) τους σταμάτησαν σε δημόσιο δρόμο και τους πήραν τα στοιχεία κι ήταν λέει σαν τα σημεία ελέγχου στη Γάζα. Σιγά μωρή χαρχάλω μη σου φύγει κάνας πόντος, που θα συγκρίνεις εσύ τα δικά μας τα παιδιά μ' εκείνους τους παλιοεβραίους, άι σιχτίρ πια!!
Έκατσε λέει μια βδομάδα και τα κατάλαβε όλα. Μαζεύει υλικό λέει και για το νέο της βιβλίο και για μια ταινία (Θα μας κάψει η κομμούνα αυτή, θ' ανέβει το ζάχαρο του κυρίου Μπόμπολα). Εντάξει κι εγώ κάθισα μερικές μέρες, τότε που πήγαμε να δηλώσουμε τη συμπαράστασή μας στον ευεργέτη κύριο Μπόμπολα (μεγάλη η χάρη του!). Εμείς γιατί δηλαδή, δεν καταλάβαμε νομίζετε; Ωραίο το δάσος, κι εμένα μ' άρεσε που κάναμε μετά εκδρομή και πυροβολούσαμε τα δέντρα. Όμως άλλο πράμα το χρυσάφι. Άμα πάω στην κυρά κανένα κλαρί από πεύκο για την επέτειό μας θα με χωρίσει. Με μια χρυσή αλυσιδούλα ή ένα δαχτυλίδι, μου κάθεται κι από πάνω. Άρα να κόψουν το δάσος να πνιγούμε στο χρυσάφι όλοι. Ας λέει η ανάρχω η Ναόμι ότι θα στερέψουν τα νερά. Μαλάκες, τα νερά θα τα ιδιωτικοποιήσουμε και δεν θα στερέψουν ποτέ.
Αλλά έλα που ούτε αυτό το θέλει η κυρία Ναόμι. Ν' αγωνιστούμε λέει για να μην πέσει το νερό στα χέρια ιδιωτών. Να το πάρουν λέει στα χέρια τους οι πολίτες και να το διαχειρίζονται. Τρελός παπάς τη βάφτισε. Εάν το νερό δεν έχει τη σφραγίδα της Σουέζ, τότε πώς θα ξέρω εγώ ότι είναι καλό; Θα πίνω ό,τι σκατά με ποτίσει η ΕΥΑΘ; Μας δουλεύεις κυρά μου;
Επίσης έπιασα που είπε ότι κάποια στιγμή το κίνημα κατά του ΔΝΤ και των μνημονίων θα ξαναζωντανέψει. Τώρα λέει είμαστε στην άμπωτη, θα ξανανέβουν τα νερά. Μακάρι να γίνει αυτό, αμήν και πότε. Με τη βοήθεια του Mega και της Καθημερινής, θα φτάσουμε στο 20% και θα μπούμε και στην κυβέρνηση μαζί με τον Σαμαρά.
Μετά είπε πως για να μπορείς να επαναστατήσεις, πρέπει προηγουμένως να έχεις εναλλακτικά μοντέλα να προτείνεις. Αυτό κι αν μ' άρεσε. Όσο εσείς θα ψάχνετε για εναλλακτικά μοντέλα, εμείς θ' αρκεστούμε να πάρουμε την εξουσία και το μοντέλο το έχουμε έτοιμο, ας είν' καλά ο θείος Αδόλφος. Κορόιδα αριστεροί!!
Έπειτα ανέβηκαν διάφοροι από κάτω και της έκαναν ερωτήσεις. Κάτι ρώτησε ένας ψηλός με κόκκινη μπλούζα και δεν τους άρεσε, οπότε ένας από δίπλα μου τον είπε "προβατοκράτορα". Κοίτα να δεις αδελφέ αυτοί οι κουλτουριάρηδες οι αριστεροί, τι λέξη δύσκολη βρήκαν, αντί να πούνε "ου ρε βλάχο!". Σούργελα!!
Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Δεν μου φτάνει που ντροπιάστηκα, πήγα από μόνος μου κι έπεσα μέσα στον εχθρό. Και κατάπια τόσα πολλά, εγώ που δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου. Όμως δεν πειράζει. Ουδέν κακόν, μύγες καλού!! Στον πυρήνα θα πω ότι πήγα από μόνος μου για κατασκοπεία και θα τους τ' αναφέρω όλα χαρτί και καλαμάρι (από μικρός είχα ήρωα τον Αρτέμη Μάτσα, τι καλός άνθρωπος). Θα βγω κι από πάνω δηλαδή. Θα πάω τώρα στο σπίτι να δείρω και την κυρά, θα πετάξω και καμιά εικοσαριά Sieg Heil! και θα έρθω στα ίσια μου. Σιγά μην αφήσω τα κομμούνια να μου χαλάσουν τη διάθεση. Θα δω και λίγο Θέμο τη νύχτα και θα στανιάρω, τι διάολο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου