Όττο ο Προδότης

[Η συζήτηση ξεκίνησε μέσα στο fb, στα σχόλια μιας δημοσίευσης στη Συμμορία της Δραχμής. Η δημοσίευση ήταν μια είδηση, ότι η Ισπανία δεν συναινεί σε «Μέτωπο του Νότου» κι ένα σχόλιο της poster περί του ΣΥΡΙΖΑ και της αμφιλεγόμενης πολιτικής του. Έγραψα κάποια πράγματα, ο Κωστής διαφώνησε, είδα ότι μάλλον δεν κατάλαβε τι έλεγα, τα επεξήγησα, μπήκαν κι άλλοι στη συζήτηση, στο τέλος ο Κωστής με αποκάλεσε ούτε λίγο, ούτε πολύ «προδότη». Τα πήρα κι εγώ κι έκοψα τη συζήτηση. Μετά οι συζήτηση συνεχίστηκε. Είδα το post του Κωστή και κατάλαβα για ποιο λόγο άρχισε να με υποψιάζεται. Τον είχα απλούστατα μπερδέψει τον άνθρωπο, συμφωνώντας μεν μαζί του, όμως απ’ την άλλη διαφωνώντας. «Τι στα δγιάλα, μας δουλεύει αυτός;» σκέφτηκε. Εντάξει, φαίνεται ότι τελικά υπάρχει πεδίο διαλόγου, οπότε κι εγώ επανέρχομαι με μια αναλυτική απάντηση, ώστε να παρουσιάσω ολοκληρωμένη τη σκέψη μου, ορμώμενος απ’ την κουβέντα...]

Πιθανώς φίλε Κωστή, η μόνη διαφορά μας είναι η αντίληψή μας περί τακτικής. Ας πούμε πως εγώ ως γερμαναράς Όττο, μπορώ να τα βλέπω πιο ψυχρά και πραγματιστικά. Ιδεολογικά δεν βρίσκω να διαφωνούμε καθόλου και γι' αυτό "πληγώθηκα" κομματάκι με τον αβάσιμο χαρακτηρισμό σου. Το πρόβλημα λοιπόν κατά τη δική μου αντίληψη έχει ως εξής:

Α. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκλωβίσει το μεγαλύτερο μέρος εκείνων που ήμασταν μαζί στις πλατείες. Μάλιστα θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΧΑ ή σωστότερα η εντυπωσιακή τους άνοδος, ευθύνονται κυρίως για την τεράστια πτώση που είχε το κίνημα μετά τις εκλογές του ’12. Ο κόσμος αυτός πρέπει ν' απεγκλωβιστεί, προκειμένου να μπορέσει να ξαναβγεί στους δρόμους. Τι κάνουμε γι' αυτό; 

Εσύ λες: Να βγούμε στις γειτονιές, στις συνελεύσεις κλπ και να προσπαθήσουμε να τον κινητοποιήσουμε προσωπικά ένας προς έναν. Πολύ σωστό κατά τη γνώμη μου. Πρέπει να γίνει. Το έχουμε κάνει εδώ και δυο χρόνια. Μέχρι εδώ συμφωνούμε λοιπόν.

 Έχει αποτέλεσμα αυτό; Η απάντηση δυστυχώς είναι πως τ' αποτελέσματα μέχρι τώρα είναι σχεδόν πενιχρά. Με εξαίρεση το κίνημα των Σκουριών, μάλλον δεν κινείται φύλλο.

Συμπέρασμα: Καλή η ιδέα και βασική, όμως δεν αρκεί. 

Μου κάνει εντύπωση, μα ξαφνικά εδώ αρχίζουμε κάπως να διαφωνούμε, όπως δεν θα έπρεπε. Εσύ πιστεύεις πως αυτό που λες είναι το μόνο που μπορεί να γίνει. Εγώ δεν αρκούμαι και συνεχίζω να ψάχνω μήπως βρω κάτι καλύτερο. Πάντα υπάρχει κάτι…

Β. Έστω ότι γίνονται εκλογές. Τι στάση θα έπρεπε να τηρήσουμε σ' αυτές; Με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να κερδίσουμε κάτι απ’ αυτό το show που πληρώνουμε απ’ την τσέπη μας; 

Εσύ λες: «Είναι κοροϊδία οι εκλογές και δεν συμμετέχω». Απολύτως κατανοητή στάση. Την είχα κι εγώ για καιρό. Ωραία λοιπόν και πάλι, δεν διαφωνούμε. 

Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς ωστόσο, ένα ποσοστό θα συμμετάσχει. Κάποια κυβέρνηση θα εκλεγεί. Ποια προτιμούμε να είναι αυτή;

1) Μια άποψη είναι ότι δεν μας νοιάζει όποιος κι αν βγει. Εγώ απλά θα πω πως έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι τα ισοπεδωτικά συνθήματα τύπου "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος", ποτέ δεν βγάζουν σε θετικό πολιτικό αποτέλεσμα. Πάντοτε χρησιμοποιούνται απ' το σύστημα για αποπροσανατολισμό. Έτσι δεν επιλέγω αυτή τη λύση, γιατί μου βρωμάει συστημική προπαγάνδα, άρα μάλλον τους εξυπηρετεί.

2) Να ξαναβγεί η τρικομματική ή και μια αυτοδυναμία της ΝΔ. Δεν ξέρω, δεν βρίσκω κανένα πιθανό επιχείρημα επ' αυτού, οπότε σίγουρα δεν το επιλέγω. Όποιος βρει έστω κι ένα καλό επιχείρημα υπέρ, παρακαλώ να μου το πει...

3) Να βγει η ΧΑ, έστω να πιάσει ένα πολύ σημαντικό ποσοστό. Μπρρρρ, δεν έχω να πω τίποτε άλλο. Εάν βοηθούσα έστω κι έμμεσα σε κάτι τέτοιο δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου. (όμως αυτό δεν είναι εύκολο να συμβεί, βλέπετε παρακάτω…)

4) Να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Χμμμ, ξέρουμε όλοι τι κουμάσια είναι, ΟΚ, κάτι μας είπες κι εσύ ρε Κωστή... Να στο πω κουλτουριάρικα, "Κομίζεις γλαύκαν εις Αθήνας" ρε φίλε... 

Υπάρχει ωστόσο πολύς κόσμος, δικός μας κόσμος, που ακόμη πιστεύει (ή θέλει ακόμη να πιστεύει)  ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους σώσει. Που ακόμη δεν έχει καταλάβει (ή κάνει ό,τι μπορεί για να μην καταλάβει), αυτά που εμείς εδώ γύρω καταλαβαίνουμε. Όμως εμείς σε τι ποσοστό του ελληνικού λαού αντιστοιχούμε; Θα διακυνδινεύσω την πρόβλεψη, χωρίς να είμαι στατιστικολόγος, ότι δυστυχώς το ποσοστό, πάνω κάτω, παίζει σε μονοψήφιο νούμερο.

Εσύ φίλε Κωστή, λες με αγανάκτηση: «Σιγά μην ψηφίσω αυτούς τους έτσι και τους γιουβέτσι και τους τέτοιους και τους δείξους. Θα προσπαθήσω να τους ξεμπροστιάζω με κάθε τρόπο, όπου κι όποτε μπορώ».

Επίσης απολύτως κατανοητή απ’ την πλευρά μου θέση. Ήταν και για μένα η πρώτη που θα μου περνούσε απ’ το μυαλό. Όμως δεν είναι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο νου, απαραίτητα το πιο σωστό. Ο διαβολάκος του Χάους ήρθε και πάλι χαμογελώντας πονηρά, με μια – όπως πάντα – αθώα ερωτησούλα:

Τι γνώμη σχηματίζουν για μένα και γι’ αυτά που τους λέω, όσοι πρόσφατοι και παλιοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ακούν αυτά που πιστεύω εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ;  Από δικές μου προσπάθειες και συζητήσεις, εμπειρικά δηλαδή, φαίνεται πως δεν λειτουργεί καλά. Ποιος είναι άραγε ο λόγος; Νομίζω απ’ τα λίγα που κατέχω περί ψυχολογίας, ότι κανένας δεν θέλει εύκολα να παραιτηθεί απ’ τις ψευδαισθήσεις του και  τις ελπίδες απ’ τις οποίες έχει αρπαχτεί, όπως ο ναυαγός απ’ τη σανίδα του. Δυστυχώς νέα ελπίδα γεννιέται, μόνο όταν πεθάνει η παλιά. Σε κοιτάν με μισό μάτι. Πιστεύουν πως κάποιο συμφέρον έχεις που το λες, σε κατηγορούν με καχυποψία ότι θέλεις να προμοτάρεις ύπουλα τη ΧΑ, κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Εσύ πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ να έχεις άδικο, γιατί αλλιώς τη γαμήσαμε για να το πω απλά και ξάστερα. Και ιδιαίτερα όταν δεν έχεις να τους αντιπροτείνεις καμμία αξιόλογη εναλλακτική λύση που θα τοους πείσει (βλέπετε στο Γ). «Ωραία λοιπόν ρε μάγκες», τους λες κι εσύ.  «Θα τον ψηφίσω κι εγώ τον πουστούλη τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως άμα μας προδώσει μην τολμήσετε μετά να μου ξαναπείτε κουβέντα». Τώρα έχουν εκείνοι το ηθικό πλεονέκτημα, ενώ μετά θα το έχεις εσύ!  Κερδίζει, όποιος ξέρει να περιμένει φίλε Κωστή…

Σε τελικά ανάλυση εάν πράγματι δεν δίνω καμμία ηθική αξία στην ψήφο, τότε γιατί να βάλω ηθικό θέμα για το σε ποιανού μούτρα θα τη ρίξω; Όχι σαν επιδοκιμασία, αλλά ως μολότοφ; Δεν αποτελεί αντίφαση, να λυπάμαι για το πού θα ρίξω μια ψήφο την οποία την έχω ήδη για πέταμα; Εάν μπορώ να βοηθήσω να κινηθούν οι εξελίξεις, γιατί να μείνω απαθής κι αμέτοχος; Γιατί να μη ρίξω το βάρος μου προς τα εκεί που γέρνει το καράβι, μπας και το κάνω να βουλιάξει μια ώρα αρχύτερα;

Δεν εξήγησα όμως το τι θα είχαμε να κερδίσουμε εάν βοηθούσαμε να εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια πρώτη διαισθητική προσέγγιση, θα ήταν πως θα γλιτώναμε απ’ τις άλλες επιλογές, οι οποίες δεν μου κάθονται καθόλου καλά και ειδικά η δεύτερη μ’ ανατριχιάζει σύγκορμο, ίσως περισσότερο κι απ’ την τρίτη, όμως αυτό δεν νομίζω ότι αρκεί ως απάντηση. 

Πιο αντικειμενικά, σε πρώτη φάση θα καιγόταν μια ακόμη εφεδρεία του συστήματος. Η πιο σημαντική και η πιο επικοινωνιακή, η πλέον επικίνδυνη, η Ακριβή Πόρνη. Αντί να έχουμε τη συνέχιση του ίδιου έργου που βλέπουμε εδώ κι ένα χρόνο, θ’ αναγκάσουμε τα γρανάζια να κινηθούν ένα κλικ μπροστά. Ν’ αντιστραφούν οι ρόλοι. Να δούμε αριστερά γκλομπ, αριστερούς μπάτσους κι αριστερά δακρυγόνα. Να δούμε αριστερά χαράτσια. Να πέσει ακόμα ένας πανίσχυρος ιδεολογικά φερετζές του συστήματος. Να καταλάβει όλος ο αριστερός κόσμος τι σημαίνει «Συστημική Αριστερά».  Άλλωστε, όπως είπε κάποιος άλλος, αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη και χωρίς εκλογές, εάν η τρικομματική ξεφτίσει πιο γρήγορα απ’ ό,τι την έχουν υπολογίσει…

Ο Κωστής αντιδρά: «Μα τι λες, το σύστημα έχει έτοιμη τη ΧΑ και θα έχει έτοιμα κι άλλα αναχώματα», αντιτάσσει. Εύλογη η ένσταση κι απολύτως κατανοητή. Κάποιος άλλος όμως επισήμανε, αυτό που θα ήθελα να πω κι εγώ: «Τη ΧΑ το σύστημα τη θέλει για μαντρόσκυλο, όχι για να πάρει την εξουσία. Αυτό δεν θα το ήθελαν με τίποτα». Τελειώνοντας ο ΣΥΡΙΖΑ, το σύστημα αρχίζει να ξεμένει από καλές καβάντζες και του μένουν μόνο τα λιμά κι ένας Φρανκεστάιν που το ίδιο δημιούργησε και θα κάνει ό,τι μπορεί για να τον κρατήσει υπό έλεγχο. Δεν στέκεται (επικοινωνιακά) ευρωπαϊκή κυβέρνηση με δηλωμένους νεοναζί στην εξουσία. Ετοιμάζονται όπως βλέπετε να τους βγάλουν στην παρανομία, για να τους χρησιμοποιήσουν και πάλι ως παρακράτος και δύναμη κρούσης. (Εδώ ανοίγεται ένα ρήγμα στο χώρο της δεξιάς, που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε υπό κάποιες προϋποθέσεις, κάτι όμως που ξεπερνάει τα πλαίσια του παρόντος κειμένου).

Εδώ ερχόμαστε πάλι στα παραπάνω, όσα ανέλυσα στο Α. Ο προοδευτικός κόσμος πρέπει ν’ απεγκλωβιστεί απ’ την κυνοβουλευτική αυταπάτη του. Οι δράσεις που έχουμε επιλέξει μέχρι τώρα, δεν έχουν πολύ καλά αποτελέσματα. Χρειαζόμαστε μια βοήθεια. Ποια είναι αυτή; 

Όταν θα γίνει το ξεμπρόστιασμα της Συστημικής Αριστεράς, ο κόσμος που θα μείνει ξεκρέμαστος, θα είναι πολύ πιο ανοικτός στα καλέσματά μας, στις δράσεις μας, στις πορείες κλπ. Θα ριζοσπαστικοποιηθεί πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι μέχρι σήμερα. Όταν λοιπόν ο Κωστής και οι άλλοι συναγωνιστές θα πηγαίνουν να πιάσουν κόσμο, θα τρέχουν στους δρόμους, στις συνελεύσεις και στα κινήματα,  τότε θα βρίσκουν πιο πρόσφορο έδαφος και θα έχουν ρεύμα, ευχαριστώντας τον προδότη Όττο για το ωραίο δώρο που τους χάρισε…

Με λίγα λόγια, η ψήφος που θέλω να στείλω στο ΣΥΡΙΖΑ, θα έχει υπονομευτικό χαρακτήρα και μια υπόσχεση που θα λέει «Εύχομαι να με αποδείξετε λάθος. Αν όμως με αποδείξετε σωστό, εσάς θα κρεμάσω πρώτους καθάρματα». Πιστεύω ακράδαντα πως μια τέτοια εξέλιξη θα λειτουργήσει ως καταλύτης που θα μπορέσει να δώσει ώθηση για τη δημιουργία ενός πραγματικά προοδευτικού Απελευθερωτικού Κοινωνικού Μετώπου, ακηδεμόνευτου, ακομμάτιστου και ασυμβίβαστου, που θα διεκδικήσει με σθένος την πραγμάτωση των προταγμάτων μας, δηλαδή την άμεση καταγγελία των μνημονίων, τη μονομερή παύση πληρωμών και τη διαγραφή του Επαχθούς Χρέους, την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, μέχρι την τιμωρία των ενόχων και την προκήρυξη συντακτικής εθνοσυνέλευσης για την επαναφορά της δημοκρατίας.

Γ. Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε για να μην ψαχνόμαστε με τον κάθε ΣΥΡΙΖΑ και να πάψουμε πια να παίζουμε υπονομευτικά παιχνίδια;  Έγραψα παραπάνω και θα ήθελα να το τονίσω, ότι η αδυναμία να πείσεις σήμερα κάποιον που ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ, επιτέλους να ξεκολλήσει, οφείλεται στην ουσιαστική έλλειψη μια αξιόλογης εναλλακτικής, η οποία να τον πείθει ιδεολογικά και οικονομοτεχνικά, να τον εμπνέει και να του δίνει το έναυσμα να ρισκάρει σε μια λύση «εκτός κουτιού», εκτός του συνηθισμένου μενού του συστήματος. Χωρίς αυτό, καμμία πολεμική προς οποιονδήποτε δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Στο τέλος θα καταλήξουμε σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου, να γκρινιάζουμε διαρκώς για όλους και για όλα, χωρίς να κάνουμε τίποτα, μον’ αφ’ υψηλού να κοιτάμε απ’ το θεωρείο του διαδικτύου.

Έτσι, είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός ενιαίου φορέα, που να συμπεριλαμβάνει με κάποιον τρόπο όλους όσοι έχουν δραστηριοποιηθεί τα τελευταία χρόνια κατά των πολιτικών του Μνημονίου. Ο καθένας έχει φτιάξει μια ομαδούλα μερικών εκατοντάδων ατόμων και κάθονται αδύναμοι και άπραγοι, κατακρίνοντας όλους τους υπόλοιπους. Όταν καταφέρουμε επιτέλους κι εμείς να ξεπεράσουμε τον φραξιονισμό που μας διακρίνει και να ενωθούμε σαν μια γροθιά, εμείς οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φοιτητές, ακόμη και οι συνταξιούχοι, τότε και μόνον τότε θα έχει νόημα μια κριτική ή μια πολεμική, που θα έχει νέα πολιτικά χαρακτηριστικά και σίγουρα δεν θα είναι πια εκ του ασφαλούς.

Εάν υπήρχε ένα τέτοιο μέτωπο, ικανό να συσπειρώσει ένα ριζοσπαστικό κίνημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, τότε δεν θα είχα πια κανένα λόγο να πολεμάω τον ΣΥΡΙΖΑ με υπονομευτικές ενέργειες και θα το έκανα ευθέως, όπως αρέσει πολύ στους συζητητές μου να κάνουν κι εγώ με το ζόρι κρατιέμαι.

Έτσι λοιπόν φίλε Κωστή, η εξήγηση του παραδόξου, πώς γίνεται να συμφωνώ μαζί σου διαφωνώντας, είναι πολύ απλή: Μέχρι το σημείο που έφτασες την ανάλυσή σου, είχα φτάσει κι εγώ κι έτσι δεν μπορώ να διαφωνήσω. Απλά εγώ πήγα μερικά βήματα παρακάτω, ως προς την τακτική, ας πούμε ότι εμβάθυνα λίγο. Για να το πω στ’ αρχαία που μου αρέσουν κομματάκι, «Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι» και βέβαια μιας και μ’ έπιασε η ελληνικούρα μου (μη φοβάστε, μέχρι αύριο το πρωί θα την έχω ξεπεράσει), σου συνιστώ το «Πάταξον μεν, άκουσον δε». Φυσικά, δεν έπιασα κανέναν απ’ το λαιμό κι ο καθένας είναι ελεύθερος να πράξει όπως νομίζει. Ξέρω ότι όσοι σκέφτονται «εκτός κουτιού» δεν είναι συνήθως αρεστοί, ούτε κατανοητοί, όμως αυτό είναι ένα βάρος που μπορώ να επωμιστώ και δεν φοβάμαι…