Σκιές



Μην προσκυνήσεις τους θεούς,
μην αναστήσεις τους νεκρούς,
μην προσπαθήσεις τους τρελούς
να ξεγελάσεις. 
Από του πλήθους τη βοή,
απ’ των ανθρώπων τη σιωπή
κι απ’ των πραγμάτων τη ροή,
δεν θα περάσεις.

Θα υποκρίνομαι πως ζω,
θα παριστάνω πως πονώ,
για να καλύψω το κενό
που με τρομάζει.
Είναι που πέρασε ο καιρός,
είναι που πέθανε ο Θεός,
είναι κι ο τάφος μου μικρός
και με στενάζει.

Σκιές
μες στα κενά της μουσικής...
Χαρές
απ’ τη συνήθεια προδομένες...
Γιορτές
φίλοι, γνωστοί και συγγενείς...
Θα δεις
όλες οι αλήθειες σου ήταν ξένες.

Δεν ξεθωριάζουν οι σκιές,
δεν επουλώνονται οι πληγές.
Ίσως αυτό πού ‘μασταν χθες
δε μας αφήνει.
Γιατί των μπάτσων ο χαφιές,
του αφεντικού μας ο λακές
και της ψυχής μας ο λεκές
ποτέ δεν σβήνει...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Appendices 

Έγραψα τους παραπάνω στίχους κάπου μέσα στο '99 κι ένιωσα τότε πως μέσα σε λίγες γραμμές αποτύπωναν τα συναισθήματά μου εκείνης της περιόδου, τις διαπιστώσεις μου για τη ζωή τη δική μου και των γύρω μου. Λίγο καιρό αργότερα, εντάχτηκα σε μια μπάντα του χώρου του ελληνόφωνου ροκ, την Παράκρουση, στο τραγούδι και τα πλήκτρα. Ήταν το 2003 που το μελοποίησα, πρώτη φορά που έγραφα μουσική πάνω στους στίχους κι όχι το αντίστροφο. Το παρουσίασα στην μπάντα, τους άρεσε κι αρχίσαμε να το δουλεύουμε. Στη δεύτερη πρόβα, ο Βασίλης - κιθαρίστας και πρώτος μου ξάδελφος - ξαφνικά έπιασε ένα δικό του riff στην κιθάρα, σαν αλλαγή στο βασικό δικό μου θέμα. Πραγματικά κολλούσε πολύ καλά στην ατμόσφαιρα του κομματιού. Έτσι λοιπόν βρέθηκα στην ανάγκη να γράψω μετά από τέσσερα χρόνια πρόσθετους στίχους, σ' ένα ποίημα που θεωρούσα πως είχε πει, όλα όσα είχε να πει. Τώρα οι όροι είχαν αντιστραφεί· η μουσική ήταν ήδη έτοιμη και καθοδηγούσε το στίχο στο δικό της υποχθόνιο παραμιλητό. 

Πέρασαν μέρες άγονες, δυσάρεστες, απογοητευτικές, που δεν μου 'ρχόταν λέξη να ταιριάζει, σ' αυτό το αίσθημα που ένιωθα όταν άκουγα το ρυθμό, όταν τραγουδούσα το υπόλοιπο κομμάτι. Κουράστηκα, απόκαμα και το παράτησα, "δεν γαμιέται λέω 'γώ;" είπα. Όσοι έχουν ποτέ καταπιαστεί να παράγουν οποιοδήποτε έργο τέχνης - ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά, ασχέτως καλλιτεχνικής αξίας - νομίζω πως έχει χρειαστεί να καταφύγουν σ' αυτό το τέχνασμα. Άλλοι λένε πως είναι παιχνίδι του μυαλού, ένα υποσυνείδητο που απλά επιμένει στις συνήθειες της παιδικής του ηλικίας. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι απλά η έμπνευση, προκειμένου να ενσαρκωθεί, χρειάζεται μια μικρή στιγμή Εσωτερικής Σιωπής. Δεν ξέρω ποιο απ' τα δυο ισχύει ή ίσως κάτι άλλο, όμως στην περίπτωσή μου το κόλπο έπιασε. Μετά από 24 ώρες που δεν το είχα καθόλου σκεφτεί, ήρθε από μόνο του και μου χτύπησε την πόρτα, ή για να το πω καλύτερα, άξαφνα με χτύπησε κατακούτελα, σαν να ήταν φερμένο από κάπου αλλού, σχεδόν το είδα να γράφεται στην εσωτερική μου οθόνη. Ήταν ένας και μόνο στίχος, λίγες λέξεις: "Θα δεις, όλες οι αλήθειες σου ήταν ξένες"...

Οι υπόλοιποι στίχοι της εμβόλιμης στροφής ήρθαν κι έκατσαν από μόνοι τους στη θέση τους, σαν στρατιωτάκια στη σειρά. Το κομμάτι άρεσε τελικά σε όλη την μπάντα και μ' αυτό ανοίγαμε τις συναυλίες μας. Όμως εκείνος ο στίχος, ο σταλμένος λες από μια άλλη πνευματική διάσταση, έμελλε ν' αποδειχτεί ο πιο προφητικός, όσο και αμείλικτος που έγραψα ποτέ, αν κι η αλήθεια είναι πως δεν νιώθω ότι τον έγραψα εγώ. Λίγα χρόνια αργότερα, ένιωσα τη σκληρή του αλήθεια βαθιά στο πετσί μου, χάραξε την ψυχή μου σαν το παγερό σπαθί του Νάσγκουλ και τα σημάδια ίσως δεν σβήσουν ποτέ. Η ζωή μου έφτασε στο μηδέν, ίσως και λίγο πιο κάτω. Τούτη όμως υπήρξε η πιο απελευθερωτική και συνάμα η πιο οδυνηρή, επίπονη και δραματική εμπειρία της ζωής μου, όπως συμβαίνει πάντα, να σε πονάει και να σε τρομάζει πάνω απ' όλα εκείνο που σ' ελευθερώνει, ίσως κατά βάθος η ίδια η σκέψη της ελευθερίας. Ακόμα περισσότερο, όταν τα δεσμά απ' τα οποία ελευθερώνεσαι, είναι εκείνα του Εαυτού σου...

Λίγα ακόμη χρόνια μετά, η καμπάνα του πικρού χρησμού ήχησε και για όλους τους υπόλοιπους. Όλες οι αλήθειες, ό,τι πιστεύαμε, δεχόμασταν ή εκτιμούσαμε, κατέρρευσε σαν πύργος από άμμο κι έθαψε όλη μας τη συναινετική πραγματικότητα, μέσα στο λάκκο που παίζαμε αμέριμνοι με τα κουβαδάκια και τα φτυαράκια μας, στην παιδιάστική μας αφέλεια. Το σοκ ήταν για όλους αβάσταχτο και παραλυτικό. Ακόμη σήμερα οι περισσότεροι προσπαθούν απελπισμένα να γραπωθούν απ' τα συντρίμμια των αληθειών τους, που προσωρινά επιπλέουν στους ωκεανούς της αντίληψης, ενώ η καταιγίδα του Χάους λυσσομανάει.  

"Θα δεις, όλες οι αλήθειες σου ήταν ξένες"...

Έχεις αρχίσει ήδη να το βλέπεις, μολονότι προς στιγμήν αποστρέφεις ακόμα το βλέμμα. Γνωρίζω από βίωμα, πόσο αδυσώπητο κι επώδυνο θα είναι, πόσο κουράγιο θα χρειαστεί. Σου εύχομαι μόνο ν' αποδειχτεί και για σένα εξίσου απελευθερωτικό, να σε οδηγήσει τελικά δι ελέους και φόβου στην Κάθαρση...

Σχόλια