Ποτάμι

Η Αγάπη είναι ποτάμι
Είναι το αίμα που κυλάει στις φλέβες του Θεού
Κανένας δεν μπορεί να το ημερέψει
Αν προσπαθείς ν’ αντισταθείς, αν την αντιπαλέψεις
Θα ‘ρθει με βία να σε γκρεμίσει
Όπως ο χείμαρρος τις πλίνθινες καλύβες
Αν τη δεχτείς σα δώρο ακριβό
Μπαχαρικά κι υφάσματα απ’ την ανατολή
Χρυσάφι και διαμαντικά στ’ αμπάρια ισπανικής γαλέρας
Άμα δοθείς στην αδυσώπητη ροή της
Κι αφήσεις τους χυμούς της να κυλήσουν
Στις μυστικές αδιόρατές τους διαδρομές
Κι αν τέλος αξιωθείς στην πλημμύρα να επιπλεύσεις
Ίσως μια μέρα ακούσεις τ’ όνομά σου
Να προφέρεται από του σύμπαντου τα χείλη
Αθάνατος

Αγάπη κι Έρωτας, το αδιαχώριστο και ομοούσιο ζεύγος
Αρχέτυπο: αρσενικό και θηλυκό, μαζί άγγελος και δαίμονας
Η ιερή και προαιώνια δίνη που γέννησε τον Κόσμο
Ο Έρωτας, πρωτότοκο παιδί του Χάους
Και η Αγάπη, αρχή και τέλος της δημιουργίας

Σαν ερωτεύεσαι ο κόσμος είναι νιος
Όμορφος, λαμπερός και ρωμαλέος
Η στιγμή κρατάει για πάντα κι αντιστρέφεται ο χρόνος
Και το υπέρτατο: σκορπίζεται στον άνεμο ο φόβος του θανάτου
Σαν τέφρα νεκρική μετά απ’ τη μάχη
Αν έρθει η μέρα που δεν είσαι άξιος να το νιώσεις
Δεν έχει τόπο πια στη γη για να σταθείς

Ο Έρωτας γνωρίζει πώς να λιώνει τα κορμιά και τις ψυχές
Αμάλγαμα λευκόπυρο στο χυτήριο της οδύνης
Κι έχει τη φήμη ιδιότροπου, δεσποτικού αφέντη
Γιατί αργά ή γρήγορα, πάντοτε απαιτεί το τίμημά του
Όποιος διαβεί της πεθυμιάς την εμπασιά
Φόρο βαρύ κι αιώνιο θα πληρώσει
Μόν’ θα διαλέξει πώς: όρθιος ή στα γόνατα πεσμένος

Αν αρνηθείς το αντίτιμο να δώσεις ή δεν έχεις
Θα σου περάσει αλυσίδες στην καρδιά
Θα σε πουλήσει δούλο στην Ταγγέρη
Κι εκεί στο σκλαβοπάζαρο, χίλιες φωνές
Πλήθος πολύχρωμοι και άπληστοι αφεντάδες

Άμα σταθείς και τ’ όνομά του ομολογήσεις
Αν μαρτυρήσεις πως αυτός είν’ ο Θεός σου
Γίνεται αγκαλιά, πατρίδα και χέρι μητρικό
Καμιά πληγή και πόνος δε σ’ αγγίζουν
Και τ’ όνομά σου θα κεντήσουνε οι μοίρες
Στο θαυμαστό υφαντό των τραγουδιών
Που λεν τις νύχτες οι τσιγγάνοι τριγύρω απ’ τη φωτιά
Ενώ βιολιά σκαλίζουν τις καρδιές
Και τα κλαρίνα σαγηνεύουνε το νου
Για να τον κάνουν να ξεχάσει τι «δεν πρέπει»

Κείνη την ώρα την ιερή της έξαψης του πάθους
Όπου τ’ αστέρια σκύβουν λάγνα να κοιτάξουνε τη γης
Μένει το χνάρι σου ανεξίτηλο μες στην ψυχή των μύθων 

...αφιερωμένο στη Δήμητρα... 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου